Γεωργίας Γιώτα
Κι ύστερα πέρασε ο λαγός,
μπροστά από τη σύναξη επιφανών στελεχών του δάσους,
αυτών που είχαν υπογράψει με ακριβό μελάνι την ασφάλεια
και την ηρεμία της πολύβουης περιοχής
Χαμογελούσε ετούτος δήθεν ταπεινά,
μα τούτο το μειδίαμα είχε ολόκληρο τυλιχθεί
από ένα σύννεφο επηρμένης μέθης
Τεντωμένα τα αφτιά του από ηδονή περισσή
Τεντωμένη η ουρά από κολακείες σκαντζοχοίρων
που ξεστόμιζαν λόγια βροχής
και ύστερα βυθίζονταν σε μία θλίψη πράσινων, θαρρώ, δακρύων
Τι δόξα, οποία τιμή…
Και τα μάτια του ορθάνοιχτα
και η κόρη σε διαστολή
και το βλέμμα πυρίμαχο
αν και ήθελε ακόμα πολύ, για να γίνει πυράντοχο
Ο νους αεροστεγώς κλεισμένος.
Η καρδιά ερμητικά κλειστή.
Αντιλαλούσαν οι κορυφές των γύρω βουνών
από τις φωνές μιας φυλλοβόλου σιγουριάς
που τσούγκριζε το ποτήρι της με υψιπετείς υποσχέσεις.
Τι δόξα, οποία τιμή…
Και μέσα σε αυτή τη φασαρία,
την οχλοκρατούμενη και δεσπόζουσα
και μέσα σε αυτόν τον κουρνιαχτό της σκόνης,
κανείς,
μα κανείς δεν πρόσεξε το αργά βασανιστικό,
αλλά επίμονα ρυθμικό,
εκείνο,
το πεισματικά αειθαλές,
της χελώνας το αθόρυβο σύρσιμο
Τι καιροί, τι ήθη…
Και πόσο ξεκάθαρα βαρετοί οι μύθοι του Αισώπου
🌰
Copyright © Γεωργία Γιώτα All rights resereved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα της Barbara Kroll
