Η Μαριέττα Κόντου και Τα μαγικά χέρια του τσαγκαράκου

Πως σας ήρθε η ιδέα;

Μ.Κ.: Μεγάλωσα μέσα στα παπούτσια. Κυριολεκτικά. Μέσα στα καλαπόδια, τις μηχανές, τα φόντια, τα τακούνια. Ένας μικρός τσαγκαράκος νομίζω πως υπήρχε μέσα μου από πάντα αλλά μαζί και μια λύπη για τα παπούτσια που η ζωή τους κλείνει και αυτά πετάγονται. Αυτόν λοιπόν του παραμυθιού μου, τον χρώσταγα στις παιδικές μου αναμνήσεις που ζητούσαν «επιτακτικά» να μπουν σε λέξεις και εικόνες.

Που γράψατε το βιβλίο σας;

Μ.Κ.: Το μισό στον ύπνο μου και το άλλο μισό λίγο πριν από αυτόν.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;

Μ.Κ.: Μαζί με τα σβησίματα, μουτζουρώματα, διορθώσεις, χαζολογήματα και ονειρέματα, κανένα μήνα.

Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;

Μ.Κ.: Παπουτσωμένο!

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;

Μ.Κ.: Μια μικρή πολιτεία, πολλά ξηλωμένα παπούτσια, μπόλικη δουλειά τρυφερότητα! Το ερώτημα είναι τι θα γίνει τελικά; Είναι όλα για πέταμα ή μήπως τα μαγικά χεράκια του μπορούν όταν βάζει κάτι «χρήσιμο και κάτι αγαπημένο» στη βελόνα του να τα κάνει όλα σαν καινούργια; Μήπως τελικά η αγάπη κάνει τα μεγάλα μικρά και και ένας μικρός τσαγκάρης με μαγικά χέρια και ατέλειωτη τα μικρά μεγάλα; Και ποια είναι η μαγική συνταγή για να μην ξεχνάμε και κυρίως να μην… πετάμε;

Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;

Μ.Κ.: Ότι βούτηξα χωρίς αναστολές στις αναμνήσεις που είχα στριμώξει με ναφθαλίνη στη ντουλάπα.

Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;

Μ.Κ.: Οι γιοί μου! Είναι μικροί, έχουν πλάκα, «υπερφυσικές δυνάμεις» και στα μάτια μου δεν πέφτουν ποτέ…

Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;

Μ.Κ.: Και στις 2 περιπτώσεις, τροφή.

Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;

Μ.Κ.: Ο χρόνος ο απρόβλεπτος, ο βιαστικός και ο τεμπέλης τις πιο ακατάλληλες στιγμές και ώρες. Πάντα ο ανάποδος.

Φοβάστε...

Μ.Κ.: Τα ψέματα. Ακόμη και τα ωραία. «Ζαλίζουν» και μπερδεύουν τις ανθρώπινες πυξίδες. Και τα λάθη που δεν διορθώνονται… 

Αγαπάτε...

Μ.Κ.: Τα ταξίδια. Όλα τα ταξίδια. Τα μικρά και τα μεγάλα, τα κοντινά και τα μακρινά, όλα τους είναι παράθυρα σε άλλους κόσμους που με κάνουν πιο πλούσια.

Ελπίζετε...

Μ.Κ.: Πάντα. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο πιστεύω πως τα πράγματα από «τούμπα» έρχονται ίσια όταν εγώ είμαι έτοιμη να τα οδηγήσω σε «ορθή» πορεία…

Θέλετε...

Μ.Κ.: Χρόνο ατέλειωτο με τα παιδιά μου. Ποτέ δεν είναι αρκετός και ποτέ δεν χορταίνω τη μυρωδιά τους.

Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;

Μ.Κ.: Ίσως αυτοί που δεν ξεμυαλίζονται από τα μεγάλα «μεγέθη» των πραγμάτων αλλά κι αυτοί που παραμένουν κεντραρισμένοι στο στόχο τους χωρίς να περνάνε με κόκκινο τα φανάρια αλλά επιλέγοντας κάποιες φορές τις παρακαμπτηρίους…

Γιατί πρέπει να το διαβάσουμε;

Μ.Κ.: Δεν πρέπει.

Γιατί δεν πρέπει;

Μ.Κ.: Δεν πιστεύω καθόλου ούτε στα πρέπει ούτε στα δεν πρέπει.

Που/πως μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;

Μ.Κ.: Στο Πολυχώρο του Μεταιχμίου (Ιπποκράτους 118), στο βιβλιοπωλείο του (Ασκληπιού 18) και σε όλα τα μικρά και μεγάλα βιβλιοπωλεία.

Που μπορούμε να βρούμε εσάς;

Μ.Κ.: Στη σελίδα μου στο facebook, στο tovivlio.net και στα xamogelakia.com που αρθρογραφώ, στο γραφείο μου, στα βιβλία μου κυρίως…

Ποιο χρώμα του ταιριάζει;

Μ.Κ.: Κόκκινο! Σαν τα λουστρίνια των παιδικών μου χρόνων.

