Τόσο αγαπημένο που αν μια μέρα το έχανα θα πονούσα πραγματικά. Πολλά τα βιβλία που διάβασα. Πολύ λίγα εκείνα που κατάφεραν να με σημαδέψουν, να μείνουν μέσα μου, να με συγκλονίσουν και -γιατί όχι;- να με αλλάξουν. Αυτό είναι ένα τέτοιο βιβλίο.
Με αυτό το βιβλίο γνώρισα τη Ραφαέλ Μπιγιεντού. Τέλεια γνωριμία. Μετά από αυτό το βιβλίο δεν την αποχωρίστηκα ποτέ. Δε θα μπορούσα. Εισέβαλε μέσα από τους πόρους του δέρματος και εγκαταστάθηκε στο μυαλό μου.
Το βιβλίο της εκδόθηκε το 1985. Εκείνη, ήδη πολύ γνωστή συγγραφέας στη Γαλλία όπου γεννήθηκε και έζησε, ξεπουλάει πραγματικά σε χρόνο ρεκόρ 400.000 αντίτυπα [μέσα σε ένα έτος] και καθιερώνεται. Το 1971 εκδόθηκε το πρώτο της μυθιστόρημα, όταν εκείνη ήταν μόλις 20 χρονών! Μερικοί άνθρωποι δε χρειάζεται να μεγαλώσουν και να ωριμάσουν ή να γεμίσουν εμπειρίες. Μερικοί άνθρωποι όλα εκείνα που μας μαθαίνει η ζωή τα έχουν ήδη μέσα τους. Και όταν μπορούν να τα βάλουν στη σειρά και να τα εκφράσουν στο χαρτί μεγαλουργούν.
Η Ραφαέλ είναι διεισδυτική, περιεκτική και ουσιαστική, έχει το πάθος, τη φλόγα. Στις σελίδες της η λέξη λογοτεχνία αποκτά νόημα, αποκτά σώμα και σωστή διάσταση. Η γραφή της είναι συμπυκνωμένη. Το βιβλίο της φαίνεται μικρό από σελίδες αλλά είναι τεράστιο από συναίσθημα.
Τα τέσσερα δικά της βιβλία που φωτογράφισα από τη βιβλιοθήκη μου τα έχω διαβάσει όλα απνευστί. Το πιο αγαπημένο μου, όμως, έμελλε να είναι "Οι νύχτες μου...". Το αγόρασα κάποτε τυχαία. Χωρίς να γνωρίζω τη συγγραφέα, ούτε μου είχε μιλήσει κανείς για το βιβλίο της. Το άνοιξα, ξεκίνησα και δεν το έκλεισα παρά μονάχα όταν τελείωσαν οι λέξεις του.
