Γράφει ο Θεόφιλος Γιαννόπουλος
24 βήματα και κάποιες ώρες χρειάστηκα για να περιπλανηθώ στις σελίδες της «Ανακύκλωσης». Και γεύτηκα με τη δίψα του νου εικοσιτέσσερις ιστορίες που μου φάνηκαν σαν ένα ολάκερο ταξίδι που κράτησε μήνες.
Σαν έκλεισα το τελευταίο φύλλο, ξεκίνησα και πάλι από την αρχή. Όχι για να δικαιολογήσω μια ενδεχόμενη πρότερη βιασύνη στην ανάγνωσή μου, μα από μια αυθόρμητη επιθυμία που με πότισε νοσταλγία για να τα ξαναζήσω όλα τους απ’ την αρχή.
Πρόκειται για ένα ψυχογράφημα της ζωής μας. Με όσα θα θέλαμε να είμαστε και με εκείνα που αποφεύγουμε είτε με αποστροφή είτε με πόνο.
Άφησα να με οδηγήσει αρχικά ο πόθος στην καρδιά του Μάνου, η προσμονή για στοργή στην ψυχή της μικρής κόρης κι έπειτα έγινα στήριγμα ενοχικό στο σώμα ενός ξένου. Εκείνου του άγνωστου που του ακουμπάς απαλά το τρυπημένο από τη βελόνα χέρι, φοβούμενος μην τον πονέσεις με την τόση αδιαφορία που αρχικά τον έσπρωξες για να βρεθεί εκεί.
Κι έπειτα παίρνουν τη σκυτάλη φόβοι ενδόμυχοι και εφιάλτες, που τρανεύουν στη θωριά μιας λυσσαλέας αβύσσου, απογυμνώνοντάς σε απ’ τα δεσμά της καθημερινότητας. Εξαγνίζοντάς σε σιωπηλά και προκλητικά. Με τις γροθιές σφιγμένες και το βλέμμα στυλωμένο στα μέρη που συχνά προσπερνάμε θαρρείς και είναι αόρατα, μα που βουβά μάς καρτερούν κοντά τους.
Και τα βήματα αυτών των διηγήσεων μ’ έφεραν αυθόρμητα στο κατώφλι ενός φτωχού ζωγράφου, καλώντας με να δω με τα μάτια του τον κόσμο αλλιώς. Ραίνοντας τα πάντα με μυρωδιά αλμύρας στην ανάσα, στολίζοντας ακόμη και το Φεγγάρι με τα μαγικά φύκια της έμπνευσης. Ανακυκλώνοντας τις ενοχές μέχρι να γίνουν θαύμα. Ν’ αποδιώξουν τις άσχημες στιγμές της μοναξιάς, ακόμη κι όταν το χέρι του Θανάτου αγγίξει το σώμα προσδοκώντας το μερτικό του. Όπως τη Μοίρα της ηρωίδας Άννας που αγαπήθηκε με τρόπο λάθος, τόσο στη ζωή όσο και στο τέλος της.
Κι οι εικόνες σκορπούν ανερώτητα στον αγέρα της καθημερινότητάς μας. Μας στήνουν απέναντι θαρρείς και είμαστε θιασώτες ενός προαποφασισμένου τηλεπαιχνιδιού που οι διοργανωτές μάς εξαπάτησαν ραπίζοντάς μας με των ενοχών μας το δάκρυ. Κι όλ’ αυτά για να προστατέψουμε τη στερνή σανίδα σωτηρίας που μοιάζει με τα παιδικά όνειρά μας. Σαν ένα συμβολικό παγκάκι άστεγου που φυλάξαμε τις ελπίδες μας και κάποιος ξένος εγκαταστάθηκε εκεί με θράσος.
Μα πάντα υπάρχει λύση.
Μα πάντα υπάρχει δρόμος λυτρωτικός.
Ακόμη κι όταν η λέξη «Αγάπη μου…» ατμίζει θάνατο στο άκουσμά της.
«Χαμογέλα. Δε σου ταιριάζει η λύπη», θα σου ψιθυρίζει ο λιποτάκτης από το άδειο δωμάτιο. Ώσπου ν’ ανακαλύψεις τον πόνο που κρύβει η άγνωστη γειτόνισσα που από απέναντι τραγουδά και μέχρι να βρεθείς εκτός παρενθέσεως στο μονόδρομο των άλλων.
Ζήσε. Σπρώχνοντας σε μια παγίδα τα αδιέξοδα των ανεκπλήρωτων ευχών σου.
Αυτό μου ψιθύρισε ετούτο το βιβλίο, Φίλοι μου, κι εύχομαι το νου σας να στοιχειώσουν οι ίδιες ανάγκες για ελευθερία και ανθρωπιά στις πράξεις μας...
Λίγα λόγια για τη Συγγραφέα
Η Ελένη Χριστοφοράτου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1976. Αποφοίτησε από τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1998 και στη συνέχεια ολοκλήρωσε με άριστα τις μεταπτυχιακές της σπουδές πάνω στη φιλοσοφία. Έχει πάρει διακρίσεις σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς πεζογραφίας, ποιήσεως και θεάτρου και έχει εκδώσει μια νουβέλα και μια ποιητική συλλογή από τις εκδόσεις Δωδώνη καθώς και επιστημονικά συγγράμματα για το διαγωνισμό του Α.Σ.Ε.Π. Φιλολόγων από τις εκδόσεις "Μέθεξις". Στις αρχές του 2013 εκδόθηκε συλλογή διηγημάτων της με τον τίτλο "Ανακύκλωση" από τις εκδόσεις "Άπαρσις". Εργάζεται ως φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση και ως επιμελήτρια κειμένων.
Εργογραφία
Ανακύκλωση (Άπαρσις, 2013), Παιδαγωγικά ΑΣΕΠ εκπαιδευτικών (Μέθεξις, 2010), Αρχαία ελληνικά για την Α' Γυμνασίου (Μέθεξις, 2009), Ο θεατής (Δωδώνη Εκδοτική ΕΠΕ, 2009), Ερωτηματολόγιο νέων ελληνικών (Μέθεξις, 2008), Ερωτηματολόγιο ιστορίας (Μέθεξις, 2007), Ποιητική Ατραπός (Δωδώνη Εκδοτική ΕΠΕ, 2006).
Συμμετοχή στα συλλογικά έργα: Έγκλημα στο χωρίο (OpenBook, 2013), Ιστορίες διαδικτύου, τα πρώτα 20 διηγήματα του 2011 (Artspot, 2013), Γράψε σβήσε (Φαρφουλάς, 2011), Ανθολογία διηγήματος (Εκδόσεις Καστανιώτη, 2009).
Σημειώσεις
