Για πολλά χρόνια ήταν ένας συνδυασμός φτιαγμένος στον παράδεισο ή στην κόλαση, αν τύχαινε να είσαι υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων. Με τη φήμη και την περιουσία, συχνά, έρχονται η υπερβολή και τα πάθη και για μια συγκεκριμένη γενιά ηθοποιών το να μεθούν και να ξεσαλώνουν ήταν εξίσου σημαντικό (αν όχι περισσότερο) από ό,τι έκαναν στη σκηνή ή στην οθόνη. Η κορύφωση αυτής της συνήθειας ήταν, ίσως, τη δεκαετία του 1950 και του 1960. Το studio system, που παρακολουθούσε στενά τη συμπεριφορά των ηθοποιών, είχε πλέον εκλείψει και οι stars ήταν ουσιαστικά ελεύθεροι να πίνουν όσο ήθελαν και να κάνουν όσο χαμό επιθυμούσαν. Κάποιες ιστορίες μεθυσμένων αταξιών έγιναν μεγάλες ειδήσεις την εποχή εκείνη ενώ άλλες έμειναν κρυφές για δεκαετίες, μέχρι που βγήκαν στην επιφάνεια αφού οι υπαίτιοι είχαν πια φύγει από τη ζωή. Η «νέα χολιγουντιανή γενιά» μπορεί να έκανε τον Jack Nicholson και τον Dennis Hopper αφίσες της υπερβολής στη βιομηχανία του αμερικανικού κινηματογράφου, αλλά δεν μπορούσαν ούτε καν να συγκριθούν με τους Βρετανούς και Ιρλανδούς ομότεχνούς τους. Ήταν σχεδόν απαραίτητο για τους καλύτερους ηθοποιούς της περιόδου από το Ηνωμένο Βασίλειο να προκαλούν χάος όπου κι αν πήγαιναν, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που ο Michael Caine δεν ήθελε καμία απολύτως σχέση με αυτούς.
Ο Richard Burton, ο Richard Harris, ο Peter O'Toole και ο Oliver Reed ενσάρκωσαν αυτό το πνεύμα περισσότερο από όλους. Όλοι τους ήταν από τους κορυφαίους και πιο χαρισματικούς ηθοποιούς της εποχής τους, αλλά ένα ακόμα κοινό τους χαρακτηριστικό ήταν πως κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει τι θα γινόταν αφού είχαν κατεβάσει μια μπίρα – ή δέκα. Απολαύστε το αν θέλετε, συνοφρυωθείτε αν πρέπει και, για όνομα του Θεού, μην δοκιμάσετε τίποτα από αυτά στο σπίτι, καθώς διαβάζετε τις δέκα πιο έξαλλες ιστορίες τεσσάρων ανδρών που θεωρούσαν το αλκοόλ έναν από τους πιο στενούς τους φίλους.
Richard Burton
Ουαλός ηθοποιός και δύο φορές σύζυγος της Elizabeth Taylor, ο Richard Burton καθιερώθηκε μέσα από ταινίες όπως Cleopatra, My Cousin Rachel και Equus. Παράλληλα, απέκτησε και τη φήμη του ταραχοποιού καθώς κατανάλωνε τόσο μεγάλες ποσότητες αλκοόλ που θα έπρεπε να τον είχαν σκοτώσει αρκετές φορές.
Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της κινηματογραφικής μεταφοράς του μυθιστορήματος του John le Carré, The Spy Who Came in from the Cold, ο Burton αρνήθηκε να χρησιμοποιήσει ψεύτικο ουίσκι, επιμένοντας ότι θα έβγαζε τη σκηνή μέσα σε λίγες λήψεις. Στο τέλος, χρειάστηκαν 47 λήψεις για να πετύχει τη σκηνή και σε κάθε μία από αυτές έπινε πραγματικό ουίσκι!
