Νεφέλης Πηγή
Δεν ξέρεις πόσο βαθιά πήγα για να ξεστομίσω αυτές τις λέξεις, δεν ξέρεις πόσο έσκαψα για να μπορέσω να τις βρω, πόσο πάλεψα για να παραμείνω σε αυτή την άνευ όρων σιωπή και ορίστε, ιδού, με αποδόμησα, με διέλυσα, κατέστρεψα και αυτό το μικρό ίχνος αξιοπρέπειας που είχα στη φαρέτρα μου.
Μου λείπει η αγάπη, ίσως δεν αγαπήθηκα αρκετά, ή να συνέβηκε και εγώ να μην το κατάλαβα, να μην έδωσα σημασία, συμβαίνει καμιά φορά, μπορεί κάποιος να με αγάπησε πολύ και εγώ να μην το κατάλαβα, είναι λυπηρό και τραγικό συνάμα να έχει συμβεί κάτι τέτοιο, απέτυχα και έχασα. Εντάξει κοριτσάκι μου μην τα θες και όλα δικά σου, δεν μπορεί να τα έχεις όλα, πορεύσου λοιπόν με ό,τι σου απέμεινε. Νομίζω πως δεν είναι η ώρα να κατεβάσω τα κουρέλια μου από τον ουρανό, ας μείνουμε λίγο ακόμα εκεί. Δεν ξέρω πού να κρυφτώ, όλες μου οι κρυψώνες αποκαλύφθηκαν, φοβάμαι ότι έχω ξεχάσει το όνομά μου, θα με ρωτήσουν πώς με λένε και εγώ θα απαντήσω με λένε καμία.
Κλαίω, με βλέπεις έτσι δεν είναι; Τι έχεις παιδί μου; Δεν μπορώ άλλο τις υποδείξεις! Έφυγα για λίγες μέρες να αλλάξω παραστάσεις, παρ' όλα αυτά λιμοκτονώ, θέλω διακαώς να γυρίσω. Ο γιατρός μου είπε να έχω δικά μου πράγματα, εγώ δεν έχω τίποτα δικό μου, μόνο δεκάδες τετράδια με λέξεις σκόρπιες, τόνοι μελάνι χυμένο σε σελίδες η ψυχή μου, το ξέρει πόσο μάτωσα για να τις γράψω.
Πάντα πρέπει να δίνεις προσοχή στις λεπτομέρειες, οι λεπτομέρειες είναι αυτές που ολοκληρώνουν ένα χαρακτήρα, ένα γεγονός, μία σειρά από μικρές ανεπαίσθητες και άνευ σημασίας λεπτομέρειες συνθέτουν αυτό που είσαι σήμερα. Αυτά τα μικρά κομμάτια που κάνεις δεν τους δίνει σημασία κι όμως ολοκληρώνουν όλο το παζλ. Άλλωστε, μην ξεχνάμε ότι η λεπτομέρεια είναι ουσιαστικό και φανερώνει πολλά περισσότερα από αυτά που εμείς πιστεύουμε. Προσοχή στις λεπτομέρειες γιατί μπορεί να σε προδώσουν...
Πολύ θα ήθελα να κάνω ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό, πιστεύω ότι οι άνθρωποί μου θα είναι καλύτερα δίχως εμένα, όλα τα συνηθίζει ο άνθρωπος ακόμα και την απουσία, όλα είναι θέμα συνήθειας, αυτή την επαναλαμβανόμενη πανομοιότυπη συμπεριφορά την δέχεσαι ασυνείδητα, τουλάχιστον τον πρώτο καιρό, μετά νομίζω ότι αυτή η συνήθεια γίνεται συνειδητή, αυτός ο παγιωμένος και φυσικά μη υποχρεωτικός τρόπος συμπεριφοράς, γίνεται κάτι σαν έθιμο δικό σου, γίνεται συνήθεια...
Αναρωτιέμαι τι είναι ψυχή, όχι με την κυριολεκτική έννοια του όρου, κυριολεκτικά ξέρω τι σημαίνει. Ας πούμε ότι θέλω να μάθω τη φιλοσοφική έννοια, πόσες πορείες μπορεί να ακολουθήσει η ψυχή, δύο, μία, έχει να κάνει με τις θρησκευτικές δοξασίες, είναι αόρατη, ορατή, άυλη, χειροπιαστή, αθάνατη; Έχει ουσία, είναι ανούσια, μπορεί να δώσει ζωή σε ένα σώμα;
Οι διαδρομές το βράδυ είναι διαφορετικές, οι δρόμοι αλλάζουν, παραμορφώνονται ακόμη κι όταν πέφτουν τα φώτα. Και ανακαλύπτεις ότι εσύ μένεις κολλημένη στα υποκοριστικά, όλα τα μικραίνεις σε μέγεθος, σε ποσότητα και ποιότητα, σε αξία, αντί να μείνεις στο πρωτότυπο εσύ επιλέγεις την μινιατούρα.
