Στην υπόθεση...
Μια κατάρα είναι ο λόγος που αργοσβήνει η μοναχοκόρη του Γιώργη και της Κωστούλας. Ο χρησμός της Σταυροκατίνας αινιγματικός και επώδυνος αλλά εκείνοι είναι έτοιμοι να αποδεχθούν το αντίτιμο προκειμένου να σωθεί το παιδί τους. Ακολουθούν χρόνια δύσκολα, γεμάτα αυτοθυσίες... φυλακή, φόνος, πόνος, αγώνας, αγωνία...
Τριάντα χρόνια αργότερα η Κλειώ βρίσκεται παγιδευμένη σε έναν μάταιο γάμο που οπωσδήποτε δε της αξίζει και βλέπει, μέρα τη μέρα, τη ζωή της να κυλάει ανούσια όσο και αποπνικτικά. Μέχρι τη μέρα που θα ξυπνήσει η αλλαγή μέσα της και τότε θα ουρλιάξει από συσσωρευμένο πόνο, τη μέρα εκείνη που ένας μικρός διακόπτης μέσα της θα κάνει κλικ αλλάζοντας θέση και ξυπνώντας το αγρίμι εκείνο που είχε πέσει σε νάρκη από τη ρουτίνα της καθημερινότητας και την απαξίωση του ίδιου της του εαυτού.
Ο Γιώργης πολλά χρόνια πριν έπρεπε να λύσει τρεις φορές μια κατάρα θυσιάζοντας τον εαυτό του για να σώσει το κορίτσι του. Η Κωστούλα έμεινε μόνη να μεγαλώσει το παιδί της και να το προστατεύσει από τα "θηρία". Η Κλειώ εγκλωβίστηκε σε έναν αδιέξοδο γάμο. Άραγε, η ζωή αλλάζει αν το θέλεις; Άραγε, το γραμμένο αλλάζει αν είσαι έτοιμος και αποφασισμένος;
Διαβάζοντας...
Από τις πρώτες κιόλας σελίδες μού άρεσε η γλώσσα του Γιώργου Τζιτζικάκη και δεν εννοώ την Κρητική διάλεκτο που μοιραία συναντάμε σε όλη την έκταση, αλλά γενικότερα το ύφος και στυλ της γραφής του. Ο συγγραφέας έχει αρμονία, δε κουράζει, ενώ ακόμα κι όταν επαναλαμβάνεται στα σημεία, είναι τόσο σωστά τοποθετημένος που λαχταράς να αφήνεσαι στις λέξεις του και να σε ταξιδεύει. Η ιστορία του δε, εξάπτει τη φαντασία, σε προκαλεί να πας παρακάτω ώστε να ξετυλιχτεί το κουβάρι και να βρεις την άκρη -μαζί και τις απαντήσεις που αναζητάς. Δημιουργεί ενδιαφέρον από το πρώτο κεφάλαιο καθώς αγωνιάς να μάθεις την εξέλιξη και πολύ περισσότερο τη μοίρα της οικογένειας Αηδονάκη με τη φοβερή κατάρα που τους βαραίνει. Ένας γρίφος που πρέπει να λύσουν για να σωθούν, για να πληρώσουν το τίμημα, για να λυτρωθούν και πολλά άλλα που αποκαλύπτονται σταδιακά ενώ γνωρίζουμε το παρελθόν τους.
Χρησιμοποιεί ένα άριστα δομημένο σύνολο πλοκής που εναλλάσσεται από το παρόν στο παρελθόν εναλλάξ και έχει υπέροχους, ξεχωριστούς, φοβερούς χαρακτήρες που σίγουρα θα θυμάσαι για καιρό. Ενδεικτικά ξεχώρισα τη σκηνή της γνωριμίας του Γιώργη με την Κωστούλα με εκείνο το πρώτο τους φιλί με την κατσίκα -ναι, παίζει και μια κατσίκα ρόλο καταλυτικό- και την κυρα-Δήμητρα με το στραβό το μάτι η οποία όσο στραβό κι αν ήταν το δεξί της μάτι, έβλεπε τα πράγματα πιο ευθεία απ' όλους. Θυμάμαι ακόμη μια φράση που εμφανίστηκε απρόοπτα όμως χαράκτηκε δυναμικά στο μυαλό μου όταν έγραφε ότι δεν υπάρχει κόψιμο που να μη θυμίζει τη λεπίδα και τα πανέμορφα συναισθήματα που με γέμισε η ανάγνωση. Μια πένα ταξιδιάρικη, λογοτεχνική σε συνάντηση με όμορφες εικόνες και ανάπτυξη.
Ταξίδεψα ανά τις δεκαετίες σε Κρήτη και Αθήνα μαζί με την οικογένεια Αηδονάκη και ένιωσα το συναίσθημά τους σε κάθε πίκρα, συγκίνηση, χαρά ή λύπη. Με συνεπήρε η ανέλπιστα καλή γραφή του, τα καλοσχηματισμένα πρόσωπα και η συναρπαστική εξέλιξη.
Το τέλος δε μπορώ να σας το πω. Όμως σας λέω ότι θα ταξιδέψετε μαζί με μυστικά, λυτρωμούς, θαύματα, μπαλωθιές, χορούς, μαντινάδες... και θα γεμίσει η φαρέτρα σας με πολύ συναίσθημα καθώς θα πονέσετε τους ήρωές του. Κι αυτό, όσο να πεις είναι μεγάλη κατάκτηση.
Υ.Γ.: Μπας και ήταν η ιδέα μου ή μήπως πράγματι στο τέλος αφήνει μια αιωρούμενη υπόσχεση ότι έχει κι άλλες ιστορίες των Αηδονάκιδων να διηγηθεί;
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα από το μυθιστόρημα.
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανίδα.
Δείτε κι αυτό:
