Βρίσκεσαι σε μια πόλη, από αυτές τις πολυπληθείς με τα πολλά πολυόροφα κτήρια, το τσιμεντένιο γκρι και τους πολυάσχολους κατοίκους και θέλεις να «απομονώσεις» και να «φωτίσεις» με κάποιον τρόπο όλα τα ανεκπλήρωτά σου... Μία τέτοια συνθήκη νομίζω «συνάντησε» ο Δημήτρης Μπαλτάς και θέλησε να μεταλαμπαδεύσει με την ποιητική του συλλογή Περιγραφές του ανεκπλήρωτου, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κάκτος.
Ποίηση πάλι υπέπεσα στην ανάγκη σου.Βοήθησέ με.
Η αστικές εικόνες είναι πολλές, όπως και (θα) ήταν αναμενόμενο, η κοινωνία έχει κεντρικό ρόλο και ο πολιτικός απόηχος είναι ορατός. Οι στιγμές που κεντρίζουν τον δημιουργό δίνουν το έναυσμα στην έμπνευση και γίνονται στίχοι στο χαρτί, ποίηση. Οι εικόνες που συναντά, προσδίδουν πάνω του ένα συναισθηματικό φορτίο κι αυτό το αποτυπώνει λεκτικά. Μια θλιβερή ατμόσφαιρα πρωτοστατεί, αλλά κι αυτό (θα) το περίμενε κανείς αφού η ποιητική σύνθεση επωφελείται από τη μελαγχολία.
Γιατί να είμαι ευτυχισμένος λοιπόν;Σαχλαμάρες θα λέμε τώρα;
Στους ήρωες –τα πρόσωπα που συναντάμε– οι παρειές, οι άποροι, οι ανήμποροι, οι άστεγοι κ.λπ. έλκουν τη ματιά του· και όλοι οι λαϊκοί τύποι, όπως και οι σκύλοι που περιφέρονται εκεί. Ως επακόλουθο, οτιδήποτε ξεθωριασμένο έχει θέση στις σελίδες του βιβλίου, ο αποδεκατισμός και έννοιες όπως η περιφρόνηση και η διάψευση... Άρα κι η ματαιότητα. Γιατί από το μάταιο πολλή ποίηση έχει γεννηθεί και ο κύριος Μπαλτάς δεν θα μπορούσε να την/το αποφύγει.
Εξάλλου, η σχέση του με την ποιητική (δια-)περνά, άλλοτε πιο φανερά κι αλλού πιο διακριτικά, στα κείμενα. Αν έπρεπε να κρατήσω μία στιγμή από εκείνες που έχουν αναφορές στην ποίηση, οπωσδήποτε σημειώνω την ακόλουθη στροφή:
αν λείψει η ποίηση,πώς θα ειπωθεί το ανείπωτο,πώς θα υπάρξει το ανύπαρκτο,πώς θα ιδωθεί το αόρατο;
Να, εδώ βρίσκονται συμπυκνωμένοι όλοι οι λόγοι για τους οποίους ασχολούμαστε με τη φόρμα αυτή –η λογοτεχνία εν τω συνόλω εκεί ποντάρει. Θα πει κανείς πως οι δημιουργοί που γράφουν στίχο, όπως και ο συγκεκριμένος, παίρνουν έναυσμα και δίνουν βήμα στο υπαρκτό, εξού και όλη η δυστυχία του κόσμου βρίσκεται μέσα στις ποιητικές σελίδες. Μα δεν νομίζω ότι αυτό εννοούν οι παραπάνω στίχοι. Η ποίηση, περισσότερο απ' οποιαδήποτε άλλη εκφραστική οδό, μιλάει για τις σκιές δείχνοντας τα φώτα, ή προσδοκώντας, ή επιδιώκοντας... που σημαίνει ότι βουτάς (καταδύεσαι) στα τάρταρα για να αναδυθείς εκ νέου, ν' αναγεννηθείς.
αναζήτηση διεξόδουΚάπου εκεί κατοικεί η Ποίηση.
Γίνεται και διαλογικός. Μεταφέρει συζητήσεις, ατάκες... και θέτει ερωτήματα που από κάτω κρύβουν έναν πεσιμιστή, έναν απογοητευμένο ίσως, σίγουρα τη ματαίωση για την οποία μιλήσαμε παραπάνω.
εμφανίζονται εμπρός μου / τα αρνητικά φιλμ της ζωής
Το πολύ μπλε και γαλάζιο που συναντάμε διαβάζοντας κάνει αντίθεση με το κόκκινο, αλλά η βασική αντίθεση βρίσκεται αλλού. Συχνά βλέπουμε εικόνες παρακμής, σήψης... παρά τα ασημόχρυσα στολίδια και τα γιορτινά λαμπιόνια που αποτελούν το αστικό καμουφλάζ των θεμάτων και την αντίθεση εντέλει! Κι εκεί είναι που ψάχνει(-ς) το πολύτιμο, το άξιο λόγου, το σημαντικό, που για τον ίδιο, ίσως, να είναι η ποίηση αυτή καθαυτή (Ποιητικώς ειρημένον).
Αυταπάτες διαφυγήςαπ' την πλουμιστή τύρβηζωής αμφιλαφούς,ζωής αποκαρωμένης.
Κάπως έτσι, με ένα τέτοιο ηχόχρωμα, ο Δημήτρης Μπαλτάς μάς περιγράφει το ανεκπλήρωτό του, το κάθε ανεκπλήρωτο και συνειρμικά το κάθε ποθούμενο. Εν τάχει θυμίζω πως τον ίδιο είχαμε «συναντήσει» και παλαιότερα στον ιστότοπο ένεκα της κυκλοφορίας της συλλογής του Το όνομα του έρωτα.
Είμαστε δεσμώτες του χρόνου. / Παράξενο που φτιάχνουμε / τόσο πολλά ρολόγια.
Βάλτε το στα υπόψιν!
