Γεώργιου Κονίδη
Το σκοτεινό δωμάτιο είχε ποτίσει εδώ κι ώρες τη μυρωδιά του πυρετού και της καυτής ανάσας των σαράντα σου βαθμών.
Ήταν ήδη προχωρημένη η νύχτα όταν πετάχτηκες όρθια νιώθοντας την καρδιά και τον εγκέφαλό σου να τρέχουν... έτσι ξαφνικά... έτσι απλά.
Μέσα σε αυτή την κούρσα που και αυτή η ίδια ακόμη απειρότητα δύο παράλληλων δρόμων χλομιάζει μπροστά στην αιωνιότητά της, συνάντησες τα Κύθηρα, μέσα σε τρένα που πάνε κι έρχονται, μέσα σε σατέν χαμόγελα, μέσα σε μεγάλες ιδέες, μέσα από ένα ζευγάρι ματιών που σε κοιτούσαν κάποτε με ειλικρίνεια έχοντας από καιρό τα κότσια να σπάσουν σε χίλια κομμάτια τον καθρέφτη αψηφώντας τη γρουσουζιά.
Μέσα στην διεφθαρμένη ψυχή μιας μικρής πόρνης, μέσα από τον αναστεναγμό ενός Εβραίου, ναζιστή, Σαμαρείτη, εραστή.
Μέσα στη γλίτσα των λαδιών των βρεγμένων δρόμων που σαν ψεύτικες υποσχέσεις της ώρας παίρνουν τα χρώματα των ουράνιων τόξων... και μέσα σε όλο αυτό το βιβλικό φαινόμενο... λίγο πιο κάτω στέκει ολύμπια ήρεμος ο άνθρωπος-πουλί περιμένοντάς σε για να σου δώσει την μπουκιά στο στόμα... Φορώντας πάντα το γαλάζιο εκείνο δαχτυλίδι.
Copyright © Γεώργιος Κονίδης All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε ψηφιακό έργο Julien Pacaud (Intimate Opera, 2024)
