Υπάρχει μια μεγάλη αλήθεια στο θέατρο που ισχύει σε μεγάλο ποσοστό, κάτι ας πούμε σαν το καλό κρασί που αφήνουμε να ωριμάσει και να πάρει τη γεύση του στα δρύινα βαρέλια. Έτσι και με κάποιους ηθοποιούς που όσο μεγαλώνουν γίνονται καλύτεροι, πληρέστεροι και κάθε παράσταση που περνάει τους κάνει πιο δυνατούς. Αρκεί φυσικά να διαθέτουν το ταλέντο, αλλά και την όρεξη να κάνουν κάθε φορά ένα παραπάνω βήμα, μια καινούργια πρόκληση, κάτι διαφορετικό.
Σε μια μικρή ομάδα παλαιών ηθοποιών ανήκει και φιγουράρει στις πρώτες θέσεις ο Γιώργος Κιμούλης. Δεν χρειάζεται να γράψω τι έχει παίξει και σκηνοθετήσει αφού πιο εύκολο θα μου ήταν να αναφέρω τι δεν έχει παίξει. Η συνάντηση είναι μια κοινωνική νουβέλα του συγγραφέα Στίβεν Μπέλμπερ που σκηνοθετεί και κρατάει τον πρώτο ρόλο για ακόμα μία περίοδο, στο θέατρο Μουσούρη, αυτή τη φορά, και που σίγουρα θα έχει μεγάλη απήχηση.
Τον Μάρτιο είδα την Συνάντηση στο θέατρο Coroner και το έκρινα εξαιρετικό και από την πλευρά της σκηνοθεσίας αλλά και για την υπέροχη ερμηνεία που μας προσέφερε ο Γιώργος από την πρώτη σκηνή μέχρι την τελευταία, και αυτό έκανε και τώρα. Επειδή έχω υποβάλει την κριτική μου θα λειτουργήσω συμπληρωματικά, προσθέτοντας ό,τι δεν είδα στην πρώτη παράσταση. Διαπίστωσα ότι ο Γιώργος Κιμούλης κάνει την κάθε παράσταση διαφορετική, έχοντας τον τρόπο στην σκηνή να δίνει αυτό το κάτι που αλλάζει το έργο, που το κάνει λίγο –λιγάκι– διαφορετικό όπως μόνο οι μεγάλοι ηθοποιοί μπορούν. Ο συνταξιούχος χορογράφος Τόμπι Πάουελ, κάθε φορά, θα κάνει και κάτι διαφορετικό για να μην πλήττει η οπτική του Γιώργου Κιμούλη, που τον ερμηνεύει, και πάντα βρίσκεται στην αναζήτηση για το άριστο.
Συγκλονιστικό το τέλος, για ακόμα μία φορά ανατρίχιασα που είχα την τύχη να τον ξαναδώ να μας επισημάνει τη δύναμη της ψυχή μέσα από την ερμηνεία του. Καλοί οι Βασίλης Γιακουμάρος και Κατερίνα Θεοχάρη που διατηρούν καλή ροή αλλά στην σκηνή χάνονται από τον σπουδαίο Κιμούλη, που καλύπτει την σκηνή περίτεχνα από την μία άκρη μέχρι την άλλη αφήνοντας το κοινό να κρέμεται κυριολεκτικά από τα χείλη του.
Η σκηνοθεσία είναι ένα μεγάλο ατού του Κιμούλη και φαίνεται από τους πειραματισμούς του σε κάθε δουλειά που αναλαμβάνει.
Το θέατρο Μουσούρη είναι ένα από τα κλασικότερα θέατρά μας στο κέντρο της Αθήνας, έχοντας φιλοξενήσει εξαιρετικές παραστάσεις.
Τέλος, θα ήθελα επισημάνω κάτι κατά τη γνώμη μου σημαντικό. Τα όποια σενάρια κυκλοφορούν για την συμπεριφορά ηθοποιών δεν έχουν κανέναν χώρο πάνω στην σκηνή. Εκεί πρωτοστατεί το ταλέντο και η ερμηνεία του ηθοποιού και δεν πρέπει, ειδικά, ένας κριτικός θεάτρου να επηρεάζεται από φήμες –αληθινές ή όχι– για τον εκάστοτε καλλιτέχνη διότι όταν βρισκόμαστε σε μια παράσταση σημασία έχει να ενημερωθεί ο κόσμος για το τι είδαμε αποκλειστικά και όχι οποιοδήποτε παρασκήνιο να δημιουργεί εντυπώσεις. Προσωπικά, ασχέτως από συμπάθειες και αντιπάθειες, διατηρώ αντικειμενική την κριτική που δημοσιεύω, μακριά από παρασκηνιακές καταστάσεις και φήμες.
Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην υπεύθυνη επικοινωνίας, από τη μεριά της παραγωγής, Μαρκέλλα Καζαμία για τις προσκλήσεις που μου διέθεσε και την υπομονή της, αλλά και για την όμορφη δουλειά που κάνει πάντα στις παραστάσεις που αναλαμβάνει.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
