Γιάννη Σμίχελη
Το στόμα σου φτερουγίζει στις καμπύλες των γραμμάτων,
Κάπως χάνεσαι για να μην ξαναβρεθείς
Κι όμως έστω έτσι είσαι εσύ,
Θέλεις δεν θέλεις ζεις
Αφού η φλόγα σου είναι τόσο ατίθαση
Ώστε να κηδεμονεύει την ανυπαρξία σου,
Επιβιώνεις στο χάος
Ψάχνοντας το νόημά σου
Σ' όσα σου διαφεύγουν,
Αν σταθείς στην άκρη του γκρεμού
Κοιτάζοντας τον ορίζοντα
Είμαι σίγουρος πως παρά τα παιχνίδια του μυαλού
Η αναπνοή σου είναι δυνατότερη
Ως ατόφια ύπαρξη
Της υπεκφεύγουσας μοίρα σου.
Εν κατακλείδι η σιωπή γλιστράει στις άναρθρες κραυγές της ακύρωσης
Γνωρίζοντας πως στον ρυθμό της καρδιάς
Μιας αγωνίας
Βρίσκει αξία
Κοιτάζοντας το πρόσωπό μου
Βρίσκω ποτάμια
Να κυλάνε φωνές
Όσων γνώρισα
Και πέρασαν
Μιλάνε τη γλώσσα του θεατρικού διαλόγου
Κι ανάβουν φλόγες
Μέσα στα σκοτάδια
Της σιωπής μου
Με τη λαχτάρα να σχηματίσουν
Έναν ήλιο
Σου ζήτησα να βυθιστούμε στα χνούδια των αγγιγμάτων
Και στα πέταλα των πνοών
Τα πόδια σου έχουν την αίσθηση του ακρωτηρίου
Και τα μάτια σου μεταμορφώνουν την εικόνα σε τραγούδι
Άλλωστε η μουσική
Είναι η ομιλία της σιωπής μ' αισθήματα
Μ' ένα άγαλμα για συντροφιά
Στήλη άλατος μπρος στην ερημιά
Ένα φιλί που δεν δόθηκε ποτέ
Χαράζει στο σκοτάδι την
Πικραμένη μου καρδιά
Να στάζει ένα δάκρυ
Ατόφιο χρυσάφι
Ακατέργαστο σημάδι
Μιας επιθυμίας χωρίς ανταπόκριση
Ένα βλέμμα αστραπή
Σε βαθιά ομίχλη
Όλα θολά μνήμης σε πανικό
Και μια ταραχή να κατακλύζει
Το κορμί
Αδέσποτο σκυλί στον δρόμο για τον ουρανό
Έφυγαν τα χέρια κομμένα γαρύφαλλα
Από έναν κήπο γεμάτο στάχτη
Νεογέννητων ονείρων
Ψέμματα τα σύννεφα
Στον χαλασμό τα κύματα χαμένα βήματα
Σε μια έρημη άμμο
Δίχως ένας σπόρος να φυτεύει στο μυαλό
Το δέντρο που θα γινόταν
Ένας ωκεανός δάσος με των ανέμων
Τον συγχρωτισμό
Και των φιλιών των χυμών,
Χάθηκε
Στον κόσμο των ανυπεράσπιστων παιδιών
Χυμένες αναπνοές στην όχθη μιας λίμνης
Κολύμπι στην ακινησία, οι κατευθύνσεις δίχως ροή
Και η πυξίδα να μιλάει δείχνοντας τον βυθό
Ο αστερίας όταν φεύγει από τη θάλασσα
Γίνεται αστέρι στον ουρανό
Για να μην ξεψυχήσει πάνω στο χώμα.
Θεός ένας αλλόκοτος πετεινός
Καλημερίζει τον καημό
Σαχλαμαρίζει με της απελπισίας τα χάχανα
Στη λεπίδα του χρόνου
Ακόμη και τ' ανεκπλήρωτα κομματιάζονται από τους σεισμούς των τοξικών τους σπλάχνων
Βοήθεια έρχεται μόνο από το κενό
Ως υπομνήματα της υπομονής στον φροντιστή των ζωικών παροξυσμών
🌰
Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο του Giannis Stratis (Paradise)
