Τα Δευτερότριτα κυκλοφορεί μια DIVA στο Cabaret Voltaire στο Μεταξουργείο.
Η DIVA είναι ο μονόλογος μιας ηλικιωμένης υψίφωνου που αρνείται το τέλος της καριέρας της, αφηγείται την ιστορία της, τις γλυκόπικρες αναμνήσεις της, βουτάει στην έπαρση και αναβιώνει τις δόξες της αναζητώντας ένα σωτήριο come back.
Όμορφα σκηνοθετημένη παράσταση από τον Κώστα Ζέκο, επέτρεψε στην ντίβα να αναπνεύσει ματαιοδοξία και επιπολαιότητα. Χαρακτηριστικά που στηρίχτηκαν και από τις συνεχείς αλλαγές κοστουμιών τα οποία επιμελήθηκε η Στέλλα Πέτροβα, με κορυφαία εμφάνιση αυτή με το κόκκινο φόρεμα.
Ο Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης υπογράφει το κείμενο ισορροπώντας ανάμεσα στο γέλιο και στο γελοίο, στο ευθυμογράφημα και στο δράμα... περνώντας ξυστά από το υπερεαλιστικό στον γυμνό ρεαλισμό ή από τον ρομαντισμό και την κωμωδία στον κοινωνικό προβληματισμό... για να καταλήξει έτσι όπως καταλήγει η ίδια η ζωή. Χωρίς φίλτρο.
Ο ίδιος κρατά για τον εαυτό του τον ρόλο του μαθητή, σε διπλή διανομή με τον Βαγγέλη Δουκουτσέλη. Ένας μικρός, αλλά ουσιαστικός, ρόλος γεμάτος λεπτές αποχρώσεις συναισθημάτων.
Η Ντόρα Αυλωνίτου... πόσο ταιριάζει στο προφίλ της παρακμαίουσας ντίβας! Και πόσο ο ίδιος ο χώρος "κολλάει" με την ιστορία της! Κι εκείνη η μαγική μουσική στο πιάνο, σύνθεση γραμμένη από την Γιάννα Στενού, πόσο όμορφα τυλίγει όλη την ιστορία της ντίβας, πόσο αρμονικά δένει τις στιγμές της, τις χαρές, τις λύπες της!
Στην πρεμιέρα είχαμε την τύχη να ακούσουμε το μουσικό κομμάτι ζωντανά, από την συνθέτρια, στο πιάνο που δεσπόζει στη σκηνή, αλλά μας είχε ήδη μαγέψει οπότε δεν επηρεαστήκαμε από τη ζωντανή μουσική, απλά επιβεβαιώσαμε την ομορφιά του.
Η δε, πρωταγωνίστρια της ιστορίας, είχε κάποιες εκπληκτικές στιγμές επί σκηνής όταν, για παράδειγμα, τραγούδησε ακαπέλα ένα πολύ γνωστό κομμάτι -κι εδώ, ίσως, ταιριάζει περισσότερο να πούμε ότι ερμήνευσε το κομμάτι- όπου ήταν ανατριχιαστική, και όταν αυτοκαταστράφηκε λόγω εγκλωβισμού στη στάση της... ή, καλύτερα, όταν συνειδητοποίησε ότι η στάση ζωής της ήταν, είναι και θα είναι η καταστροφή της.
Στην πρεμιέρα είχαμε την τύχη να ακούσουμε το μουσικό κομμάτι ζωντανά, από την συνθέτρια, στο πιάνο που δεσπόζει στη σκηνή, αλλά μας είχε ήδη μαγέψει οπότε δεν επηρεαστήκαμε από τη ζωντανή μουσική, απλά επιβεβαιώσαμε την ομορφιά του.
Η δε, πρωταγωνίστρια της ιστορίας, είχε κάποιες εκπληκτικές στιγμές επί σκηνής όταν, για παράδειγμα, τραγούδησε ακαπέλα ένα πολύ γνωστό κομμάτι -κι εδώ, ίσως, ταιριάζει περισσότερο να πούμε ότι ερμήνευσε το κομμάτι- όπου ήταν ανατριχιαστική, και όταν αυτοκαταστράφηκε λόγω εγκλωβισμού στη στάση της... ή, καλύτερα, όταν συνειδητοποίησε ότι η στάση ζωής της ήταν, είναι και θα είναι η καταστροφή της.
Η ντίβα μιλάει καθαρά και ντόμπρα, κατευθείαν στον καθρέφτη της και στο πρόσωπό της -κατάφατσα- για όλα εκείνα που πέρασαν, που έλειψαν, που λείπουν, και για τα λάθη που την οδήγησαν στο θλιβερό παρόν της. Πολλοί θεατές γελούν, ανάμεσα στις ατάκες. Κωμικοτραγικές σκηνές καθημερινού αγώνα επιβίωσης, αλλά στο τέλος, εκεί λίγο πριν σβήσει το φως του προβολέα, το δράμα κόβει το νήμα.
Η ντίβα μέσα της αποδεικνύεται πιο μεγάλη από την κάθε ανάγκη της, πιο ουσιαστική από τους φίλους ή το χρήμα, πιο σημαντική από τον ίδιο της τον εαυτό. Η γυναίκα -η καλλιτέχνις- θρέφει την ντίβα αδιαφορώντας για την ίδια. Χάνεται στο πρόσχαρο και στο πρόσκαιρο χωρίς να υπολογίσει το μέλλον και τις δυσάρεστες συνέπειες των πράξεών της. Αρκεί να παραμείνει -ήταν, είναι και θα είναι ως το τέλος- η DIVA.
Ένας πολύτιμος φίλος και μαθητής της θα σταθεί δίπλα της από ανόθευτη αγάπη, να βοηθήσει με όποιο τρόπο και μέσο διαθέτει. Ο ένας συμπαραστάτης του άλλου σε αυτή τη σχέση αλληλοβοήθειας. Θα καταφέρει να περισώσει άραγε όση αξιοπρέπεια της έχει απομείνει;
