Εγγραφή στο newsletter για να μη χάνετε τίποτα! *** Φωνή τέχνης: Έχουμε πρωτιές! *** Δωρεάν διπλές προσκλήσεις! *** Κατεβάστε ΔΩΡΕΑΝ e-books ή διαβάστε λογοτεχνικά κείμενα σε πρώτη δημοσίευση ΕΔΩ! *** Αν σας αρέσει το θέατρο -παρακολουθείτε όλα τα είδη- ή έχετε άποψη για μουσικά άλμπουμ ή για ταινίες ή διαβάζετε λογοτεχνικά έργα κτλ. και επιθυμείτε να μοιράζεστε τις εντυπώσεις σας μαζί μας, επικοινωνήστε με το koukidaki. Αρθρογράφοι, κριτικογράφοι, άνθρωποι με ανάλογη κουλτούρα ζητούνται! *** Δείτε τις ημερομηνίες των προγραμματισμένων κληρώσεων στη σελίδα των όρων.
ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ακολουθώντας τους συνδέσμους. Μυθιστορήματα: Όταν το μαζί πληγώνει * Δίχως ένα αντίο * Κλουαζονέ * Οι Ελληνίδες: Η υποδόρια επανάσταση * Οι μοίρες της αστροφεγγιάς, Οικογένεια Πελτιέ, Η κατάρα, Ροζ, Ανθοπωλείον ο Έρως * Το δάσος των ψυχών * Ρε μπαγάσα * Σε είδα * Μέθεξη * Άννα * Ο καπετάνιος τση Ζάκυθος * Το κορίτσι της Σελήνης * Οι τρεις πίνακες ** Ποίηση: Δεύτερη φωνή Ι * Εν αρχή ην ο έρως ** Διηγήματα: Στερνό μελάνι * Τέσσερις συλλογές διηγημάτων από τις εκδόσεις Βακχικόν * Ένα πιο σκοτεινό φως * Η οργή του Θεού και άλλες ιστορίες ** Νουβέλα: Αγόρια και κορίτσια ** Διάφορα άλλα: Οι πουτ@νες κι εγώ * Πέντε βιβλία από τις εκδόσεις Ελκυστής ** Μουσικό άλμπουμ: Worthless Treasures

Γιατί τί άλλο να κρύβει άραγε της Ψυχής ο δρόμος;

Απόγευμα σε μια ηλιόλουστη Θεσσαλονίκη που τα πάντα φωνάζουν πως το Καλοκαίρι πλησιάζει. Από τα τριάντα έξι που έχω ζήσει, αυτά που θυμάμαι με εντονότερα χρώματα και με χαραγμένες ανεξίτηλα στο νου μου τις γεύσεις και τους ήχους, είναι εκείνα της παιδικής μου ηλικίας.

Και τότε, ξεχνώ για λίγο το φως που υπάρχει γύρω μου και χάνομαι στις σκιές του παρελθόντος…

Ώρες ώρες μάλιστα, αυτές οι σκέψεις με κάνουν να φοβάμαι για το μέλλον, καθώς για έναν ανεξήγητο λόγο νιώθω πια το χρόνο να κυλά γρηγορότερα, σαν νερό ή σαν άμμο που ξεγλιστρά βιαστικά απ’ τη χούφτα μου.

Και τότε αναλογίζομαι πού να είναι άραγε κρυμμένο εκείνο το παιδί που ήμουν κάποτε; Παραμένω όσο αυθόρμητος θα ήθελα και ζω αληθινά εκείνα που κάποτε ποθούσα;

Συνεχίζω να ποθώ με την ίδια δίψα;

Και τι είμαστε τελικά; Μονάχα μνήμες που θα σβήσουν καθώς χαθούμε ή κάτι περισσότερο;

Κάποιες απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα τις βρήκα μοιραία, -γιατί νιώθω ότι τίποτε δεν είναι τυχαίο στη ζωή-, στην ποιητική συλλογή του λογοτέχνη Ζουμπιάδη Ιωάννη, «ΨΥΧΗΣ ΔΡΟΜΟΣ».

Ο ποιητής σε κάποια από τα έργα του μας απαντά μιλώντας για τους «Άλλους», ενώ το κάνει έμμεσα για τα λάθη της δικής μας καθημερινότητας. Γίνεται καθρέφτης του εαυτού μας καταδεικνύοντας αυτά που μας έχουν καταβάλει, φτάνοντας στο σημείο να αναλογίζεται στους στίχους του πως μοιάζουμε…

«Σαν να χάσαμε κάτι από εμάς.
Άνθρωποι μόνοι.
Άνθρωποι προβληματισμένοι.
Περπατούν και κοιτούν κάτω.
Κοιτούν τη σκονισμένη άσφαλτο.
Στις οικοδομές οι γείτονες μιλούν ελάχιστα.
Χαιρετούν μηχανικά.
Λες και η εμπιστοσύνη χάνεται ή χάθηκε.
Λες και η ευγένεια είναι πολυτέλεια.»[1]

Κι έπειτα ο νους του ποιητή απευθύνεται στα συναισθήματα ψάχνοντας για κάθαρση. Προσκαλώντας και προκαλώντας μας συγχρόνως:

«Ελα και δείξε σεβασμό.
Διότι, ο σεβασμός δύσκολα κερδίζεται,
δε χαρίζεται.

