Ο Λάζαρος Βαρτάνης και ο Στέφανος Παπατρέχας διασκευάζουν και σκηνοθετούν Το καταραμένο παιδί του Honore de Balzac. Οι δημιουργοί, που θυμόμαστε από τις παραστάσεις Spa-σε κατάρα, Ονόριο, Φροσύνη και Πασού, παρουσιάζουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα το ποιητικό αυτό έργο συνεχίζοντας το σερί των ποιοτικών, εμπνευσμένων και κλασικότροπων παραστάσεων. Αυτό το τελευταίο ειδικά είναι που τους διαφοροποιεί ή, αν θέλετε, αποτελεί την υπογραφή τους καθώς στις παραστάσεις τους συνδυάζουν τη δραματουργία εποχής με τη μοντέρνα παραστασιοποίηση, με τρόπο ευρηματικό, πολυμορφικό, δημιουργικό αλλά απολύτως συμβατό σε όλα: νόημα, ύφος κ.ο.κ.
Στην υπόθεση, με δυο λόγια, βρισκόμαστε στον Μεσαίωνα όπου ο κόμης ντ' Ερουβίλ παντρεύεται την Ιωάννα. Επτά μήνες μετά γεννιέται ο Ετιέν αλλά ο κόμης αμφισβητεί την πατρότητά του και με οργή υποχρεώνει τη σύζυγό του να τον μεγαλώσει μακριά από εκείνον προσδοκώντας, παράλληλα, στον θάνατο του αδύναμου μωρού. Σύντομα, η Ιωάννα θα φέρει στον κόσμο κι έναν δεύτερο γιο, πάνω στον οποίο θα «χτίσει» ο κόμης τους οραματισμούς του για τη συνέχιση του οίκου του και τον πλουτισμό του, φυσικά. Όλα δείχνουν τακτοποιημένα και προσοδοφόρα όμως η μοίρα θα γράψει τον επίλογο.
Πρόκειται για σκοτεινή ιστορία με γοτθική αύρα και μεγάλα και πλήρως αντικρουόμενα συναισθήματα καθώς περνάει από την υπέρτατη αγάπη στο απύθμενο μίσος, από τη συμπόνια στην οργή κ.ο.κ. Το ζευγάρι αυτό συμβολίζει τους δύο πόλους, καλό και κακό, ενώ τα παιδιά που γεννιούνται καταδικάζονται σε δρόμους, τύχες ή πορείες που τους επιβάλλονται θέλοντας και μη. Ο συγγραφέας εμβολίζει υπέροχα το ιστορικό, κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο: το «καταστατικό» των οίκων, την έπαρση, τη χειραγώγηση των παιδιών, τη φεουδαρχία, το θρησκευτικό γίγνεσθαι... και όλα αυτά μέσω μιας θλιβερής, σκληρής αλλά υπέροχα συγκινητικής και συναισθηματικής ιστορίας.
Οι συντελεστές καταφέρνουν να περνούν όλες τις αποχρώσεις της συνθήκης και όλο το εύρος των συναισθημάτων, μέσα από τις αισθαντικές τους ερμηνείες αλλά και ένα πλήθος σημειολογικών συμβολιστικών στοιχείων που χρησιμοποιούνται κατά τη διάρκεια [τα οποία, προσωπικά, λάτρεψα]. Ιδιαίτερες οι στιγμές που ακούμε ζωντανά τα τραγούδια της παράστασης όπως ιδιαίτερος είναι και ο τρόπος που οπτικοποιούνται, τρόπον τινά, οι σκηνές.
Η παράσταση αποτελεί εμπειρία και πέρα όλων των τόσο πετυχημένων στοιχείων της [ερμηνείες, κοστούμια, αντικείμενα, τραγούδια, ατμόσφαιρες... κ.ο.κ.] σου προσφέρει μια «ανάγνωση» ενός έργου που δεν είναι γνωστό στη χώρα μας, οπότε υπάρχει και το στοιχείο της αδημονίας για τη συνέχεια και της έκπληξης. Επιπλέον, ενδείκνυται για όλα τα κοινά, ακόμα και για νεαρόκοσμο ή παιδιά που να έχουν όμως επαφή με τη δραματουργία, όχι μόνο με το παιδικό θέατρο.
Πέρασα υπέροχα.