Ποια μουσική;

Μ.Κ.: Carousel της Ευανθίας Ρεμπούτσικα.

Ποιο άρωμα;

Μ.Κ.: Φρεσκοψημένο κουλούρι Θεσσαλονίκης με σουσάμι!

Ποιο συναίσθημα;

Μ.Κ.: Νοσταλγία.

Αν δεν ήταν βιβλίο, τι θα μπορούσε να είναι;

Μ.Κ.: Το ημερολόγιο των παππούδων μας.

Αν δεν ήσασταν συγγραφέας τι θα μπορούσατε να είστε;

Μ.Κ.: Καπετάνιος.

Ποιον συγγραφέα διαβάζετε ανελλιπώς;

Μ.Κ.: Λιλή Ζωγράφου. Για τη γενναιότητά της να γράφει «γυμνά» και «ασπρόμαυρα».

Σας έχει επηρεάσει άλλος συγγραφέας στον τρόπο που γράφετε ή σκέφτεστε ή ζείτε; Ποιος/ποιο βιβλίο;

Μ.Κ.: Άλκη Ζέη και Αγγελική Βαρελά. Γιατί τα βιβλία τους ταξιδεύουν στις εποχές και στις ηλικίες με ρεαλιστική τρυφερότητα… 

Οι ήρωές σας μπορούν να σας κατευθύνουν ή εσείς και μόνο ορίζετε την συνέχεια και τις τύχες τους;

Μ.Κ.: Δεν ανακατεύομαι στα πόδια τους! Τους αφήνω και παίρνουν την τύχη στα χέρια τους, εγώ απλά ακολουθώ, όπως γίνεται και με τους εφήβους ένα πράγμα…

Τι χρειάζεται κάποιος για να γράψει; Φαντασία ή εμπειρία;

Μ.Κ.: Έρωτα για τις λέξεις και ίσως και αρκετή φαντασία για να τις «μαγειρέψεις» και να βγουν ωραίες εικόνες. Η εμπειρία με τα χρόνια τις λέξεις ακόμη πιο…νόστιμες!

Τι καθορίζει την επιτυχία σε ένα βιβλίο;

Μ.Κ.: Το αστέρι του!

Τι την αποτυχία;

Μ.Κ.: Δε νομίζω ότι χωράει ιδιαίτερη ανάλυση το θέμα. Έχω δει υπέροχα βιβλία να μην «πουλάνε» και άλλα, που δεν ταίριαζαν στη δική μου αισθητική ή δεν τα θεώρησα «ποιοτικά», να πουλάνε, αυτό όμως δεν αλλοίωσε στα μάτια μου το πετυχημένο που θεώρησα πως ήταν σε κάθε περίπτωση το πρώτο. Και τελικά τί ορίζουμε ως επιτυχία και με τι κριτήρια; Όσες οι ματιές τόσες και οι κρίσεις...

Η βιβλιοφαγία είναι/μπορεί να γίνει κατάχρηση;

Μ.Κ.: Ίσως και να μπορούσε αλλά και πάλι δε νομίζω ότι θα σύστηνα ούτε «σταδιακή αποκοπή» αλλά ούτε και απεξάρτηση. Μάλλον θα έψαχνα να βρω τους λόγους της «βουλιμικής» κατανάλωσης βιβλίων.

Ποιον τίτλο βάζετε στο βιβλίο της ζωής σας;

Μ.Κ.: Συνεχίζεται…

Ήταν το ερωτηματολόγιο Ριντ Φερστ για τα νέα βιβλία.

Ή αλλιώς, όχι μόνο το ερωτηματολόγιο του Προυστ.

Αν σας άρεσε, δείτε περισσότερες απαντήσεις επιλέγοντας την ετικέτα Ριντ Φερστ

Αν είστε συγγραφέας και θέλετε να απαντήσετε στο ερωτηματολόγιο ακολουθείστε τον σύνδεσμο

Εικονογράφος: Γιώργος Δημητρίου
Από τις εκδόσεις Μεταίχμιο

Η Μαριέττα Κόντου σπούδασε στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο ΕΠΙΨΥ του Αιγινήτειου Νοσοκομείου. Εργάζεται στη Μονάδα Εφήβων ΟΚΑΝΑ "Ατραπός". Είναι διδάκτωρ, ψυχολόγος, θεραπεύτρια και συγγραφέας.
Εργογραφία: Ο φίλος μου ο Γκρεγκουάρ σε εικονογράφηση Αιμιλίας Κονταίου (Μεταίχμιο, 2015), Συγγνώμη, μπορώ να πω κάτι; (Μίνωας, 2013) και Συμμετοχή στο συλλογικό έργο Μια εικόνα... χίλιες λέξεις (e-book).