Πώς μετράμε... την ευτυχία;
Χρυσή Μαρούση: Για μένα υπάρχουν πολλές μονάδες μέτρησης. Ο καθένας επινοεί ή επιλέγει τη δική του, την προσωπική. Εγώ την μετρώ με αποδοχή, με αγάπη και την ανθρώπινη παρουσία. Με το αγκάλιασμα των ματιών, των σωμάτων και των ψυχών.
Τη δημιουργία;
Χ.Μ.: Με όσα γεννά αρχικά στην ψυχή του δημιουργού και εν συνεχεία σε εκείνες των αποδεκτών του. Κάθε δημιουργία μετριέται με όσα καταφέρνει να ξυπνήσει στις μνήμες, τις αισθήσεις και τις καρδιές των ανθρώπων.
Την επιτυχία;
Χ.Μ.: Η σύγχρονη εποχή την μετρά με πωλήσεις, αναγνωρισιμότητα και κέρδος. Επιμένω ρομαντικά, κι έτσι για μένα η επιτυχία μετριέται με το να μην χάνει κανείς τον δρόμο του, τον εαυτό του, τη φωνή και τον στόχο του.
Πώς ένιωσες όταν ολοκλήρωσες το πρώτο σου έργο, ποιο είναι αυτό και σε ποια ηλικία συνέβη;
Χ.Μ.: Μιλώντας για βιβλίο –γιατί γράφω στίχους από τα 16 μου– τελείωσα το πρώτο μου μυθιστόρημα, το «Κάθε λαβύρινθος κρύβει μια εξώπορτα» στα 29 μου. Ένιωσα πλήρης, σα να άδειαζα από πράγματα που μάζευα και αποκρυστάλλωνα μέσα μου για χρόνια. Σα να είχα μπροστά μου και να δοκίμαζα επιτέλους το απόσταγμα όλων όσων έζησα και έμαθα. Αισθάνθηκα πως επιτέλους ανακάλυπτα την πραγματική Χρυσή. Και μιλώντας για στίχους, ήταν κάπου στα 16 κι αισθάνθηκα πως η ψυχή μου συρρικνώθηκε, έγινε μελάνι και γράμματα και χώρεσε όλη μαγικά σε ένα μόλις φύλλο χαρτί.
Αν η ζωή σου ήταν... μια σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν αυτή;
Χ.Μ.: Η σκηνή που ο ήρωας ανακαλύπτει τις κρυμμένες του δυνάμεις, τον πραγματικό του εαυτό. Από κάθε ταινία που έχει φτιαχτεί, σπουδαία ή αφελή, αυτή είναι η σκηνή που κάθε φορά με συγκινεί ιδιαίτερα. Ίσως γιατί τελικά, εκείνη ακριβώς τη στιγμή είναι που αρχίζουν όλα.
...μια μουσική σύνθεση, τι θα ακούγαμε;
Χ.Μ.: Πόσο δύσκολο να βρω μόνο μία! Ειδικά εγώ... Την «Ατομική μου ενέργεια» του Μικρούτσικου, κυρίως για τους θεϊκούς στίχους της Νικολακοπούλου και την ερμηνεία της Γαλάνη. Σε απόσταση αναπνοής το «Στα είπα όλα» του Πασχαλίδη, σε στίχους του Ιωάννου με τη φωνή του Μάλαμα και το «Αυτή η νύχτα μένει» του Κραουνάκη. Αν και, είναι δυνατόν να λείπει ο Χατζιδάκις, ο Γκάτσος και ο Αλκίνοος; Σας προειδοποίησα, δύσκολη ερώτηση!
...μια στιγμή στο χρόνο, πότε θα ζούσες;
Χ.Μ.: Ο Χατζιδάκις (με ι, όπως του άρεσε να υπογράφει, γιατί όπως έλεγε χαριτολογώντας το ι τον αδυνάτιζε!) ήταν ο άνθρωπος που το αντάμωμά μου με την ονειρική μουσική του με έκανε να υποψιαστώ ποια είμαι, τι είμαι, πώς θέλω τη ζωή μου και τι θέλω από αυτήν. Αρχικά μου συστήθηκε με την μοναδική φωνή της Μούσχουρη. Αργότερα μέσα από πολλές άλλες. Τον αγαπώ σαν δικό μου άνθρωπο, γιατί άγγιξε την ψυχή μου όσο ελάχιστοι το κατάφεραν. Ίσως αν είχαμε συναντηθεί από κοντά να μην είχαμε τίποτα κοινό, μα οι ψυχές μας σίγουρα ανήκουν στην ίδια οικογένεια. Θα ήθελα σαν τρελή λοιπόν να ήμουν έστω κι ένα πόμολο στο πατάρι του Λουμίδη και να τον δω να πίνει καφέ με τον Γκάτσο και τους άλλους.
Ποιο χρώμα έχει... η χαρά;
Χ.Μ.: Ανόθευτο λευκό.
