Η μέρα της φούστας, στο θέατρο Δίπυλον, σε κείμενο Ζ.Π. Λίλιενφελντ και σκηνοθεσία Ζωής Χατζηαντωνίου. Παίζουν: Θεοδώρα Τζήμου, Μαρία Αρζόγλου, Νατάσα Βλυσίδου, Νικόλας Γραμματικόπουλος, Πάνος Κλάδης, Οδυσσέας Πετράκης, Πάνος Χατσατριάν, Θάνος Κόνιαρης.
Μια φούστα γίνεται η αιτία για να μετατραπεί η σχολική αίθουσα σε πεδίο μάχης. Καθηγήτρια και μαθητές έρχονται αντιμέτωποι με την ωμή πραγματικότητα της σημερινής κοινωνίας. Τη σκληρή αυτή εικόνα που δυστυχώς βγάζει προς τα έξω η νεολαία μας απέναντι στον συνάνθρωπο.
Έχει χαθεί κάθε ίχνος σεβασμού, ταπεινότητας, αλληλεγγύης. Σαν ανθρωπόμορφα τέρατα τρώει ο ένας τις σάρκες του άλλου. Μπούλινγκ, απρεπείς συμπεριφορές, άσχημο λεξιλόγιο, μαγκιά, ύφος υπεροπτικό, αδιαφορία, θυμός και μίσος. Μετανάστες, διαφορετικά ήθη και έθιμα, θρησκευτικές πεποιθήσεις. Ζούμε ξανά στον πύργο της Βαβέλ όπου δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας.
Εγώ βλέπω πως αυτά τα παιδιά να έχουν χάσει το νόημα για ζωή. Είναι κολλημένα στην οθόνη ενός κινητού, δεν βλέπουν τίποτα άλλο. Δεν υπάρχει συναίσθημα, χαρά, έρωτας, φλερτ. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να προβάλουν το εγώ τους με άσχημο τρόπο. Παραβατικές συμπεριφορές, κακές παρέες, ουσίες, συμμορίες.
Ποιος φταίει για αυτή την κατάντια της νεολαίας μας; Οι γονείς, το σχολείο, η κοινωνία, το κράτος; Ως μητέρα δύο παιδιών έχω αναρωτηθεί άπειρες φορές αλλά απάντηση δεν μπορώ να βρω.
Θεωρώ ότι τον κύριο λόγο τον έχουν οι γονείς, είναι οι πρώτοι διδάξαντες και οι πλέον κατάλληλοι. Μετά οι εκπαιδευτικοί οι οποίοι με τις γνώσεις τους θα τα μυήσουν στη μάθηση. Κατόπιν η κοινωνία η οποία είναι η μικρογραφία του κόσμου μας και τέλος το κράτος το οποίο θα πρέπει να έχει γερές βάσεις για να στηριχτούν αυτά τα παιδιά.
Δυστυχώς όμως ο καθένας κοιτάει τον εαυτό του και δεν ενδιαφέρεται για τον άλλον.
Θα μπορούσα να γράφω ώρες για όλα τα κακώς κείμενα της σημερινής εποχής αλλά δεν θέλω να σας κουράσω με το παραλήρημά μου βγάζοντας την πίκρα που νιώθω, την τεράστια απογοήτευση που έχω για όλα αυτά τα νέα παιδιά, τους συνεχιστές της ιστορίας του τόπου μας.
Αυτό που θα πω όμως με μεγάλη σιγουριά είναι να πάτε να δείτε το έργο γιατί είναι μια δυνατή παράσταση η οποία ξεγυμνώνει με πολύ σκληρό, ανελέητο –τολμώ να πω τρόπο– φτύνοντας μας στα μούτρα την κατάντια μας.
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΉ παράσταση!
Έφυγα με ένα στομάχι χάλια και ένα κεφάλι θολό από τη σύγχυση. Μέχρι αυτή τη στιγμή νιώθω το ίδιο άσχημα και πολύ προβληματισμένη για αυτά τα παιδιά, τα δικά μας παιδιά.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
