Χρήστου Ντικμπασάνη
Τα μονοπάτια των άστρων που περπάτησα
ήταν πάντα γεμάτα θάρρος κι ελπίδα
Οι δρόμοι των αστεριών
με ανέβαζαν πάντοτε στα πιο ψηλά
αντερείσματα της προσμονής
Πόσα τέτοια μονοπάτια βάδισα,
έχοντας στο σακίδιό μου όνειρα και πόθους
που ποτέ πριν δε φανταζόμουν πώς υπάρχουν!
Πόσοι τέτοιοι δρόμοι
υποδέχτηκαν την άγουρη νιότη μου!
Στο τέρμα ενός μονοπατιού με πρόσμενε ένα άλλο
πιο μακρύ, πιο δύσκολο μα και πιο ποθητό
για να με οδηγήσει
σε άλλους πιο μεγαλειώδεις κόσμους
Σε κάθε στροφή,
σε κάθε διασταύρωση
με περίμενε εκείνη
με τη μορφή μιας αξόδευτης οπτασίας
Στα χέρια της βαστούσε την ανθοδέσμη της αγάπης
Εικόνα τέλεια, ελπιδοφόρα
ενός προαναγγελθέντος έρωτα
που ποτέ δεν πρόκειται να χαθεί
στη δίνη της λησμονιάς
όσες ατραπούς και μονοπάτια αστεριών και αν διασχίσω
🐬
Copyright © Χρήστος Ντικμπασάνης All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο από την ατομική έκθεση του b. με τίτλο Water Memories
