Μια παράξενη ιστορία που φλερτάρει με το παράδοξο, με τη φαντασία, με τις εκκρεμότητες που πρέπει να μπουν σε μια σειρά. Μια παράσταση, που ανήκει καθαρά στην κατηγορία του εναλλακτικού θεάτρου, παρουσιάζεται στην κεντρική σκηνή του θεάτρου Νους που τα τελευταία χρόνια η εξέλιξή του έχει προσφέρει πολύ καλές παραστάσεις που όλες έχουν πολλά να πουν, όπως και το Lacrimosa ή το απέπρωτο.
Ένα έργο από τις πιο ιδιαίτερες γραφές του Θανάση Τριαρίδη σε μια προσέγγιση που μεταφέρει την υλοποίηση σε κάτι που δεν πρέπει να γίνει και όμως γίνεται. Η αναβίωση μιας πράξης που έγινε πριν 11 χρόνια όταν μια τελετουργία, μια μυστήρια εξαφάνιση ενός ζευγαριού δικηγόρων που αφήνουν τα δύο παιδιά τους. Με ένα μοβ τετράδιο, που ποτέ δεν αποκαλύφτηκε, τα δύο αδέλφια αναπαριστούν εκείνο το βράδυ κάνοντας τους γονείς τους.
Με αυτό ξεκινά αυτή η ιστορία που όσο ξετυλίγεται, τόσο προκαλεί σύγχυση, ανατροπές, αποκαλύψεις, ενοχές και πάθη ανομολόγητα. Η τρέλα και το κακό, που κατοικεί μέσα στο μυαλό, είναι οι πρωταγωνιστές της σκοτεινής ιστορίας στην οποία ό,τι βλέπουμε και ακούμε δεν είναι πάντα αυτό που φαίνεται.
Το Lacrimosa είναι ένα παράλληλο σύμπαν; Είναι μήπως η ελπίδα για κάποιους; Ή, εντέλει, είναι η σχιζοφρένεια και ο παραλογισμός για κάποιους άλλους;
Ο σκηνοθέτης Χρήστος Καρασαββίδης με μια δικιά του φιλοσοφία και σκοπιά πάνω στην τέχνη του θεάτρου, προσεγγίζει το έργο με την σωστή ατμόσφαιρα πάνω στην σκηνή και με την άριστη επιλογή των δύο ηθοποιών, που μεταφέρουν την ιστορία παίζοντας και τους τέσσερις ρόλους μιας οικογένειας που δεν έχει αρχή και τέλος.
Η Κάτια Νεκταρίου είναι ένα αέρινο πλάσμα που σε κάθε της έκφραση, κίνηση εντυπωσιάζει. Με άψογη ερμηνεία του ρόλου της κόρης και της μαμάς, δείχνει μια δυναμική γυναίκα που βρίσκεται στον σωστό χώρο και φαίνεται πως ήρθε για να μείνει. Μαζί της, ο Βασίλης Τριανταφύλλου, με καλή ερμηνεία και ένα πολύ δυνατό φινάλε, προσθέτει τη σωστή χημεία σε αυτό το ταξίδι που ξεκίνησαν όλοι μαζί πιστεύοντας ότι ο συγγραφέας έχει να πει πολλά μέσα από αυτό το έργο.
Το σκηνικό σωστό, λιτό μα ιδιαίτερο και ατμοσφαιρικό όπως και η μουσική που συνοδεύει. Τίποτα παράταιρο, τίποτα υπερβολικό. Ο σκηνοθέτης εστιάζει στην ερμηνεία των δύο πρωταγωνιστών και αυτοί με τη σειρά τους τον ανταμείβουν. Επίσης, ο φωτισμός από τον σκηνοθέτη με τη βοήθεια του Βασίλη Κοντογιάννη προσφέρει τα μέγιστα στην επιτυχία της παράστασης. Σε όλα τα σημεία ο φωτισμός είναι σωστά τοποθετημένος και οι σκοτεινές παύσεις προσφέρουν μυστήριο δίνοντας τον σωστό χρόνο για την επόμενη σκηνή.
Σίγουρα δεν είναι μια εύκολη παράσταση.
Όμως δίνει την ευκαιρία σε αυτούς που θα την παρακολουθήσουν να αναρωτηθούν για όλα αυτά που δεν βρίσκουν χώρο για να ακουστούν όμως υπάρχουν κρυμμένα καλά και δεν θα σταματήσουν οι εφιάλτες μας εάν δεν τα μνημονεύσουμε. Το Απέπρωτο είναι αυτή η κραυγή που θέλει να ακουστεί ενάντια σε όλα τα πρέπει που θέλουν να την κρατούν στη λήθη. Και το ταξίδι πρέπει να γίνει ανεξάρτητα απ' το εάν υπάρχει προορισμός ή όχι. Άλλωστε το νόημα του όλου εγχειρήματος έχει πολλές και διαφορετικές σημασίες για τον καθένα μας και οι εξηγήσεις θα είναι πολλές, όπως πολλές είναι και οι πτυχές των πρωταγωνιστών.
Ευχαριστώ την υπεύθυνη επικοινωνίας Κατερίνα Γρυλλάκη για τις προσκλήσεις που μου διέθεσε σε αυτή την δύσκολη παράσταση που θα προκαλέσει πολλές συζητήσεις.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