Το πάτωμα έχει ρωγμές, έχει λεηλατηθεί, έχει χάσει το χρώμα του, δεν είναι πλέον ζωντανό, σε μερικά σημεία λείπουν ολόκληρα κομμάτια, μπορείς να δεις τι υπάρχει από κάτω, δεν έχω κοιτάξει, φοβάμαι τι μπορεί να συναντήσω, στέκομαι απέναντι από έναν τοίχο, έχω μείνει εκεί αιώνες να τον κοιτώ, πάνω του είναι κρεμασμένα με σχοινί φωτογραφίες γάμων, νεκρών, ζωντανών, παιδιά σε διάφορες ηλικίες. Χιλιάδες έτη φωτός μακριά από τον εαυτό μου, με έχω ξεχάσει, δεν με αναγνωρίζω, έχω αναρωτηθεί άπειρες φορές κοιτώντας με στον καθρέφτη, ποια είμαι, δεν είμαι σίγουρη αν αυτή που βλέπω είμαι εγώ. Έχουν περάσει πάνω μου δεκάδες άροτρα, μ' έχουν οργώσει με τα κοφτερά υνιά τους, για αυτό δεν με αναγνωρίζω, γιατί πίστευα ότι αν τους αφήσω θα με άφηναν ήσυχη και εγώ ήθελα διακαώς ηρεμία, λαχταρούσα ατάραχες μέρες. Τους ετοίμασα μία ολόκληρη παιδική χαρά με κούνιες, τραμπολίνα και τραμπάλες, οι τραμπάλες ήταν το αγαπημένο τους παιχνίδι, το έπαιζα παρέα με την ψυχή μου, τράμπα, τραμπαλίζομαι, πέφτω και τσακίζομαι... Ποιοι κάνουν τραμπάλα στην ψυχή μου; Γιατί τους αφήνεις; Τι εννοείς γιατί τους αφήνω; Κάποια στιγμή θα βαρεθούν και θα με αφήσουν ήσυχη! Καλό μου παιδί δεν έχεις μάθει ότι οι άνθρωποι δεν βαριούνται ποτέ να βασανίζουν; Μα δεν είναι άνθρωποι, είναι σκιές, κάποιες από αυτές κάνουν περαντζάδα, κόβουν βόλτες συνεχόμενα, αδιάλειπτα και εκεί που περπατούν ο δρόμος έχει αυλακωθεί, θα ήθελα αυτό τον δρόμο που έχει χαρακωθεί με κάτι να τον γεμίσω.
Παντού υπάρχουν στάχτες από τσιγάρα, ξύλα. Υποθέτω ότι η κόλαση έχει λιγότερη στάχτη απ' ό,τι εδώ, καίω, πετάω, αναζωπυρώνω ξανά και ξανά μία αιώνια ατέρμονη διαδρομή.
Ακούω το όνομά μου, κάποιος με φωνάζει, όταν ακούς να σε φωνάζουν να απαντάς, έτσι λένε, τρέχω να δω ποιος είναι, γαμώτο έσκισα την μπλούζα μου! Βρίσκομαι σε μία κινούμενη άμμο που με βουλιάζει, οι χορδές του μυαλού μου κατεστραμμένες, τεντώνονται, αρχίζουν ένα συνεχόμενο βουητό, με τσακίζουν, τσακίζουν τα χαρακώματά μου, άφησα τα αλάρμ αναμμένα, όχι του αυτοκινήτου, τα δικά μου, ώρες, στιγμές, μέρες της ζωής μου περνούν ξανά και ξανά, αφήνουν σημάδια και αναπνοές, ξέπνοη και αίφνης με κοιτάζω στον καθρέφτη δεν είμαι, εγώ δεν είμαι...
Παραπαίω, κάνω αδέξιες κινήσεις για να κρατήσω την ισορροπία μου, θέλω να φωνάξω, ή μάλλον όχι, να ουρλιάξω θέλω, στις σάπιες υποσχέσεις που μου έδωσα και αλίμονο, ήρθε η ώρα να θερίσω ό,τι απόμεινε από την αποτρόπαια εκτέλεσή μου, εγώ θύτης και θύμα, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, στέκομαι εδώ, σε αυτή την κινούμενη άμμο, με έχω βάλει στον τοίχο και μου εξαπολύω κατηγορώ, με πλακώνω στις γρήγορες για να συνέλθω, για κανέναν λόγο δεν πρέπει να πέσω κάτω, ό,τι πέφτει στο χώμα σαπίζει, θυμάσαι που στο είπα;
Copyright © Νεφέλη Πηγή All rights reserved, 2024
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε ψηφιακό κολάζ Julien Pacaud (Compromises) Δείτε όλα τα έργα του
