Το Κοιμούνται τα ψάρια; είναι ένας ιδιαίτερος και απαιτητικός μονόλογος που παίζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο θέατρο Σταθμός, ένα όμορφο μικρό θέατρο στο κέντρο της Αθήνας που φιλοξενεί πάντα παραστάσεις που προάγουν την τέχνη και τον πολιτισμό.
Το έργο που Jens Raschke είναι βραβευμένο και μεταφρασμένο σε αρκετές γλώσσες έχοντας παιχθεί σε πολλά θέατρα ανά τον κόσμο. Εδώ την σκηνοθεσία έχει αναλάβει η πολύ καλή Ζωή Ξανθοπούλου επιλέγοντας καπάκι έναν ακόμα εξαιρετικό μονόλογο μετά Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος, που έκανε πολύ μεγάλη επιτυχία και δικαίως. Τη μετάφραση έχει κάνει η Κατερίνα Θεοδωράτου και σε μία από τις καλύτερες –εάν όχι η καλύτερη– ερμηνείες της η Ευγενία Δημητροπούλου.
Η Ευγενία είναι το κοριτσάκι που γίνεται 10 χρονών. Η Γέτε, που μας περιγράφει με την παιδική της αθωότητα όλα αυτά που βίωσε με την απώλεια του αδελφού της Αιμίλιου.
Ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τον θάνατο είναι κάτι που μόνο τα παιδιά έχουν στην ψυχοσύνθεσή τους και που χάνεται για πάντα από είσοδό τους στον κόσμο των μεγάλων.
Πού πήγε ο Αιμίλιος;
Γιατί τον πήρε μαζί του ο Θεός;
Θα γίνει άγγελος ή σύννεφο;
Και αν γίνει σύννεφο, θα είναι άσπρο ή γκρίζο, θυμωμένο, που ξεριζώθηκε στα έξι του χρόνια από την οικογένειά του;
Ένας μονόλογος γεμάτος ερωτηματικά.
Με χιούμορ, με αγάπη και μια προσπάθεια αποδοχής μιας απώλειας που δεν κατάλαβε ποτέ.
Η μεταμόρφωση της Ευγενίας είναι συγκλονιστική. Ένα γλυκό κορίτσι, που αναζητεί, φωνάζει τα γιατί του και φτιάχνει τους παραμυθένιους της κόσμους για να μπορέσει να κάνει την πραγματικότητα πιο αρεστή στα παιδικά της μάτια.
Η γλώσσα των παιδιών που χάνεται και ξεχνιέται από τον κόσμο των μεγάλων, που είναι κυνική και αδιέξοδη.
Πάρα πολύ καλή παράσταση μέσα από έναν εμπνευσμένο μονόλογο που δεν ξεχνιέται εύκολα.
Ευχαριστώ το θέατρο Σταθμός για τις προσκλήσεις που μου διέθεσε.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
