Γιώργου Αναστασιάδη
Ζωής μου λάμψη,
Ψυχή δεμένη
στου πεπρωμένου τη στιγμή.
Χρόνος και κόσμος,
κουβάρι αέναο,
μένει να βρούμε άκρη,
Ματάκια υγρά,
σε δρόμους μπερδεμένους,
με ομίχλη σκεπασμένους,
προσδοκούν χαμόγελα,
την παλιά αίγλη να ζωγραφίσουνε ξανά.
Παιδάκια μου χαρούμενα,
σκορπούνε Φως,
μέσα σε όνειρα,
σε σκονισμένες αίθουσες,
χαμένες στου μυαλού το «πώς».
Ελάτε Άγγελοι,
μαζί να κάτσουμε,
να πιούμε Φως.
Σε Ανθρώπους που αγαπάμε,
μ' ελπίδα και προσευχή,
ας ξημερώσει Ήλιος πραγματικός,
αιώνιος και λαμπερός.
🍒
Copyright © Γιώργος Αναστασιάδης All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Vera Kober (tulip painting)
