Τα παραμύθια της δικής μου γιαγιάς, και πιστεύω όλων των γιαγιάδων, ακολουθούσαν την ίδια τεχνική. Ξεκινούσαν με τη φράση «μια φορά κι έναν καιρό» και πάντα –μα πάντα– έκλειναν με τη φράση «και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Έτσι και τούτο εδώ, είναι ένα παραμύθι το οποίο διηγείται η γιαγιά στα αγαπημένα της εγγονάκια μέχρι να κοιμηθούν και ο συγγραφέας του αποφάσισε να το παρουσιάσει με αυτόν τον όμορφο τίτλο.
Πριν αρχίσω να σας το διηγούμαι, θα ήθελα να επισημάνω την υπέροχη εικονογράφηση που συνοδεύει το παραμύθι, την οποία πραγματικά και λάτρεψα!
Μια φορά και έναν καιρό, λοιπόν, κάπου μακριά από εδώ –ή ίσως και όχι– υπήρχε μια μαμά πάπια με τα πέντε της παπάκια. Ζούσαν σε ένα όμορφο δάσος με μεγάλα δέντρα, πολύχρωμα λουλούδια και λογιών λογιών ζωάκια. Η μαμά πάπια της ιστορίας μας ήταν πολύ περήφανη για τα παπάκια της! Όταν πια τα παπάκια μεγάλωσαν, έπρεπε να μάθουν να κολυμπούν. Γι' αυτό και η μαμά τους τα πήγε στην μικρή λιμνούλα του δάσους και ένα ένα τα έβαζε στο νερό. Όμως, ένα από τα πέντε παπάκια ήταν αρκετά φοβισμένο και δεν ήθελε να κολυμπήσει. Η μαμά του το αγκάλιασε με στοργή, το καθησύχασε και του είπε ότι δεν χρειάζεται να ανησυχεί· την επόμενη φορά αφού θα είχε πάρει τον χρόνο του θα κολυμπούσε και εκείνο στη λιμνούλα.
Το μικρό μας παπάκι αγχώθηκε γιατί σε καμιά περίπτωση δεν ήθελε να κολυμπήσει και έκανε κάτι που καλό θα είναι να μην κάνει κανένα, μα κανένα, παιδάκι. Άφησε το σπίτι του και την οικογένειά του και πήγε στο δάσος να κρυφτεί.
Την επόμενη μέρα όλοι έψαχναν το παπάκι, μα το παπάκι ήταν κρυμμένο μέσα σε ένα δέντρο. Άκουγε τις φωνές και τις εκκλήσεις τους αλλά δεν έβγαινε από την κρυψώνα του. Μετά από λίγο, γνώρισε έναν σκαντζόχοιρο, έγινε φίλος μαζί του και ο σκαντζόχοιρος βοήθησε το παπάκι να ξεπεράσει τους φόβους του, να μπει στο νερό, να κολυμπήσει και να ενωθεί ξανά με την αγαπημένη του οικογένεια!
Φυσικά και δεν θα σας πω τον τρόπο που επέλεξε ο σκαντζόχοιρος για να βοηθήσει τον νέο του φίλο. Θα σας πω μονάχα ότι έχει αξία να διαβάσετε το παραμύθι και να κατανοήσετε πως η φιλία μπορεί και δαμάζει τους φόβους και με σεβασμό ν' αποδέχεται τον άλλον με τις ιδιαιτερότητές του.
Θα σας αποκαλύψω επίσης ότι στο τέλος της ιστορίας, το παπάκι που αγαπήσαμε, ξεπέρασε όλα όσα φοβόταν με τρόπο μαγικό!
Η διήγηση φτάνει στο τέλος του παραμυθιού, τα εγγονάκια έχουν ήδη αποκοιμηθεί και η γιαγιά, πολύ προσεκτικά σβήνει το φως και φεύγει από το δωμάτιο.
Στις τελευταίες σελίδες του παραμυθιού μικροί μου φίλοι, μας περιμένουν εικόνες να τις χρωματίσουμε, ένας λαβύρινθος για να βοηθήσουμε ένα μικρό ποντικάκι να φτάσει στην τροφή του, αλλά και μια εικόνα που πρέπει να την παρατηρήσουμε και μετά να συμπληρώσουμε τα κενά στο κείμενο που ακολουθεί.
Καλή ανάγνωση φίλοι μου!