Η λαχτάρα;
Χ.Μ.: Θα πω κάποια απόχρωση του πράσινου, γιατί φέρει μαζί της και την ελπίδα.
Η φλόγα;
Χ.Μ.: Κρεμεζί.
Πιστεύεις…
Χ.Μ.: Στη δύναμη της ουσιαστικής αγάπης. Στον άνθρωπο. Στον Θεό.
Πονάς...
Χ.Μ.: Πονώ όταν χάνω ανθρώπους που αγαπώ, χωρίς να το επιλέξω. Αν και ποτέ δεν το επιλέγω, κάθε άνθρωπος που αγάπησα έχει ένα δικό του δωμάτιο στο ξενοδοχείο της ψυχής μου, που είναι δικό του και μόνο δικό του, τον περιμένει πάντα, ακόμα κι αν αυτό τελικά σημαίνει πως θα μείνει άδειο για πάντα. Ναι, τότε νομίζω πως πονώ, όταν δεν νιώθω την αγάπη ανθρώπων που σημαίνουν για μένα πολλά. Με πονά πολύ όμως και η βία, η αγριότητα και η χυδαιότητα, σε όλες τους τις εκφάνσεις.
Προχωράς...
Χ.Μ.: Πάντα. Αναγκαστικά. Είναι θέμα επιβίωσης και συνάμα στάση ζωής.
Χορεύεις;
Χ.Μ.: Με τα παιδιά μου, σαν παιδί. Δεν έχω ρυθμό, δεν ξέρω χορό, μα παίρνω μεγάλη χαρά από αυτόν, υποψιάζομαι πως όταν χορεύω, αγγίζω κάτι καλά κρυμμένο μέσα μου, πολύ αληθινό και βαθύ.
Ξαναγεννιέσαι...
Χ.Μ.: Κάθε φορά που δυο μάτια με κοιτούν σαν το πιο πολύτιμο πράγμα της γης. Ας είναι οποιαδήποτε: του άντρα μου, της κόρης ή του γιου μου, της αδελφής μου, μιας φίλης. Δεν έχει σημασία. Μου αρκεί η στιγμή εκείνη που με λούζουν σαν προβολείς δύο μάτια που με αγαπούν πραγματικά.
Χάνεσαι...
Χ.Μ.: Στον δικό μου κόσμο, απίστευτα πολύ. Τόσο, που φοβάμαι πως μια μέρα θα γίνω σημείο στίξης, τόνος ή συλλαβή και θα χαθώ στις σελίδες ενός βιβλίου ή αδέσποτη, φάλτσα νότα στις γραμμές ενός πενταγράμμου.
Τραγουδάς;
Χ.Μ.: Πολύ και συχνά. Άλλοτε απ' έξω μου και συνήθως από μέσα. Η μουσική είναι αναπόσπαστο κομμάτι μου. Την αγαπώ πολύ. Είναι επικοινωνία με την ψυχή μου, με την ψυχή του ερμηνευτή, του συνθέτη, του στιχουργού. Μια ακριβή κοινωνία ψυχών και συναισθημάτων, πέρα από τόπους, χρόνο, εποχές.
Διαβάζεις...
Χ.Μ.: Όποτε βρίσκω χρόνο. Προτιμώ τα μυθιστορήματα και τα διηγήματα, μα διαβάζω ό,τι αξιόλογο βρεθεί στο χέρι μου. Αγαπώ πολύ και τις συνεντεύξεις. Νιώθω πως οι άνθρωποι, που τις δίνουν, μας ανοίγουν ένα παράθυρο στις σκέψεις, τις ζωές και τις ψυχές τους και αυτό το βρίσκω συγκινητικό. Αυτό όμως που λατρεύω πραγματικά να διαβάζω είναι σιωπές, συμπεριφορές, κινήσεις και βλέμματα. Κυρίως τα τελευταία.
Γράφεις...
Χ.Μ.: Όσα δεν λέγονται. Όσα με πνίγουν. Όσα γράφουν βαθιά μέσα μου.
Παίζεις...
Χ.Μ.: Με ανοιχτά χαρτιά, τίμια και ακολουθώντας με προσήλωση τους κανόνες. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Εργοστασιακές ρυθμίσεις!
Στόχοι και επιδιώξεις:
Χ.Μ.: Να επικοινωνήσω στον κόσμο το καινούριο μου βιβλίο, το «Ζηλιάνιο», που κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό από τις εκδόσεις 24 γράμματα, να εκδοθεί μια σειρά διηγημάτων που έχω ολοκληρώσει και να μπει κάποια στιγμή η λέξη ΤΕΛΟΣ στο δεύτερό μου μυθιστόρημα.