Οι γάμοι του (2) με την Taylor σήμαινε ότι μπορούσαν να ενθαρρύνουν ο ένας τις υπερβολές του άλλου, ειδικά όταν βρίσκονταν μαζί στα γυρίσματα. Όταν η Taylor επισκέφθηκε τον σύζυγό της στα γυρίσματα του The Night of the Iguana, στο Μεξικό, συνήθιζαν να καταναλώνουν τουλάχιστον ένα μπουκάλι τεκίλα την ημέρα. Αυτό κορυφώθηκε μια μέρα όπου ο Burton ήπιε 21 σφηνάκια τεκίλας στη σειρά. Στη συνέχεια, είτε ενισχυμένος από το αλκοόλ είτε έχοντας χάσει και το τελευταίο ψήγμα λογικής, αποφάσισε να βουτήξει στη θάλασσα. Γιατί; Για να πιάσει έναν καρχαρία, φυσικά. Όπως ήταν αναμενόμενο απέτυχε – κάτι που μάλλον ήταν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Η Liz και ο Dick έκαναν πολλές ταινίες μαζί, συμπεριλαμβανομένης της The VIPs (1963), όπου προφητικά υποδύθηκαν ένα παντρεμένο ζευγάρι στα πρόθυρα της διάλυσης. Εκτός απ' το ότι σύστησε στο ευρύ κοινό τη Maggie Smith, η ταινία δεν άφησε ιδιαίτερη κινηματογραφική παρακαταθήκη, εκτός από μια ιστορία που επιβεβαιώνει την απίστευτη αντοχή του Burton στο αλκοόλ. Φημολογείται ότι κατά τη διάρκεια μιας μόνο ημέρας γυρισμάτων, ο ηθοποιός κατανάλωσε μισό γαλόνι κονιάκ. Αν θεωρήσουμε ότι ένα σφηνάκι 25ml ισούται με μία μονάδα αλκοόλ, αυτό σημαίνει ότι ο Burton ήπιε σχεδόν 76 μονάδες αλκοόλ μόνο από το κονιάκ εκείνη την ημέρα. Δεδομένου ότι το NHS συνιστά σε έναν ενήλικα να καταναλώνει μόλις 14 μονάδες την εβδομάδα, μπορεί κανείς εύκολα να καταλάβει γιατί αυτό ήταν πρόβλημα. Μεγαλωμένος από έναν αλκοολικό πατέρα, ήταν τραγικά φανερό ότι ο Burton θα ακολουθούσε τον ίδιο δρόμο. Πέθανε το 1984, σε ηλικία μόλις 58 ετών, ύστερα από χρόνια προβλήματα υγείας που σχετίζονταν με το αλκοόλ. Ωστόσο, πριν από τον θάνατό του, οι γιατροί ανακάλυψαν κάτι σοκαριστικό. Τρία χρόνια πριν πεθάνει, υποβλήθηκε σε εγχείρηση και κατά την εξέταση της σπονδυλικής του στήλης, οι χειρουργοί βρήκαν ένα στρώμα κρυσταλλωμένης αλκοόλης σχηματισμένο γύρω από αυτήν. Μια συγκλονιστική υπενθύμιση του πόση ζημιά μπορεί να προκαλέσει το «υγρό θάρρος».
Richard Harris
Γνωστός για μια πληθώρα ρόλων σε ταινίες και θεατρικά έργα, συμπεριλαμβανομένου του ρόλου του Albus Dumbledore στις δύο πρώτες ταινίες του Harry Potter, ο Ιρλανδός σταρ Richard Harris ήταν αχαλίνωτος όταν είχε ένα μπουκάλι στο χέρι του. Λεγόταν πως του άρεσαν οι εποχές που ξεκινούσε για μια μπίρα στο Λονδίνο και ξυπνούσε σε άλλη χώρα. Συνήθως, πίσω από τα κάγκελα της φυλακής. Όταν ήταν μεθυσμένος, ήταν γνωστό πως περιφερόταν στους δρόμους και γρονθοκοπούσε τα διερχόμενα αυτοκίνητα. Το να το κάνεις αυτό μία φορά είναι αρκετά κακό, αλλά πολλές φορές; Είναι θαύμα που δεν τον πάτησε κάποιο όχημα.
