Όσο μεγαλώνω και κοιτάω πίσω, τόσο περισσότερα διαπιστώνω για την τόσο αγαπημένη δεκαετία του ’80 στην οποία γεννήθηκα και μεγάλωσα. Αναμνήσεις μιας εποχής γεμάτη αλλαγές, που όλοι αναπολούμε νοσταλγικά ξέροντας πως δε γυρίζει πίσω… Όπως όλα.
Θυμάμαι τη new age Tv, τα πρωτοεμφανιζόμενα ιδιωτικά κανάλια, που στα παιδικά μου μάτια ήταν μαγικά. Όλο ταινίες, ταινίες, τηλεπαιχνίδια και λαμπερές παρουσίες. Πόση διαφορά από τη δημόσια τηλεόραση...! Η οποία είχε βέβαια εκπληκτικές παιδικές εκπομπές, αλλά κατά τα άλλα ήταν…βαρετή. Ξενόφερτες μουσικές και συνήθειες, τρελές διαφημίσεις, το κουτί με τα παραμύθια, Sesame Street, Goonies και Mc Hammer, Annie και Mary Poppins, Θάντερκατς, τα Κινέζικα Παραμύθια, Φρου- Φρου, τι να πρωτοθυμηθώ;
Λαμπερή δεκαετία, πολύχρωμη, γεμάτη, και… άνετη. Αλλά υπάρχει και κάτι που εμείς, τα παιδιά της μεγαλούπολης του ’80 δε ζήσαμε ποτέ. Και δεν έζησε κανείς μετά από εμάς. Δεν γνωρίσαμε τις αλάνες! Δεν παίξαμε ποτέ με το χώμα. Δε γυρνούσαμε στα στενά της γειτονιάς μέχρι κάποιος να μας φωνάξει να μαζευτούμε. Η πόλη μας ήταν ήδη… kid unfriendly.
Δεν υπάρχει χώρος για να μεγαλώσουν παιδιά στις πόλεις μας. Τα κλείνουμε στους τέσσερις τοίχους των τσιμεντένιων μας κουτιών και τους παρέχουμε φτιαχτά παιχνίδια στους παιδότοπους. Η πόλη έπρεπε να είναι ένας τεράστιος παιδότοπος! Και ίσως να μην είχα καταλάβει τόσο τη διαφορά, αν δεν είχα παιδιά. Αν δεν είχα την τύχη να ζήσω όση απέμεινε από την παιδικότητά μου στην επαρχία. Που αλάνες μπορεί να μην είχε, αλλά ήταν μικρό νησί και είχε θάλασσα… δίπλα μου. Είχε δρόμους στενούς και δεν είχε φανάρια στις άκρες. Είχε παιδιά να ξεχύνονται από κάθε γωνιά και να παίζουν… μέχρι να τους βάλει κάποιος τις φωνές για να μαζευτούν επιτέλους σπίτι.
Πόσο τυχεροί ήταν τελικά αυτοί που μεγάλωσαν πριν από μας! Τυχεροί μέσα στην ατυχία της δύσκολης εποχής που έζησαν. Αλλά τα παιδιά είχαν τις αλάνες! Και αυτό που θυμούνται είναι ατέλειωτο παιχνίδι… και φίλοι. Πόσα παιδιά σήμερα παίζουν στ’ αλήθεια; Πόσα παιδιά θα μεγαλώσουν και θα θυμούνται παιδικούς φίλους;
«Δεκαπέντε μικρά πεζά αφηγούνται γεγονότα αντιπροσωπευτικά μιας εποχής που χάθηκε, μιας πόλης που βιάστηκε να αλλάξει και μιας γενιάς που δε θα πάψει να αναπολεί και να νοσταλγεί τα ανέμελα παιδικά παιχνίδια σε μια συγκεκριμένη γειτονιά της Θεσσαλονίκης, το λάκκο Στρατηγείου, τη σημερινή οδό Καυταντζόγλου.
Ξεκινούσε από τα νταμάρια της Δόξας από όπου μάζευε τα απόνερα από το Σέιχ-Σου. Περνούσε κάτω από την οδό των Νοσοκομείων και κατηφόριζε προς τη Λεωφόρο Στρατού, έχοντας δεξιά τους στρατώνες του Πεντηκοστού Συντάγματος και αριστερά παλιά τουρκόσπιτα με αυλές. Πριν τη λεωφόρο στένευε, για να περάσει κάτω από τη θολωτή γέφυρα. Μετά αφού έκανε ένα ζιγκ-ζαγκ τραβούσε κατευθείαν στη θάλασσα, αφήνοντας πίσω τις αλάνες της παλιάς Έκθεσης, από τη μια και από την άλλη νεότερα σπίτια, πολλά νεοκλασικά, Kisla Deresi (της Βοσκής) τον ανέφεραν οι γραφές. Χείμαρρο Λύτρα ή Στρατηγείου τον σημείωναν οι τοπογραφικοί χάρτες. Στη γειτονιά όλοι τον έλεγαν λάκκο.»1
Ο λάκκος που δε γνώρισα εγώ ποτέ. Μια άγνωστη γειτονιά σε μια πόλη που μου είναι τόσο οικεία και τόσο ξένη. Μια πόλη που αγαπώ και με δένει κάτι απροσδιόριστο μαζί της… αλλά όχι αναμνήσεις από παιδικά χρόνια.
Η συλλογή του Ντίνου Παπασπύρου περιλαμβάνει δεκαπέντε μικρά πεζά και είχε κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Ιανός. Δυστυχώς δε ξέρουμε αν υπάρχει στην αγορά και αν μπορείτε να το βρείτε (ακόμα), αλλά μπορείτε να διεκδικήσετε ένα αντίτυπο εδώ.
Κερδίστε το!
Για να συμμετέχετε στην κλήρωση κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες πληροφορίες για τις κληρώσεις, τα δώρα και τους τυχερούς εδώ. Η κλήρωση θα γίνει στις 18 Φεβρουαρίου 2016 και το βιβλίο θα αποσταλεί ταχυδρομικά.
k
Καλή τύχη!
Ο Ντίνος Παπασπύρου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1938. Είναι αυτοδίδακτος ζωγράφος. Μέχρι σήμερα έχει παρουσιάσει έργα του σε 13 προσωπικές εκθέσεις στη γενέτειρα πόλη του αλλά έχει συμμετάσχει σε περισσότερες από 50 ομαδικές σε όλη την επικράτεια όπως και σε 2 στην Σουηδία. Εκτός από τα Λευκώματα με τους πίνακές του, πολλά πεζά του έχουν δημοσιευθεί στον ημερήσιο Τύπο και σε λογοτεχνικά περιοδικά. Το 2000 εκδόθηκε Ο λάκκος που περιέχει 15 πεζά και το 2010 η συλλογή Λάμψεις και σκιές μνήμης. Περισσότερα θα βρείτε στο προσωπικό του ιστολόγιο.
1 Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου.
