Γιάννη Σμίχελη
Όλα ξεκινάνε παρά πολύ απλά
Αυτονόητα
Μια φίλη μετά από επίσκεψη εκνευρισμένη
Μου πέταξε
Μα τι σου έκανε; Ρώτησα όλο απορία
«Τίποτα, δε μου αρέσει»
Μα έτσι στα καλά καθούμενα;
Μήπως σου χίμηξε και ντρέπεσαι να μου το πεις;
«Όχι, και βέβαια όχι, απλά δεν μου αρέσει, δεν τον θέλω στο σπίτι μου»
Καλά της λέω, και σκέφτηκα θα της περάσει
Ο συγκεκριμένος άνθρωπος ήταν ήπιων τόνων
Τυπικός κι ευγενικός, δεν απέκλινε από τα καθιερωμένα
Ούτε ένα χιλιοστό
Μπα, τα νεύρα της έχει. Θα της περάσει.
Μετά από κάποιους μήνες πηγαίνουμε στο σπίτι της για πολύ λίγο
«Γιατί τον έφερες; Δεν σου είπα πως δεν τον θέλω;»
Μα δεν γινόταν να του πω να περιμένει στο δρόμο
Ήρθα να σου φέρω το βιβλίο και φεύγουμε
Πωπωπω κώλυμα, δεν τον ξέρεις καν. Σύνελθε
Πώς κρίνεις κάποιον πριν τον γνωρίσεις;
«Γούστο μου, καπέλο μου, αυτόν δεν τον θέλω στο σπίτι μου.
Ιδιωτικός χώρος μου είναι, ό,τι θέλω κάνω
Άλλωστε τον γνώρισα την προηγούμενη φορά»
Πώς; Αφού εξαρχής δεν του μιλούσες
Έκανες σαν να μην τον έβλεπες
Σε ρώταγε κάτι και πριν τελειώσει
Μου έλεγες κάτι άσχετο.
🍉
Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved, 2023
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Χάρη Παπαδημητρακόπουλου (Lockdowned)
Το κείμενο αποτελεί μέρος της ποιητικής συλλογής του Γιάννη Σμίχελη, Διακρίσεις, που δημοσιεύεται στο koukidaki.gr τμηματικά, κάθε Δευτέρα, το καλοκαίρι του 2023
