 |
| "Δεν ακούω, δεν βλέπω, δεν μιλάω" στο θέατρο Αθηνά |
Πως είναι η ζωή σε ένα σπίτι που συγκατοικούν ένας τυφλός, ένας κουφός και ένας μουγγός; Η συμβίωση κρύβει αντιξοότητες και η καθημερινότητα έχει τις δικές της ιδιαίτερες απαιτήσεις. Οι "ιδιαίτερες" δυνατότητες των χαρακτήρων οδηγούν σε εξωφρενικά αστείες καταστάσεις και μπερδέματα. Τις ισορροπίες θα διαταράξει μια κοπέλα που μπαίνει στη ζωή τους καθώς την ερωτεύονται όλοι και την διεκδικούν το ίδιο δυναμικά, ο καθένας για λογαριασμό του.
Το έργο είναι εμπνευσμένο από έναν Ινδικό μύθο. Τον γνωστό εκείνο μύθο που αναπαριστάται με τις τρεις μαϊμούδες, καθισμένες η μία δίπλα στην άλλη, συνήθως με τη μορφή ξυλόγλυπτου αγαλματιδίου και η κάθε μία κλείνει με τα χέρια της το σημείο του σώματός της που δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει.
Η παράσταση είναι τελείως διασκεδαστική και αστεία ενώ παράλληλα περνάει και το μήνυμα της συντροφικότητας, της φιλίας, του καθημερινού αγώνα και της αισιοδοξίας για την επιβίωση, με τις όποιες δυσκολίες.
Ενδείκνυται για όλη την οικογένεια.
Μετά από τόσες χρονιές που παίζεται δε χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω για να πείσω για το κέφι και το γέλιο της παράστασης. Οι ηθοποιοί δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό και δεν είναι τυχαίο που, πολλές φορές, αναγκάζονται να βγάλουν έξτρα καρέκλες στο διάδρομο για να χωρέσει ο κόσμος. Οι καιροί, εξάλλου, είναι ιδανικοί και βοηθούν τέτοιες παραστάσεις.
Και βάζω στοίχημα ότι δε θα βρείτε τόσο κωμικό χαρακτήρα επί σκηνής όσο τον "Σπίθα" του Βισκαδουράκη χωρίς να χρειάζεται να πει ούτε μία λέξη!
Μου έλειψε που δεν υπήρχε ένα πρόγραμμα με φωτογραφικό υλικό και μερικά κείμενα, ενώ με χάλασε η επιμονή της ταξιθέτριας στο "παραδοσιακό" (;) φιλοδώρημα που, στις μέρες μας, δεν είναι πια ούτε παραδοσιακό ούτε αυτονόητο.
Έγραψε ο Γιώργος Θεοδωσιάδης και σκηνοθέτησε ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης.
Αγωνίζονται οι: Σπύρος Πούλης, Θανάσης Βισκαδουράκης, Σπύρος Σπαντίδας και Δήμητρα Στογιάννη.
