Γιώργου Αλεξανδρή
βιαστικό πουλί της ζωής.
Τάραξες τη σιγαλιά
με μια απρόσμενη κραυγή
και χάραξες στην αμέριμνη σιωπή
Το καλοκαίρι έγερνε κουρασμένο
στον τελειωμό του
κι εγώ χρύσωνα του ερχομού σου τ' όνειρο
στην απαντοχή,
με κείνα τα νοσταλγικά πρωινά
και τις βαμμένες δύσες.
Το γέλιο σου πλατύς ουρανός,
σφυγμός και χτύπος της καρδιάς
και τα μάτια σου,
δρόμος μακρύς ανοιχτός
σχισμή στον κλειστό φεγγίτη της προσμονής
για τη χαρά της νιότης.
Άναρχο μεθυστικό ξάφνιασμα
η πεθυμιά του νου
και της ψυχής η λαχτάρα,
καθώς γονάτισα ικέτης στον βωμό σου,
προσευχή ν' αναπέμψω
και ζωή να σε λατρέψω. Μούσα μικρή,
κόρη του φεγγαριού και γιορτή της νύχτας,
γείρε λιανό κλαδί
στ' ανέμου την ανάσα,
τραγούδι στα φύλλα ν' ακουστεί
ο πόθος και το χάδι.
Μούσα μικρή,
κόρη της ανατολής και του μεσημεριού φωτιά,
φτερούγισε περιστέρι
στου ορίζοντα τη φυγή.
Σημάδι γίνε και φωτεινή γραμμή,
ίσαμε κει που στάθηκε το αστέρι.
🍂
Copyright © Γιώργος Αλεξανδρής All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο της Barbara Kroll