Της Καλλιόπης Δημητροπούλου
Οι ανθρώπινες σχέσεις διαβιούν
σαν τα στυλό διαρκείας.
Έχουν γραφίδα και μελάνι.
Και είναι εκεί για να γράφουν.
Η ζωή τους κυλά μέσα από το μελάνι
που ενίοτε βάφεται και με χρώμα.
Της χρώσης το άλικο
προσδίδει φλόγα και ένταση.
Η ρέουσα πράσινη ύλη
διαγράφει εξτρίμ καταστάσεις.
Όλα τα υπόλοιπα χρώματα κινούνται
μεταξύ κοινοτυπίας και ρουτίνας.
Το ενδεχόμενο της αχρησίας
τυπώνει ανεξίτηλα στη σάρκα τους
την ημερομηνία της λήξης.
Η λήθη οδηγεί στο μπλοκάρισμα.
Η παράχρηση εγκυμονεί θέματα τοξικότητας.
Το σελοφάν κάλυμμα έχει και αυτό τη σημασία του.
Προστατευτική και βιοτική ένδυση
-και επένδυση θα 'λεγα-
της ποιότητας του περιχομένου.
Η έγκαιρη διαπίστωση της ημίαιμης γραφίδας
με την τριβή σε άγριο σκαρί
και τη ζέση των χνώτων
ίσως -διακεκομμένα πρώτα- και να παράξει ζωή.
Δυο τρία στυλό στο συρτάρι
ασφυκτιούν παγωμένα στο χρόνο.
Copyright © Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου All rights reserved 27/12/2015
Η συνοδευτική φωτογραφία είναι επιλογή της ίδιας.
Περισσότερα από/για την Καλλιόπη Δημητροπούλου:
ΕΝΥΠΝΙΟ
Ακούς τη βροχή;
«Δε χορταίνω τη θάλασσα», Καλλιόπη Δημητροπούλου
«Ποίημα είναι...», Καλλιόπη Δημητροπούλου
