Γεώργιου Κονίδη
Ο Όσκαρ Μπελς καθόταν αφοσιωμένος στο γραφείο του διαβάζοντας την τελευταία παράγραφο του νέου του βιβλίου πριν το στείλει στον εκδότη του.
Ο τίτλος ήταν «Η λίμνη της νεότητας».
Ένα διαφορετικό βιβλίο από αυτά που συνήθιζε να γράφει· τα αστυνομικά μυθιστορήματα που τον είχαν κάνει διάσημο.
Η λίμνη της νεότητας είναι μια ανακάλυψη ενός ζευγαριού όταν αγοράζει μία βίλα στις Άλπεις και βρίσκει, σε ένα μυστικό πέρασμα κάτω από το σπίτι, τη λίμνη.
Ένα βιβλίο που τον έχει επηρεάσει τόσο πολύ όσο κανένα άλλο.
Μια έκρηξη δημιουργίας που θα δώσει το διαφορετικό.
Οι άνθρωποι, σκέφτεται, αναζητούν με κάθε τρόπο την νεότητα.
Μέσα από εγχειρήσεις, με φάρμακα, με οτιδήποτε μπορεί να τους πάει πίσω και να τους απομακρύνει από τον θάνατο.
Και η αναζήτησή τους είναι μάταιη και μόνο πρόσκαιρη.
Πολλές φορές δε τους μεταμορφώνει σε οντότητες δαιμονικές, αλλοπρόσαλλες.
Το παρανοϊκό «έργο» της ομορφιάς αλλάζει τους ανθρώπους και τους απομακρύνει όχι από τον θάνατο αλλά από τη ζωή.
Τη ζωή που δεν ζούνε προσπαθώντας να μην πεθάνουν και πώς μετατρέπονται σε προσωπικότητες που κανείς πια δεν θα θυμάται όταν θα 'χουν πεθάνει.
Όσο πολυτελές και να είναι το μνήμα τους, μέσα θα έχει σάπιο κουφάρι, κόκαλα και τίποτα άλλο· και αυτό ισχύει για όλους.
Πόσο νόημα, αναρωτιέται, έχει μια ζωή μια τέτοια αναζήτηση;
Τι τους έχει στερήσει από αυτά που έπρεπε να κάνουν;
Από αυτά που θα τους θυμόταν κάποιος επειδή θα είχαν επικοινωνήσει, θα είχαν νιώσει ο ένας τον άλλον, θα είχαν δεθεί;
Ο θάνατος στέκεται αγέρωχος, ισχυρός θεριστής, αιώνιος τιμωρός.
Είναι ψηλά στο βουνό από άμμο.
Ένας κόκκος άμμου ο καθένας από εμάς, σε μια έρημο μεγαλύτερη από τον ήλιο, απέραντη με άπειρους κόκκους από νεκρούς ανά τους αιώνες.
Έτσι χαμογελάει με τη ματαιότητα της νεότητας· του ανύπαρκτου τίποτα που συντροφεύει τις ζωές αυτών που δεν έζησαν.
Που δεν χρησιμοποίησαν τη ζωή, που τους χαρίστηκε, για αληθινά πράγματα αλλά κυριευμένοι από τη ματαιοδοξία.
Τι θα διαλέξεις ανάμεσα σε μια εφήμερη λάμψη και σε ένα ποίημά σου που θα μνημονεύουν όταν δεν είσαι πια εδώ;
Στιγμιαία δόξα ή παντοτινή αναγνώριση;
Εάν είναι στόχος για κάτι διαφορετικό, αξίζει μια ζωή για να προσπαθήσεις.
Κι αν δεν πετύχεις, θα πεις προσπάθησα.
Αλλιώς τι;
Προσπαθούσα μια ζωή να μην είμαι τίποτα, τι θα γράψω στον επίλογό μου;
Ήταν απόλυτα σίγουρος για την επιτυχία του βιβλίου.
Μα πριν, έπρεπε να κάνει κάτι ακόμα εξίσου σημαντικό. Ίσως το πιο σημαντικό στη ζωή του.
Μια ζωή με βιβλία που του έδωσαν λεφτά αλλά δεν θα διακοσμούσαν καμία ειδική βιβλιοθήκη ή δημόσια.
Μόνο ίσως κάποιος νεαρός ν' αφήσει σε ένα συρτάρι κάποιο από τα έργα του.
Και το χρήμα τον έκανε να πιστεύει ότι ήταν ο άρχοντας του κόσμου.
Ένας επίγειος θεός που μπορούσε να κάνει τα πάντα, να έχει τα πάντα.
Μόνο όταν προσγειώθηκε απότομα, σχεδόν τσακίστηκε πέφτοντας, με τρομακτική ταχύτητα από πολύ ψηλά, εκεί που είχε βάλει τον εαυτό του.
Και πριν τον καταβάλει η αρρώστια του οριστικά, μια τελευταία έμπνευση ή μάλλον η μοναδική πραγματική έμπνευση που είχε στη ζωή, τον πλημμύρισε για να γράψει το τελευταίο του βιβλίο.
Το τελευταίο που έκανε ήταν να στείλει το μυθιστόρημά του μακριά από τη λήθη όλων των άλλων του βιβλίων πριν ανοίξει την μπαλκονόπορτα και πηδήξει από τον πέμπτο όροφο με μια παράξενη γαλήνη και ανακούφιση, για όσους πρόλαβαν έστω για μια στιγμή να δουν το πρόσωπό του.
Copyright © Γεώργιος Κονίδης All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα ζωγραφικής Anastasopoulos Chris (Man from New York)
