Εδώ γεννιέται και πεθαίνει η άνοιξη

Ποίηση, λοιπόν... που μεγαλώνει, που εξελίσσεται μαζί της, καθώς τα χρόνια περνούν και οι εμπειρίες πολλαπλασιάζονται. Λογικά έτσι γίνεται πάντα, αλλά όταν το απόσταγμα των χρόνων βρίσκεται μέσα στο ίδιο βιβλίο το βλέπεις, το νιώθεις, το αξιολογείς.
Διαβάζω την συλλογή της Κωνταντίας Γέροντα με γατίσια συγκέντρωση για να τα "δω" όλα και με αυθόρμητο εθισμό καθώς με εγκλωβίζει στις λέξεις της. Στις παρενθέσεις προσθέτω τους τίτλους έργων που αντιστοιχούν σε αυτά που γράφω.

Τα πρώτα δημιουργικά χρόνια κρύβουν συστατικά παραμυθιού, όπως εκείνα των παραμυθάδων. Βατράχια, αυλοί, ξόρκια, πεταλούδες, έρωτες, λαβύρινθοι, κουτιά της Πανδώρας... Λίγες σελίδες παρακάτω, σα να συνειδητοποιεί ότι μεγαλώνει ή σα να επιβάλλεται να μεγαλώσει επιδιώκοντας να κόψει τον ομφάλιο λώρο [Σιωπή] και, παράλληλα, να εξερευνήσει, να ανακαλύψει τον κόσμο γύρω της [Πρωτόπλαστοι]. Κι εμείς παρατηρούμε μια σειρά από κεραυνούς, όχθες, χαλίκια, ουράνια τόξα... και άλλα φυσικά στοιχεία και φαινόμενα που κρύβει στους στίχους. Κι ο έρωτας, αλλάζει. Τον ανακαλύπτει πάλι με πιο ώριμα μάτια, αναζητά εκείνον με έψιλον κεφαλαίο [Αναμονή] κι επειδή αργεί -μα πάντα ο ιδανικός έρωτας, Εκείνος, αργεί- μετράει τις μοναχικές της στιγμές [Αυτοπροσωπογραφία, Ανέλπιδη αναμονή, Μοναξιά] με ρυτίδες ή νύχτες.

Μετά το 2005 έρχονται οι μαύρες ανάσες. Αναζητά έρωτες που δε φτάνουν, που αργούν [Στον Υ.,Θυμήσου, Εκεί, Γράμμα στη μοναξιά, Γλώσσα ξένη, Αφή]... διανύει περισσότερες νύχτες με κρύο, μοναξιά, βροχή. Ένα ταξίδι ζωής που καταγράφεται σε στίχους, με λέξεις που φωτίζουν τις εμπειρίες, τις στιγμές, τις εντυπώσεις, τους ανθρώπους...
Και ταξιδεύει.
Ταξιδεύει πολύ.
Ή γράφει πολύ όταν ταξιδεύει. Γεμίζει τετράδια με φράσεις που προσπαθούν να ταιριάξουν το συναίσθημα της στιγμής με τις λέξεις [Νίσυρος, Κινέζικο Τοπίο, Προς Βορράν, Άτιτλο, Pere Lachaise, Trinite].
Το τελευταίο έτος της συλλογής είναι και το πιο ώριμο. Συνεχίζει να γράφει όταν ταξιδεύει, συνεχίζει να ερμηνεύει αισθήματα με χαρτί και μελάνη ενώ με έναν αδιόρατο τρόπο μεταμορφώνεται επίσημα στη μοναχική της φύση [Απεργεία διαρκείας, Ποίημα για έναν άντρα και μια γυναίκα].
Και ανακαλύπτει τα χρώματα. Το μελαγχολικό μπλε [Jazz], το ασημένιο του φεγγαριού ή τη θερμή γκάμα του ηλιοβασιλέματος [Εδώ γεννιέται και πεθαίνει η άνοιξη, Hell as], το κίτρινο από το φθινόπωρο [Παιδικό], το γαλάζιο της ακτής [Στη μέση ένα φως]...
Το ουράνιο τόξο.
Για να καταλήξει εκεί που καταλήγει συνήθως η ποίηση, άρα και οι ποιητές. Στο μαύρο και στο κόκκινο. [Μεταφυσική διαμαρτυρία μετά την ανάγνωση της "Κόλασης" του Δάντη, Ποίημα για το θ., Κόκκινο και μαύρο]

Υπέροχη συλλογή έργων (ποίηση και πεζό), καλαίσθητη και προσεγμένη, με όμορφη εικονογράφηση που θα αγαπήσεις εύκολα ενώ θα επανέλθεις σε αυτή αρκετές φορές, σημάδι ότι αναζητάς περισσότερο από το κάτι που σου προσφέρει. Λιτός ο λόγος, τρέχουν τα μάτια πάνω στις αράδες χωρίς κόμπους και η ανάγνωση έχει ροή. Διεισδυτική ακριβώς επειδή δε θέλησε να γίνει επιτηδευμένη, δυσπρόσιτη ή δύσκολη. Επειδή κράτησε την αλήθεια της στιγμής και την έκανε στίχο. Επειδή άφησε το συναίσθημα να μιλήσει για εκείνη αντί για το αντίθετο.

Η τελευταία σκέψη...
Αλήθεια, θα διαβάζατε ποτέ ένα έργο ανάποδα ξεκινώντας από τον τελευταίο στίχο και ανεβαίνοντας προς τον πρώτο; Διάβασα με αυτόν τον τρόπο την "Απεργία διαρκείας" και της έβαλα δέκα θαυμαστικά ενώ είμαι σίγουρη ότι το ίδιο μπορεί να πετύχει και με άλλες δημιουργίες του βιβλίου.


Τζένη Κουκίδου

Σχετικά:
Η Κωνσταντία Γέροντα για το "Εδώ γεννιέται και πεθαίνει η ποίηση" (συνέντευξη)