Και κάτι τελευταίο σε γονείς και γιαγιάδες/παππούδες. Διαβάστε παραμύθια στα παιδιά σας και στα εγγόνια σας όσο πιο συχνά μπορείτε. Εμπλουτίστε τις αναμνήσεις τους με όμορφες στιγμές και καλλιεργήστε τους τη φαντασία!
Εικονογράφηση: Γεωργία Μαγκούφη
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Το οπισθόφυλλο του βιβλίου αναφέρει:
«Μια φορά κι έναν καιρό…» «…και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…» Φράσεις που ηχούν στ' αφτιά κάθε παιδιού που αποκοιμήθηκε ακούγοντας κάποιο παραμύθι από τη γιαγιά. Παραμύθια που μιλούν για δράκους, για πριγκίπισσες και για ζωάκια της ζούγκλας. Ας αφήσουμε τη ζεστή και τρυφερή φωνή της γιαγιάς να µας ταξιδέψει σε κόσμους µακρινούς. Τόσο µακρινούς, που ίσως είναι ο κόσμος στον οποίο ζούμε. Με οδηγό την αγάπη και πυξίδα το παραμύθι, ο βάτραχος γίνεται πρίγκιπας, ο ψεύτης προδίδεται από την ίδια του τη μύτη και ο φοβιτσιάρης αποκτά θάρρος και δύναμη από έναν άσπονδο αγκαθωτό φίλο.
Ο Δημήτρης Κουτουλάκης έχει σπουδάσει στο βρετανικό Πανεπιστήμιο The Bournemouth and Pool College, στο τμήμα Οικονομίας και Διοίκησης. Ωστόσο, η αγάπη του για την τέχνη και τα βιβλία τον ώθησαν να κάνει μεταπτυχιακό στην Προστασία και Διατήρηση Βιβλιοθηκών και Αρχείων και Συντήρηση Έργων Τέχνης στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εκτός από συγγραφέας, ασχολείται με τη συλλογή πολύ παλιών και σπάνιων εκδόσεων και τη συντήρηση έργων τέχνης και αρχαιοτήτων. Έφτιαξε λοιπόν μια εξαιρετική συλλογή ξενόγλωσσων και ελληνικών βιβλίων περασμένων αιώνων με ένα όνειρο: να πραγματοποιήσει την πρώτη ανοιχτή έκθεση σε αυτό το είδος που θα κάνει ιδιώτης συλλέκτης. Επίσης, είναι ο εμπνευστής και δημιουργός μιας πρωτοπόρας δράσης για την Κρήτη, την «Τοσοδούλα βιβλιοθήκη» που την έχει αγκαλιάσει με χαρά ο κόσμος. Η πρώτη ελεύθερη βιβλιοθηκούλα, κατοχυρωμένη ως όνομα, κατασκευή και ιδέα, που κοσμεί τα πιο κεντρικά σημεία της πόλης όπου ο Δημήτρης Κουτουλάκης γεννήθηκε και μεγάλωσε. Επιπλέον, έχει αποτελέσει ενεργό μέλος της ομάδας Συντήρησης και διατήρησης χαρτιού, βιβλίων και αρχειακού υλικού της Βικελαίας Δημοτικής Βιβλιοθήκης Ηρακλείου. Τέλος, εργάζεται στο Μουσείο Χριστιανικής Τέχνης «Αγία Αικατερίνη Σιναϊτών». Για αρκετά χρόνια εργαζόταν στα ΜΜΕ και σε έναν από τους μεγαλύτερους τηλεοπτικούς σταθμούς της Κρήτης ως τηλεσκηνοθέτης, όπου συνεργάζεται μέχρι και σήμερα και με ειδησεογραφικά portals. Το πρώτο του παιδικό βιβλίο είναι η Κίτρινη κορδέλα από τις εκδόσεις Υδροπλάνο, που κατάφερε να αγγίξει την ευαίσθητη ψυχή, όχι μόνο των παιδιών αλλά και όσων κρύβουν ένα παιδί μέσα τους... Ένα παραμύθι που πέρασε τα σύνορα της Ελλάδας, αφού ταξίδευσε μέχρι την Κύπρο, το Ντουμπάι, την Βουδαπέστη αλλά και το Βέλγιο. Συμμετείχε επίσης στον διαγωνισμό των Εκδόσεων Παρέμβαση για τον «Χρόνο», με διήγημα και θέμα Μοναστήρια: Το μέρος όπου σταματά ο χρόνος και το έργο του επιλέχτηκε για να δημοσιευτεί σε μια τελική συλλογική έκδοση.
