Γράφει ο Θεόφιλος Γιαννόπουλος
«Γιατί να δεχτώ ένα δώρο από κάποιον που φεύγει;»1 αναρωτιέται ο μικρός Αντώνης του μυθιστορήματος «Αντίο λοιπόν – η (συν)αίρεση του Έρωτα». Το ίδιο πιάνω τον εαυτό μου να αναλογίζεται και για κάθε σημαντικό άνθρωπο που πέρασε από τη ζωή μου και απρόσμενα εξαφανίστηκε…
Η ιστορία μας ξεκινά υπό το πέπλο της ζεστασιάς των άδολων σκέψεων ενός παιδιού. Μιας ψυχής που μεγαλώνει και αντιλαμβάνεται όλο και περισσότερα στο περιβάλλον γύρω του. Το χωριό που ζει γίνεται το πεδίο πειραματισμών του για το σωστό και το λάθος, την ολόψυχη αφιέρωσή του και το μίσος.
Μαθαίνουμε τις αιτίες και τις αφορμές των αποφάσεών του μες από εικόνες και στιγμές της καθημερινότητάς του. Σε κάθε σελίδα μας συνοδεύουν μικρά και μεγάλα μυστικά βγαλμένα από το βασανισμένο του μυαλό που ψάχνει απαντήσεις σε όλα: Για τον λόγο που ο πατέρας του εγκατέλειψε αυτόν και τη μητέρα του, για την μοναξιά του, τους λόγους τις κλεπτομανίας του, για το μέχρι που μπορεί να φτάσει η αγάπη του για την Νατάσα και τι άραγε να σημαίνουν όλα αυτά τα μυστικά που διαβάζουν μαζί μες σε εκείνα τα παλιά, σχεδόν μισοκαμένα βιβλία…
Οι εξομολογήσεις, οι ανακαλύψεις και η γνώση που προσφέρονται στον ήρωά μας θα τον κάνουν να μεγαλώσει και να εισέλθει βίαια στον κόσμο των «μεγάλων».
Γιατί η γραφή της μοίρας μας περνά πάντα από τα δικά μας δάχτυλα, ασχέτως που συχνά ευγνωμονούμε την καλοτυχία μας ή καταριόμαστε το κακό που μας βρήκε στη ζωή μας. Αφού οι εφιάλτες και τα όνειρα είναι δημιούργημα των πράξεών μας, ενώ τα λάθη και οι αλήθειες γεννούν πάντα μια νέα αρχή.
Μα η ζωή πολλές φορές μοιάζει με πίνακα ζωγραφικής, όπως του είχε πει και η ζωγράφος, «θεία» Ελένη: «Καμιά φορά δε χρειάζεται να ξέρεις τι είναι αυτό που ζωγραφίζεις».2 Έτσι κι η ζωή, μας θέλει αυθόρμητους, γιατί όπως και να ‘χει, μας βρίσκει πάντα απροετοίμαστους με τις αποφάσεις της.
Κι όλ’ αυτά, σ’ ένα βιβλίο που οι ρόλοι δεν είναι αυτοί που φαίνονται, μιας και «τα όρια ανάμεσα στο θύτη και το θύμα είναι δυσδιάκριτα»3
Κι αυτός αναζητά την αλήθεια ενάντια σ’ όλους και όλα, γράφοντας και αφιερώνοντας ποιήματα στην αγαπημένη του Νατάσα μα και σε ό,τι μέσα του τον παρακινεί να το ντύσει με λέξεις…
Στα θετικά του μυθιστορήματος συγκαταλέγω το δραματικό και απρόσμενο φινάλε, που με την γλαφυρή περιγραφή όσων το συνοδεύουν, ο αναγνώστης παίρνει ικανοποιητικές απαντήσεις σε κάθε ερώτημα που του είχε γεννηθεί στην πορεία.
Επίσης, η γραφή του συγγραφέα δημιουργεί μια ατμόσφαιρα που μας γυρνά αυθόρμητα πίσω, στα παιδικά μας χρόνια, κάνοντάς μας να νιώσουμε την ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση του ήρωα και να συμπάσχουμε στις σκέψεις και στις πράξεις του.
Ακόμη, αναλώνεται πολλές φορές σε δευτερεύουσας σημασίας γεγονότα, θυσιάζοντας αδίκως την χημεία μεταξύ της αγάπης, των σκέψεων, του μυστηρίου και της αγωνίας που στο ενδιάμεσο μας δημιουργεί.
Θεωρώ, εν κατακλείδι, πως μας έχει καταθέσει τα πρώτα διαπιστευτήρια του ο συγγραφέας και θα αναμένω με προσμονή το επόμενο έργο του.
Ο Δημήτρης Θανασούλας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1974 και σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Κατόπιν, απέκτησε το μεταπτυχιακό και το διδακτορικό του δίπλωμα στην Εφαρμοσμένη Γλωσσολογία και την Ψυχολογία της Εκπαίδευσης από τα Πανεπιστήμια Sussex και King’s College στο Λονδίνο, αντίστοιχα. Εδώ και πολλά χρόνια, διδάσκει αγγλικά και ελληνικά ως ξένη γλώσσα, μεταφράζει και προωθεί στο εξωτερικό πολλά βιβλία και συγγράμματα, και γράφει εκπαιδευτικά βιβλία. Το «Αντίο λοιπόν» είναι το δεύτερο μυθιστόρημά του, αλλά το πρώτο που εκδίδεται. Έχει επίσης γράψει συλλογές διηγημάτων. Μιλάει ιταλικά και σουηδικά, και όνειρό του είναι να ταξιδέψει σε πολλές χώρες, να μάθει πολλές γλώσσες, και να γίνει όσο το δυνατόν «περισσότεροι άνθρωποι» μες στο ίδιο σώμα. «Όπου συνωθούνται οι γλώσσες, συνωθούνται και οι ψυχές» θα μπορούσε να είναι ένα από τα motto του…
Περισσότερα για τον Δημήτρη Θανασούλα:
1 Σελ 19, «Αντίο λοιπόν – η (συν)αίρεση του Έρωτα», Δημήτρης Θανασούλας, Εκδ. Πηγή, 2015
2 Σελ 31, «Αντίο λοιπόν – η (συν)αίρεση του Έρωτα», Δημήτρης Θανασούλας, Εκδ. Πηγή, 2015
3 Σελ 389, «Αντίο λοιπόν – η (συν)αίρεση του Έρωτα», Δημήτρης Θανασούλας, Εκδ. Πηγή, 2015
