koukidaki: Μύθος

Νεφέλης Πηγή

Υπήρξα σπατάλη και ακόμα είμαι βέβαια, υπάρχουν κάποιες ασάφειες, δεν ξέρω αν αυτή η σπατάλη είναι οικειοθελής ή όχι, ένα είναι βέβαιο όμως ότι βρίσκομαι στο έλεός μου και αυτό είναι χειρότερο όλων, είμαι σκληρός αντίπαλος. Δεν ξέρω τι θα αποφανθώ· τρομάζεις με αυτά που σου λέω αγαπημένε μου; Μην τρομάζεις, απλά κάνε λίγο υπομονή, γιατί σήμερα ήρθε στην επιφάνεια ο κακός μου εαυτός και σου εύχομαι οι εφιάλτες σου να με ονειρεύονται, να περπατήσεις εκεί που πάτησα, να πνιγείς στα αναφιλητά σου. Τι, νόμιζες ότι έχω ξεχάσει; Όλα τα θυμάμαι, απλά κάνω ότι ξεχνώ, δεν έχω ξεχάσει την απόρριψη, την απογοήτευση, τα ψέματα. Δεν έδωσες ποτέ έναν ξεκάθαρο λόγο για τη σιωπή σου, βέβαια μου πρόσφερες ειρήνη σε μέρες πολέμου, αυτό οφείλω να στο αναγνωρίσω, αλλά ως εκεί... Τη σιωπή μου αγάπησες, έτσι δεν είναι; Μόνο που δεν ξέρεις ότι η σιωπή είναι η γλώσσα του ονείρου και φυσικά του εφιάλτη. Θα σου την προσφέρω απλόχερα στο κατευόδιο των πιο σκοτεινών σου διαδρομών. Δεν σου υπόσχομαι ότι θα είναι καλή παρέα, αλλά αυτός είναι και ο σκοπός. Φοβήθηκες έτσι; Φοβήθηκες μην τυχόν και παραβιαστεί η μίζερη ζωή σου, αποφάσισες να κάνεις αυτό που θα ήταν ωραίο και τι όμορφα ευφυολογήματα έλεγες, ό,τι διάβαζες το ξεφούρνιζες και το έγραφες. Anyway... γράφω για να μην ουρλιάξω, έγινα ένα αγρίμι που έβγαλε την πέτσα του και καμιά φορά τα δόντια του γίνονται σουγιάδες, μη φοβάσαι το μαχαίρι που κρατώ δεν είναι για σένα αλλά για μένα. Ανασύρω όλες τις αναμνήσεις, όλο το σκοτάδι που φύλαξες για μένα, τον εξευτελισμό και όχι οποιονδήποτε εξευτελισμό αλλά τον υψηλότερο βαθμό ταπείνωσης, το τελευταίο στάδιο υπόληψης και εκτίμησης. Δυστυχώς ήμουν αυτή που δεν έψαχνες. Έχω ευχηθεί άπειρες φορές να αποκτήσω επιλεκτική μνήμη ή μνήμη χρυσόψαρου· ως τώρα δεν τα έχω καταφέρει. Θα ήθελα να επισκεφθώ λημέρια του παρελθόντος, δεν είναι μακριά, ένα τσιγάρο δρόμος· προς το παρόν φλερτάρω με ένα μπουκάλι ουίσκι που είναι απέναντί μου, έχω ως κανόνα να μην πίνω πριν τις εννιά το βράδυ. Δεν θα έπρεπε να υπήρχε ο πόνος, αλλά έτσι είναι, ο πόνος είναι αναπόφευκτος, είναι απίστευτο που τα απομεινάρια του μένουν αναλλοίωτα μέσα στον χρόνο.

Πάρε τον κώλο σου και πήγαινε να πλύνεις κανένα πιάτο, έχουν μουχλιάσει, θα βουλώσει ο νεροχύτης κι αν δεν θες να τα πλύνεις τουλάχιστον πλύσου εσύ, κάνε επιτέλους ένα μπάνιο, άφησε να τρέξει νερό πάνω σου, πλύνε τα μαλλιά σου!

— Δεν είμαι καλά

— Τι έχεις;

— Νομίζω κατάθλιψη, δεν τρώω, δεν κοιμάμαι, έχω χάσει πολλά κιλά.

— Το βλέπω.

Περνάνε άσχημες σκέψεις από το μυαλό μου, ένα ασήμαντο γεγονός, κάτι που σε άλλη περίπτωση δεν θα είχα δώσει σημασία, ξέρω ότι αυτό είναι αφορμή όχι η αιτία, επείγει, τρελαίνομαι... Πιστεύουμε ότι οι αφορμές είναι ασήμαντες, δεν είναι ούτε πρόφαση ούτε δικαιολογία, η αφορμή είναι το βαθύτερο, το πιο σκοτεινό αίτιο.

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν είχα έναν προσωπικό χώρο κι αν ποτέ τον αποκτούσα δεν τον οριοθετούσα, ακόμα και τα αόρατα σύνορά μου μπορούσαν να τα πατήσουν όλοι. Δεν ρωτούσαν, έμπαιναν αυθαίρετα και ψαχούλευαν, προσπαθούσαν να μάθουν για μένα χωρίς εμένα, αν με ρωτούσαν εγώ θα τους απαντούσα ειλικρινά, θα τους απαντούσα γιατί γράφω, γιατί σιωπώ, γιατί η απομόνωση είναι επιτακτική ανάγκη σε όλα, θα τους απαντούσα αλλά δεν με ρώτησαν... Ξέρεις πώς λέγεται αυτό; Παρα-βίαση του προσωπικού μου χώρου, ορατού και αόρατου. Απαντήσεις μέσω της κλειδαρότρυπας, αυτό έκαναν, αυτό έκανες και εσύ.

Δεν τα είχα όλα, αλλά αυτά τα ελάχιστα που είχα ήταν σημαντικά, τώρα πια κάποια έχουν χαθεί για πάντα, άνθρωποι που δεν θα τους ξαναδώ ποτέ, σπίτια που δεν θα ανοίξω πότε την πόρτα τους, δρόμοι που δεν θα τους περάσω ποτέ.

Πόσες αλήθειες έχω αφήσει κλειδωμένες σε συρτάρια, πόσα «ναι» ξεστόμισα, πόσα «όχι» άφησα να πέσουν κάτω, δεν είναι κακό να λες όχι, πρέπει να μάθεις να αρνείσαι. Κάποιοι σου αρνούνται όλες σου τις ιδιότητες και γίνεσαι κάτι άλλο, ας πούμε μόνο μαμά, παύεις να είσαι άνθρωπος, να είσαι γυναίκα και απλά είσαι η μαμά, όλες σου οι άλλες ιδιότητες εξαφανίζονται... Και εσύ απλά λες ναι, γνέφεις καταφατικά. Σαν να μην έχεις το δικαίωμα να μείνεις μόνη, να αφιερώσεις λίγα λεπτά για σένα και όχι η περίοδος της εγκυμοσύνης δεν είναι η καλύτερη περίοδος που διανύει μία γυναίκα, όλες το ξέρουμε αλλά καμία δεν το λέει ευθαρσώς, ούτε και μετά είναι όμορφη περίοδος, κανείς δεν σε προειδοποιεί για τίποτα. Ο μύθος της μητρότητας...

Αν και μέσα από τους μύθους μπορείς να ανακαλύψεις την αλήθεια, στην ουσία ο μύθος είναι μια διαλεκτική.

Πρώτη δημοσίευση

Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Οδυσσέα Ρεκούμη (Golden Light)