Γιάννη Σμίχελη
Μιλώ στα πρόσωπα της νύχτας
Τα τόσο καλά κρυμμένα
Ώστε να λογίζονται ως μη πρόσωπα
Κι όμως έχουν την ταυτότητα του πιο ιδιαίτερου βλέμματος
Εκεί που η όραση είναι υπερβατική
Μιας και γίνονται γνωστά στις ελάχιστες στιγμές
Της αλήθειας
Και ένα τέτοιο βίωμα
Ενεργεί μόνο στο υποσυνείδητο σαν μια σκιά
Περιφερόμενη στον πρώτο γλυκό ύπνο της κόπωσης
Και χάνεται στο σκοτάδι της λήθης
Ενώ το φως διεισδύει στ' ανομολόγητα και στα δίκοπα,
Κι όμως ενεργεί σαν το πασπαρτού στο αυθόρμητο
Εγκωμιάζοντας το καλότυχο στην κοιτίδα του σύμπαντος
Όπως οι υπόγειες ροές της γης τα χιόνια
Στη μήτρα της ζωής
Αφήσαμε τον δρόμο και πήραμε τ' άγνωστο
Σαν την μόνη επιλογή της αθωότητας
Έτσι εξαγνίζονται όλοι στην αναμάρτητη λεπίδα μιας αναγκαίας περιπέτειας δίχως επιστροφή
Καθώς ζητούσαμε τα πάντα μας δόθηκε η ελευθερία
Ως τελική λύση στο ολοκαύτωμα της σήψης
Έφτασε ακόμη και ο χρόνος στα όρια της απελπισίας.
Τώρα πια ο άλλος είμαστε εμείς οι ίδιοι
Μια ταυτότητα δύο περιεχομένων
Γεμάτα αμφισημίες, διλήμματα, αντιφάσεις και συγκρούσεις
Όσο για την σύνθεση
Ακόμη κι αν φαίνεται μακρινή, ίσως ανέφικτη
Θα προκύψει μόνο μετά από την εξάντληση της ματαιοδοξίας
🍒
Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Rene Magritte (Not to be reproduced, 1937)
