Ευαγγελίας Αλιβιζάτου
Βαραίνει το μέσα μου, τυραννώντας με για τα δικά σου πάθη.
Τα παίρνω στη δύσμοιρη πλάτη μου, γεμάτη μαχαιριές και ανείπωτες πληγές.
Πόσες φορές θα δω το ίδιο τέλος;
Το λευκό φως να με τραβά στην αγκαλιά του.
Στιγμές που πάλευα να μην κατέβω τη μαύρη παγωμένη σκάλα...
Αγωνία για την επιστροφή μου.
Μια σφαίρα μου αρκεί.
Να μη σε δω όταν θα πέφτω στην αγκαλιά του Άδη
Μείνε μακριά μου.
Οι δαίμονες μου γράφουν μία ακόμα ιστορία.
Το τελευταίο αντίο...
🍋
Copyright © Ευαγγελία Αλιβιζάτου All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα της Χριστίνας Μακροπούλου