Θριλεράκι χωρίς τα μεγάλα ονόματα πολλές φορές ισοδυναμεί με ταινία που θα βγει μόνο σε DVD, δηλαδή, χαμηλού κόστους φιλμ χωρίς τό καλό σενάριο ή την εξαιρετική φωτογραφία...
Για αυτήν την ταινιούλα δεν έχω αποφασίσει αν μου άρεσε για την απλότητά της ή για την φυσικότητα των ηθοποιών της... ή μήπως δε μου άρεσε τελικά;
Ας ξεκινήσω από τα καλά και βλέπουμε.
Ωραία ατμόσφαιρα. Ωραίο κτήριο. Άρα, ωραίο σκηνικό.
Οι ηθοποιοί, όπως έγραψα και πιο πάνω, πολύ φυσικοί. Καμιά υπερβολή.
Τα ηχητικά εφέ είναι πολύ καλά. Αλλά, δε θα έλεγα το ίδιο για τα οπτικά, που μου φάνηκαν πολύ συνηθισμένα.
Κάποιες κάρτες τύπου ασπρόμαυρου μη ομιλούντος κινηματογράφου που έπεφταν πριν από τις ενότητες δεν κατάλαβα σε τί αποσκοπούσαν. Μάλλον, ήθελαν να φτιάξουν ατμόσφαιρα οι συντελεστές αλλά, κατά τη γνώμη μου, δεν κόλλαγαν πουθενά. Οι ίδιες οι ενότητες-κεφάλαια που είναι χωρισμένο το φιλμ δεν κολλάνε πουθενά και ποτέ δεν κατάλαβα το ρόλο τους. Η ταινία δεν έχει καμία σχέση με το ύφος των καρτών αυτών. Σαν να τις πήρες από κάποιο άλλο φιλμ και τις πέταξες εκεί μέσα επειδή σου ταίριαζαν οι τίτλοι.
Έκπληξη η εμφάνιση της Kelly McGillis, γνωστής σε μας από την ταινία Top Gun. [χμ, αν η φιγούρα της εκεί είναι κάτι σαν είδωλο για σένα, να αποφύγεις να την δεις εδώ]
Το σενάριο καθ'όλα προβλέψιμο. Καμία έκπληξη, καμία ανατροπή. Μόλις πιάσεις στο νόημα ξέρεις αυτόματα τί θα δεις μετά.
Καλή επιλογή αν θέλεις να δεις ένα θρίλερ τρόμου, έτσι, στο χαλαρό, χωρίς να έχεις τίποτα μεγάλες προσδοκίες.
