Γράφει η Ευθυμία Σκαπέτη
Αποφάσισα να διαβάσω τις Χαμένες Παραστάσεις της Κατερίνας Τζωρτζακάκη όταν μια καλή φίλη με παρότρυνε. Μου κέντρισε το ενδιαφέρον ο τίτλος του βιβλίου και με έκανε να αναρωτηθώ τι κοινό μπορεί να έχουν και πως συνδέονται ένας νεαρός που αναζητά την ταυτότητά του με χαμένες θεατρικές παραστάσεις.
Ο Έκτορας, πρωταγωνιστής στην ιστορία, αναλαμβάνει το ρόλο του αφηγητή –σε πρώτο πρόσωπο– και μας ξεναγεί στη μέχρι τώρα ζωή του.
Αν και κρατά τον πρώτο ρόλο στο έργο της ζωής του πλαισιωμένος από τον οικογενειακό περίγυρο, ο Έκτορας κατανέμει αλλιώς τους ρόλους. Χρήζει πρωταγωνιστές την υπερπροστατευτική μητέρα του, τη θεατρίνα, δίδυμη αδερφή της και τη Μάχη, τη μοναδική παιδική του φίλη. Δίνει το δεύτερο ρόλο στον ισορροπιστή πατέρα και στην αγαπημένη του γιαγιά, ενώ ο ίδιος εμφανίζεται πότε ως κομπάρσος και πότε ως θεατής.
Το κείμενο απλό αλλά όχι ρηχό, διανθίζεται με αποσπάσματα μεγάλων κλασσικών θεατρικών συγγραφέων που δένουν εξαιρετικά με την υπόλοιπη αφήγηση. Σου δίνουν μάλιστα, τα αποσπάσματα αυτά, ειδικά αν δεν είσαι θεατρόφιλος, το έναυσμα να μάθεις περισσότερα και σου δημιουργούν την επιθυμία να τα παρακολουθήσεις, μόλις σου δοθεί ευκαιρία.
Όσο εξελισσόταν η αφήγηση παρακολουθούσα, πότε με μεγαλύτερο, πότε με μικρότερο, πάντα όμως με ενδιαφέρον τις εναλλαγές στη ζωή του Έκτορα και τις συναισθηματικές μεταπτώσεις όλων των πρωταγωνιστών.
Ήταν σα να έβλεπα στο πάλκο καλούς ηθοποιούς που εκτελούσαν τόσο καλά τους ρόλους τους όσο να μην μπορώ να αποχωρήσω πριν από το τέλος της παράστασης, χωρίς ωστόσο να έχω ενθουσιαστεί από τη ροή του έργου.
Ώσπου ήρθε η μεγάλη ανατροπή. Λίγες σκηνές πριν το τέλος η σκηνοθετική ματιά της συγγραφέως αλλάζει. Εν είδει μονολόγου, η μητέρα του Έκτορα, μέσα από τα μη απεσταλμένα, χειρόγραφα γράμματα προς τη δίδυμη αδερφή της βάζει χρώμα και απογειώνει το ουδέτερο και άχρωμο μέχρι τότε «παίξιμο» των συμπρωταγωνιστών της.
Συγκινήθηκα. Ομολογώ ότι σκούπισα αρκετές φορές τα μάτια μου, «μπήκα στη θέση της» και «… κατάφερα για πρώτη φορά στη ζωή μου να βρεθώ αντιμέτωπος με τον ίδιο μου τον εαυτό. Να τον δικάσω, να τον καταδικάσω και έπειτα, μη έχοντας τι άλλο να κάνω, να τον συγχωρήσω.»
Κάπως έτσι συναισθηματικά φορτισμένη έπεσε η αυλαία...
Μια ωραία παράσταση «για δύο αδελφές πολύ όμοιες και πολύ διαφορετικές, για μια παιδική φιλία που ίσως ήταν έρωτας, για τη μαγεία του θεάτρου και τη δύναμη των κλασικών έργων και πάνω από όλα για την πορεία ενός νέου ανθρώπου που μέσα από οικογενειακά μυστικά ψάχνει απελπισμένα τον εαυτό του», που δεν την «έχασα» και που θα την πρότεινα ανεπιφύλακτα σε όλους!
Το μυθιστόρημα της Κατερίνα Τζωρτζακάκη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βασιλείου.
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα από το βιβλίο.
Δείτε κι αυτό:
Η Κατερίνα Τζωρτζακάκη και οι "Χαμένες παραστάσεις"
Το μυθιστόρημα της Κατερίνα Τζωρτζακάκη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βασιλείου.
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα από το βιβλίο.
Δείτε κι αυτό:
Η Κατερίνα Τζωρτζακάκη και οι "Χαμένες παραστάσεις"