Απλά έλα και κάθισε.
Δες με.
Άκου με.»[2]

Και στη συνέχεια, ο Ποιητής μας δίνει από της ζωής του το απόσταγμα, το μάθημα που αποκόμισε σε λίγες μονάχα λέξεις:

«Μην αφήσετε άλλους να ορίσουν τη ζωή σας.
Αρπάξτε τη ζωή από τα μαλλιά και ζήστε.
Και να θυμάστε ότι ζούμε μόνο μια φορά.
Αλλά, αν ζήσουμε καλά, η μια φορά είναι αρκετή.»[3]

Γιατί τί είναι άλλωστε η ζωή, ο χρόνος, τα συναισθήματα, οι αριθμοί και οι λέξεις μας, παρά της ψυχής μας ο δρόμος, που ότι δημιουργήσουμε στο πέρασμά μας, αυτό θα μείνει για να μας θυμούνται...

Όχι όμως με αίσθημα χαρμολύπης, ούτε μετρώντας αντίστροφα ως εκείνη τη στιγμή, μα ζώντας τη κάθε μέρα με φως, επειδή…

«Όλα τα’ άστρα τα έχεις σε μια χούφτα.
Και ναι… έτσι.»[4]

Και τι να’ ναι περισσότερο φωτεινό από την αγάπη;

Όταν βρεθείς ένα δειλινό να κρατάς το χέρι του αγαπημένου σου ανθρώπου και να εξομολογείσαι μεθώντας με ζωή, τότε θα ψιθυρίσεις σίγουρα λέξεις που θα ζητούν το ίδιο ταπεινά κι αληθινά όπως τους παρακάτω στίχους του ποιητή:

«Ασε με ν’ ακουμπώ στο στήθος σου.
Να νιώθω τους χτύπους σου.
Και η καρδιά να μου τα λέει όλα.»[5]
Κλικ για περισσότερα του Θεόφιλου
Περισσότερα από/για τον Ιωάννη Ζουμπιάδη:
Ο Ιωάννης Ζουμπιάδης και το Ψυχής δρόμος

[1] Από το ποίημα «Ξένοι στην ίδια πόλη», Σελ.14 (Ποιητική συλλογή «ΨΥΧΗΣ ΔΡΟΜΟΣ» ΖΟΥΜΠΙΑΔΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ, Εκδόσεις Φυλάτος, Θεσσαλονίκη 2015)
[2] Από το ποίημα «Έλα», Σελ33 (Ποιητική συλλογή «ΨΥΧΗΣ ΔΡΟΜΟΣ» ΖΟΥΜΠΙΑΔΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ, Εκδόσεις Φυλάτος, Θεσσαλονίκη 2015)
[3] Από το ποίημα «Ζήστε», Σελ36 (Ποιητική συλλογή «ΨΥΧΗΣ ΔΡΟΜΟΣ» ΖΟΥΜΠΙΑΔΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ, Εκδόσεις Φυλάτος, Θεσσαλονίκη 2015)
[4] Από το ποίημα «Και ναι…έτσι», Σελ18 (Ποιητική συλλογή «ΨΥΧΗΣ ΔΡΟΜΟΣ» ΖΟΥΜΠΙΑΔΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ, Εκδόσεις Φυλάτος, Θεσσαλονίκη 2015)
[5] Από το ποίημα «Το δειλινό», Σελ62 (Ποιητική συλλογή «ΨΥΧΗΣ ΔΡΟΜΟΣ» ΖΟΥΜΠΙΑΔΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ, Εκδόσεις Φυλάτος, Θεσσαλονίκη 2015)

ΔΩΡΑ - Κλικ σε εκείνο που θέλετε για πληροφορίες και συμμετοχές
Νόστος, Εν ονόματι της μούσας Ερατώς, Διόρθωση Ημαρτημένων, Η χρυσή κληρονόμος και ΦρουτίνοWorthless Treasures, Temple Music΄Σε είδα, Ιωάννη ΜαρίνουΑγόρια και κορίτσια, Δημήτρη ΣιάτηΈνα πιο σκοτεινό φως, Μαρίας ΣυλαϊδήΟ καπετάνιος τση ΖάκυθοςΗ οργή του Θεού και άλλες ιστορίες, Ιωάννας Σερίφη
Ρε μπαγάσα, Θεόδωρου ΟρφανίδηΤέσσερις συλλογές διηγημάτων από τις εκδόσεις ΒακχικόνΟι τρεις πίνακες, Βαΐας ΠαπουτσήΤο κορίτσι της Σελήνης, Μαργαρίτας ΔρόσουΚλουαζονέ, Λίνας ΒαλετοπούλουΤο δάσος των ψυχών, Ιωάννη ΜαρίνουΟι πουτ@νες κι εγώ, Γιάννη Ράμνου
Μέθεξη, Μαρίας ΠορταράκηΟι Ελληνίδες: Η υποδόρια επανάσταση, Χρύσας ΜαρδάκηΡοζ, Ανθοπωλείον ο Έρως, Οικογένεια Πελτιέ, Οι μοίρες της αστροφεγγιάς, Η κατάραΣτερνό μελάνι, Άγγελου Αναγνωστόπουλου
Εν αρχή ην ο έρως, Ευαγγελίας ΤσακίρογλουΆννα, Μαρίας ΚέιτζΔεύτερη φωνή Ι, Γιάννη Σμίχελη