Όνειρα:
Χ.Μ.: Πολλά! Να είμαι γερή και να χαίρομαι την κάθε μέρα μου μαζί με ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπούν, γνήσια κι αληθινά, σαν παιδί. Να γράψω όλες αυτές τις ιστορίες που έχω μέσα μου, να μοιραστώ όλα αυτά που θέλω να ειπωθούν και να έρθει μια μέρα που τα βιβλία μου θα υπάρχουν σε όλα τα βιβλιοπωλεία. Να κυκλοφορήσουν και τα υπόλοιπα τραγούδια που ετοιμάσαμε μαζί με τη φίλη, ερμηνεύτρια και συνθέτρια Χαρίκλεια. Να αξιωθώ να ακούσω κάποια στιγμή στίχους μου από κάποιες από εκείνες τις φωνές που με έχουν σημαδέψει κι έγιναν ερήμην τους το soundtrack της ζωής μου.
Αυτά είπε η Χρυσή Μαρούση με αφορμή την κυκλοφορία του παιδικού της βιβλίου Το Ζηλιάνιο, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις 24γράμματα. Στην περίληψη διαβάζουμε:
Ένα μικρό ζιζάνιο φέρνει τα πάνω κάτω στην ήσυχη ζωή της μαμάς Τριανταφυλλιάς και των παιδιών της, όταν αποφασίζει να μετακομίσει μέσα στα πεταλάκια της μικρής Κοκκινούλας. Πρόκειται για το Ζηλιάνιο, το ζιζάνιο της ζήλιας, που κάνει το μικρό ανθάκι να συγκρίνει τον εαυτό του με το καμάρι της αυλής, την Κρεμεζένια, την μεγαλύτερή του αδελφή. Η σοφή μητέρα το ανακαλύπτει και αναλαμβάνει αμέσως δράση.Τι είναι τελικά το συναίσθημα της ζήλιας; Πώς αντιμετωπίζεται ένα Ζηλιάνιο;Το Ζηλιάνιο είναι ένα τρυφερό βιβλίο, στις σελίδες του οποίου μας περιμένουν ένα σωρό μηνύματα κι αλήθειες ζωής. Λέξη τη λέξη, παράγραφο την παράγραφο, απενοχοποιεί τη ζήλια κι αγκαλιάζει με κατανόηση όσους τη νιώθουν.Μεταποιούνται άραγε τα αρνητικά συναισθήματα; Ας μπούμε στην αυλή, να το ανακαλύψουμε παρέα με τους ήρωες μας.
Καλλιτεχνικό ή λογοτεχνικό βιογραφικό σημείωμα:
Η Χρυσή Μαρούση γεννήθηκε το 1979 στη Θεσσαλονίκη, όπου και εξακολουθεί να ζει με τον σύζυγο και τα δύο της παιδιά. Η ενασχόλησή της με την τέχνη αποδείχτηκε στη ζωή της μονόδρομος. Ιδιαίτερα καλλιτεχνική φύση, από την εφηβεία της ακόμα γράφει στίχους και ζωγραφίζει. Ακολουθεί σπουδές αγιογραφίας. Παράλληλα η γραφή της εξελίσσεται και σύντομα η στιχουργική δίνει την σκυτάλη στην πεζογραφία. Η εκδοτική της διαδρομή ξεκινά με το μυθιστόρημα «Κάθε λαβύρινθος κρύβει μια εξώπορτα» (2017, εκδόσεις Ownbook). Ακολουθεί το παραμύθι «Με νοιάζει, θέλω και μπορώ» (2018, εκδόσεις Ownbook). Το 2020, το διήγημά της «Κρεμάλα» διακρίνεται σε λογοτεχνικό διαγωνισμό του Ιανού και συμπεριλαμβάνεται στη συλλογή διηγημάτων με τίτλο «Ημερολόγια καραντίνας» (εκδόσεις Ιανός). Διατηρεί δικό της κανάλι στο Youtube, το ChrysMarou, και μέσω της εκπομπής της «Εξομολογήσεις με την Χρυσή», από το 2021 μέχρι και σήμερα, παίρνει συνεντεύξεις-πορτρέτα ανθρώπων από όλους τους χώρους της τέχνης. Υπογράφει στιχουργικά τα τραγούδια «Αυτό το λίγη» και «Ο πεσιμισμός και η μελαγχολία», που ντύνουν μουσικά και ερμηνεύουν, το πρώτο η Χαρίκλεια και το δεύτερο ο Θωμάς Φώτης. Την ίδια χρονιά, με αφορμή την επέτειο των 100 χρόνων από την Μικρασιατική Καταστροφή, υπογράφει τα κείμενα της μουσικοθεατρικής παράστασης «Μικρασία: Μη με λησμόνει» που ανεβαίνει με μεγάλη επιτυχία στο θέατρο Κολοσσαίον. Αυτόν τον καιρό κυκλοφόρησε το νέο της παιδικό βιβλίο «Ζηλιάνιο» (2023, εκδόσεις 24 γράμματα). Ζει για να γράφει.