Κατά τη διάρκεια της μακράς καριέρας του ως ηθοποιός (και πότης), ο Harris απέκτησε πολλούς αγαπημένους του «τοπικούς» χώρους. Κάποτε ζούσε στο ξενοδοχείο Savoy στο Λονδίνο και περνούσε πολλές βραδιές στην περιοχή του Twickenham, κοντά στο ράγκμπι στάδιο που λάτρευε. Στη Νέα Υόρκη, σύχναζε στο Malachy's, μία ιρλανδέζικο pub όπου έπινε, τσακωνόταν και μετά έπινε κι άλλο. Στο PJ Clarke's, γνωστό κυρίως για τα burgers του, ο Harris έγινε θρύλος. Φημολογείται ότι μόλις έμπαινε στο μαγαζί, ο μπάρμαν του ετοίμαζε αυτόματα την καθιερωμένη του παραγγελία – έξι διπλές βότκες.
Όταν οι γιατροί του έδωσαν μόλις 18 μήνες ζωής, αν συνέχιζε στον ίδιο ρυθμό, ο Harris αποφάσισε να κόψει το ποτό στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ή τουλάχιστον, κάπως έτσι. Λέγεται πως, για να αποχαιρετήσει το αγαπημένο του πάθος, πήγε σε μία pub και παρήγγειλε δύο μπουκάλια κρασί Château Margaux του 1947. Το 2025, ένα τέτοιο μπουκάλι κοστίζει κατά μέσο όρο 1.544 λίρες. Ο Harris τελικά έφτασε τα 72 χρόνια ζωής χάρη, σε μεγάλο βαθμό, στην απόφασή του να μετριάσει το ποτό. Σταδιακά το ξανάφερνε στη ζωή του, περιορίζοντας τον εαυτό του σε μία Guinness κάθε βράδυ πριν τον ύπνο.
Peter O'Toole
Με οκτώ υποψηφιότητες για Όσκαρ σε ταινίες όπως The Lion in Winter, Goodbye, Mr. Chips και Lawrence of Arabia, ο Peter O'Toole μοιράζεται το ρεκόρ των περισσότερων υποψηφιοτήτων στην ιστορία των βραβείων της Ακαδημίας, αλλά χωρίς ποτέ να κερδίσει. Αν υπήρχαν όμως «Όσκαρ ποτού», σίγουρα θα τα κέρδιζε κάθε φορά.
Ο Stephen Fry, που συνεργάστηκε αρκετές φορές με τον O'Toole, έχει διηγηθεί μια χαρακτηριστική ιστορία γι' αυτόν. Ο O'Toole έχοντας γνωρίσει έναν καινούργιο φίλο σε μία pub (εννοείται υπό την επήρεια αλκοόλ) αποφάσισε να τον πάει στο θέατρο να δει μια παράσταση. Κατά τη διάρκεια της παράστασης, έσκυψε και του είπε: «Θα σου αρέσει αυτό το κομμάτι, είναι το σημείο που μπαίνω στη σκηνή.». Μόνο που τότε συνειδητοποίησε ότι καθόταν με τους θεατές και έτρεξε αμέσως στα παρασκήνια για να προλάβει την είσοδό του!
Όπως κάθε καλός πότης, έτσι και ο O'Toole είχε εξαιρετική αντοχή στο ξενύχτι. Τουλάχιστον, όσο του το επέτρεπαν τα pubs. Ένα βράδυ στο Δουβλίνο, διασκέδαζε με τον ηθοποιό Peter Finch, αλλά όταν η pub αποφάσισε να τους διώξει, εκείνος δεν το δέχτηκε αμαχητί. Αντ' αυτού, πρότεινε να αγοράσει το μαγαζί ώστε να μπορεί να πίνει όσο θέλει. Έφτασε στο σημείο να γράψει επιταγή, αλλά την επόμενη μέρα, νηφάλιος πλέον, επέστρεψε και την έσκισε.
