Ένας από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους του θεάτρου του παραλόγου. Γεννήθηκε το 1906 στην Ιρλανδία και έδωσε μερικά από τα σημαντικότερα έργα του είδους.
Τα έργα του χαρακτηρίζονται από τους ελλειπτικούς διαλόγους, τις επαναλήψεις των λέξεων και όλα αυτά μέσα σε ένα ασυνήθιστο μοτίβο, όπου κυριαρχεί το ασυνήθιστο, το μυστηριώδες και το αινιγματικό. Βαθιά απαισιόδοξος, αφήνει μια μικρή χαραμάδα για το μέλλον των ηρώων του. Αυτή η χαραμάδα όμως δεν αλλάζει ποτέ τα πράγματα, απλώς κάνει τη διαδρομή πιο υποφερτή. Γιατί για τον Μπέκετ δεν υπάρχει λύτρωση. Αν υπάρχει, είναι μόνο η επιβίωση.
Στα έργα του επικεντρώνεται στην ψυχή του κάθε ήρωά του. Στον μικρόκοσμο του κάθε χαρακτήρα του. Όταν ειπώνονται συνεχώς τα ίδια λόγια, οι ίδιες σκέψεις και επιθυμίες, έρχεται και η ίδια λύτρωση. Κλαις, άρα ζεις.
Ο ήρωάς του δεν παίρνει ατάκα μόνο από τον συμπρωταγωνιστή του, αλλά από τα μικρά κομμάτια του, όπως επίσης και από τα μικρά αντικείμενα, που φαντάζουν αδιάφορα. Γιατί δεν έχει να ασχοληθεί με πολλά, πάρα μόνο με την ψυχή του και κατ' επέκταση με τις επιθυμίες και με τα όνειρά του. Δεν έχει τόσο επαφή με τον έξω κόσμο, αλλά με το μέσα του. Εμπνέεται από τον εαυτό του, από τα μικροπράγματα, γιατί είναι και αυτά συμπρωταγωνιστές του, που δεν πάνε πιο πέρα την πλοκή αλλά σέρνουν την ίδια την ρουτίνα. Για τους ήρωες των έργων του Μπέκετ, έχουμε μία ίση σχέση μεταξύ τους, ξέρουμε για αυτούς όσα ξέρουν και οι ίδιοι. Ακόμα και όταν προχωράει η πλοκή και ξεδιπλώνουν τα στοιχεία του χαρακτήρα τους –του ρόλου τους– συνεχίζουμε να αγνοούμε για αυτούς πολλά πράγματα και συναισθήματα που οικοδομούν τις προσωπικότητές τους. Άλλωστε, όλη η ζωή τους, που παρουσιάζεται μπροστά μας, έχει να κάνει με πράγματα που δεν οδηγούν πουθενά, μόνο σε δρόμους της ψυχής χωρίς τις υπερβολικές φιλοδοξίες.
Η εργογραφία του Μπέκετ έχει κάποια από τα πιο αξιόλογα έργα του 20ού αιώνα: Περιμένοντας τον Γκοντό [1957], Το τέλος του παιχνιδιού [1957], Η τελευταία ηχοληψία του Κραπ [1958], Ευτυχισμένες μέρες [1962].
Το πιο συμβολικό του έργο είναι το Περιμένοντας τον Γκοντό, το οποίο, την θεατρική περίοδο 1965-1966, ανέβηκε από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.
Πέρασε με επιτυχία και στο μυθιστόρημα. Το πρώτο του το έγραψε σε νεαρή ηλικία και ήταν ο Μέρφι το 1938, το δεύτερο ο Μολλόι το 1951 και το τρίτο είναι ο Ακατανόμαστος, που έγραψε το 1953.
Ο Μπέκετ υπήρξε ένας σπουδαίος θεατρικός συγγραφέας που ουδέποτε μιλούσε για την προσωπική του ζωή, δεν ήθελε τις κοσμικότητες και οι άνθρωποι οι οποίοι συνεργάζονταν μαζί του δεν ήξεραν τίποτα, παρά μόνο για το έργο του και τις καλλιτεχνικές του ιδιότητες.
Τιμήθηκε από την γαλλική κυβέρνηση με το Μετάλλιο Αντίστασης και τον Σταύρο του πολέμου σχετικά με τη δράση του κατά της Γερμανικής Κατοχής.
Ο Μπέκετ στην πολύχρονη διαδρομή του στο γράψιμο κρατούσε στήλες σε εφημερίδες με λογοτεχνικό περιεχόμενο αλλά περισσότερο για τα αθλητικά. Ήταν λάτρης των σπορ και κρατούσε πάντα το σώμα του σε άριστη φόρμα.
Στα έργα του διακρίνεται το στοιχείο της απαισιοδοξίας αλλά γίνεται αρκετά πιο ελαφρύ επειδή συνυπάρχει και το καυστικό του χιούμορ.
Με τη σύζυγό του, την Σουζάν, έζησαν έναν θυελλώδη έρωτα και το 1961 η σχέση τους επισημοποιήθηκε. Άλλωστε, όταν εκείνη έφυγε πρώτη, μέσα σε λίγους μήνες την ακολούθησε και ο σύζυγός της, ο σύντροφός της για πενήντα ένα ολόκληρα χρόνια.
Το 2024 βγήκε στους κινηματογράφους η ταινία Χορεύοντας με τον Μπέκετ σε μια προσπάθεια να βιογραφήσει τον σπουδαίο δραματουργό.
Ο Σάμιουελ Μπέκετ έφυγε από τη ζωή το 1989.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Οι πληροφορίες αντλήθηκαν από το ετήσιο περιοδικό Θέατρο του Θεόδωρου Κρίτα καθώς επίσης και από το περιοδικό Θέατρο του Κώστα Νίτσου.
