Η Πελαγία Μπότση δεν είναι μόνο συγγραφέας, ούτε απλά παιδαγωγός. Είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής Αθηνών όπως και του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών όπου σπούδασε Ιστορία και Φιλοσοφία της Επιστήμης. Κι αφού της αρέσει να εκφράζεται με τον γραπτό λόγο απέσπασε δύο πανελλήνιες διακρίσεις για τη συγγραφή ποίησης και θεατρικού έργου σε ηλικία 24 ετών. Έκτοτε, έχει δημοσιευτεί το παραμύθι της Νηρίς-Νηρίς, η γοργόνα με τη χρυσή καρδιά (εκδόσεις Vakxikon.gr) ενώ φέτος κατέφθασε και το Φέρνουμε την Άνοιξη.
Είναι ολοφάνερο ότι της αρέσει η επαφή με τα παιδιά. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι έχει μελετήσει τους μικρούς μας φίλους και ότι έχει αφιερώσει πολύ χρόνο μαζί τους, και τα ίδια θα έλεγα και για την εικονογράφο Μάνια Μπότση.
Το παραμύθι της Πελαγίας αφορά έναν φουσκωτό πλανήτη και τους κατοίκους του, τα ροζ αρμαντίλλο. Και ήδη με έχει ενθουσιάσει γιατί επέλεξε ένα μη δημοφιλές ζωάκι, κάπως ιδιαίτερο στην όψη ή έστω αδιάφορο -στην κανονική ζωή-, για να μη πω τελείως άγνωστο στα παιδιά! Και επιτέλους, δεν είναι ανάγκη όλες οι παιδικές ιστορίες με ζώα να περιλαμβάνουν σκυλάκια, γατούλες, κουνελάκια, αρκουδάκια, παπάκια... τη στιγμή που το ζωικό βασίλειο περιέχει εκατοντάδες όντα σε μια τεράστια ποικιλία μεγεθών, ειδών και χρωμάτων. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι, εντάξει με τις παραβολές των καλοκάγαθων αρνιών, των υπομονετικών γαϊδουριών, των πονηρών αλεπούδων και της σοφής κουκουβάγιας (για έναν αδιευκρίνιστο λόγο η κουκουβάγια είναι πάντα μία) αλλά υπάρχουν και ένα σωρό άλλα "παραμελημένα" πλάσματα που θα μπορούσαν να γίνουν οι ήρωες διασκεδαστικών και διδακτικών ιστοριών και είναι λίγο κρίμα να μη τα "παίζουμε".
Το βιβλίο έχει πολυτέλεια, χρώματα, έμπνευση, πάμπολλα ερεθίσματα, μια όμορφη διαστημική-διαγαλαξιακή ιστορία που κλέβει τις εντυπώσεις αφήνοντας όμορφα μηνύματα και η οποία μπερδεύει γλυκά τους πλανήτες, τους γαλαξίες, τα αστέρια και όλο το σύμπαν μαζί, μερικά έτη φωτός, τέσσερα κορίτσια με κορδέλες, έναν χορό, πολλά αγαπημένα κλασικά παιχνίδια (μπαλαρίνες, ρομπότ, τουβλάκια...), τις τέσσερις εποχές του χρόνου, τον ήλιο, το φεγγάρι, αστροναύτες -και εξωγήινους- και πολλά μικρά ροζ αρμαντίλλο που μου υπενθύμισαν ότι όλοι μαζί μπορούμε να τα αλλάξουμε όλα.
Γέλασα με το διαστημικό αυγό -γραμμένο με την παλαιά ορθογραφία που με ξάφνιασε ευχάριστα καθώς μου θύμισε τα βιβλία που διάβασα παιδί- όχι τόσο για το ρόλο του στην ιστορία όσο για την απίθανη όψη που του έδωσε η εικονογράφος. Διασκέδασα με τη Λάικα και τα λουκάνικα -ναι, το πρώτο ον που ταξίδεψε στο διάστημα ξαναφόρεσε το σκάφανδρο και έκανε την εμφάνισή της από το φεγγάρι όπου βρισκόταν/βρίσκεται όλον αυτόν τον καιρό- και καταγοητεύτηκα από την εικονογράφηση σε εκείνες τις σελίδες που το παραμύθι της Πελαγίας "συναντήθηκε" με διάσημους ζωγράφους δια χειρός Μάνιας.
Στο οπισθόφυλλο λέει...
Ένας πλανήτης σαν μπαλόνι.
Ένας παιχνιδιάρης βασιλιάς.
Κι ένα μοιραίο λάθος...
Μια παγωμένη λίμνη με τόσα φυλακισμένα παιχνίδια!
Μια χειμωνιάτικη νύχτα με τόσες φυλακισμένες ανοιξιάτικες στιγμές!
Μια λαχτάρα...
Χιλιάδες αρμαντίλλο αποφασισμένα.
Χιλιάδες προσπάθειες.
Μέχρι το τέλος.
Μέχρι να πάρουν πίσω το δικαίωμα στο παιχνίδι.
Μέχρι να φέρουν την Άνοιξη!