Παρά το γεγονός ότι έζησε περισσότερο από τους υπόλοιπους της θρυλικής τετράδας –πέθανε το 2013 σε ηλικία 81 ετών– η υγεία του O'Toole υπέστη τεράστιο πλήγμα εξαιτίας του αλκοόλ. Παραλίγο να πεθάνει αρκετές φορές τη δεκαετία του 1970, από καρκίνο του στομάχου και μια αιματολογική ασθένεια. Όμως, το πιο δραστικό γεγονός ήρθε το 1976, όταν υποβλήθηκε σε εγχείρηση για να του αφαιρέσουν σχεδόν όλο το στομάχι και το πάγκρεας. Από τότε εξαρτιόταν από ενέσεις ινσουλίνης για την υπόλοιπη ζωή του και, χωρίς αμφιβολία, αντιμετώπισε πολυάριθμα προβλήματα υγείας ως αποτέλεσμα των καταχρήσεών του.
Oliver Reed
Διάσημος τόσο για τις ερμηνείες του όσο και για την ασυγκράτητη αγάπη του στο ποτό, ο Άγγλος Oliver Reed πρωτοέγινε γνωστός μέσα από τις ταινίες τρόμου της Hammer Horror. Ο πιο εμβληματικός του ρόλος ήταν αναμφισβήτητα εκείνος του Bill Sikes στο Oliver, αλλά στην πραγματική ζωή ήταν οι ακραίες κραιπάλες του που έκλεβαν την παράσταση.
Λέγεται ότι στην ακμή της «καριέρας» του ως πότης, ο Reed κατανάλωσε περισσότερες από 100 μπίρες μέσα σε ένα 24ωρο. Αυτό θα έριχνε κάτω τους περισσότερους ανθρώπους, αλλά όχι τον Reed, που μόλις τελείωσε, έκανε κατακόρυφο πάνω στη μπάρα! «Στις pubs συναντάς καλύτερης ποιότητας ανθρώπους», έλεγε, προσπαθώντας να δικαιολογήσει τον τρόπο ζωής του. Το κατά πόσο αυτοί οι άνθρωποι θα έλεγαν το ίδιο για εκείνον είναι αμφίβολο, αφού ο Reed είχε την τάση να γίνεται ανεξέλεγκτος όταν ήταν μεθυσμένος.
Του άρεσε να σοκάρει τους γύρω του, κάτι που συνήθως έκανε… βγάζοντας απροειδοποίητα το μόριό του. Μάλιστα, το συγκεκριμένο σημείο του σώματός του έφερε ένα τατουάζ με νύχια πουλιού, αποτέλεσμα ενός χαμένου στοιχήματος. Και το χαϊδευτικό που είχε δώσει στο… εργαλείο του; The Mighty Mallet.(!!!)
Παρά το γεγονός ότι όλοι τους έζησαν σε έναν ανελέητο ρυθμό, ο Reed ήταν ο μόνος από τη «συμμορία» που πέθανε απευθείας από το ποτό. Το τέλος του ήρθε το 1999, κατά τη διάρκεια ενός διαλείμματος από τα γυρίσματα του Gladiator. Βρισκόταν σε μία pub στη Μάλτα όταν μπήκε μέσα μια ομάδα στρατιωτών κι αυτό ήταν αρκετό για να τον εξιτάρει. Τους προκάλεσε σε έναν διαγωνισμό ποτού, αλλά στην πορεία άρχισε να αισθάνεται αδιαθεσία. Κατέρρευσε μέσα στη pub και πέθανε κατά τη μεταφορά του στο νοσοκομείο. Ο Reed είχε υποσχεθεί στον σκηνοθέτη Ridley Scott ότι δεν θα έπινε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Δυστυχώς, όμως, ο δαίμονας του αλκοόλ τον νίκησε.
Του Jacob Simmons από το Far Out Magazine
Απόδοση στα ελληνικά: Γιώργος Μπιλικάς
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Photo credits: Jack de Nijs/Columbia Pictures
