Να γινόταν λέει

Μονόλογος

Γράφει η Λένα Μαυρουδή Μούλιου

Να γινόταν λέει ένα θαύμα και να έβρισκα τον τρόπο να ξεχερσώσω απ’ το μυαλό τις σκοτεινές σκέψεις που μου δηλητηριάζουν τις μέρες και τις νύχτες μου.

Να γινόταν λέει να γέμιζα μετά με μουσικές και Αγάπη το κενό που θα άφηναν φεύγοντας οι μαύρες σκιές μου.

Να γινόταν λέει να έβγαζα με υπομονή ένα ένα τα αλμυρά αγκάθια που ρίζωσαν στις άκρες των ματιών μου και μια ουράνια πνοή να τα στέγνωνε επουλώνοντας τις πληγές τους…

Στη συνέχεια, να γινόταν λέει να πάρω το μονοπάτι που θα με βγάλει στο ξέφωτο, που ναι μεν φαντάζει μακρινό μα που ξέρω καλά ότι είναι κάπου εκεί έξω.

Ξεχωρίζω μια φωνή από τις πολλές που στροβιλίζονται στο νου και μου τη φέρνει σε ρόλο courier ένα απαλό αεράκι που τα κατάφερε να διαπεράσει το φύλλωμα των βαθύσκιωτων δέντρων του δάσους μέσα στο οποίο έχω χαθεί. Μου ψιθυρίζει: "προχώρα".

Τα τύμπανα του πολέμου που με ξεκούφαιναν μέρες τώρα, ακούγονται όλο και πιο μακρινά και οι κλαγγές των όπλων θαρρείς και έσβησαν μαζί με τις οιμωγές των πληγωμένων αντιπάλων. ΚΑΙ εγώ πληγωμένη είμαι, σαν κι αυτούς, με πληγές κρυφές που αιμορραγούν. Να γινόταν λέει να τις επουλώσω πριν επιμολυνθούν, πριν κακοφορμίσουν.

Τι σκοτεινό που είναι και τούτο το δάσος! Και πώς θα τα καταφέρω μέσα σ’ αυτό το έρεβος να βρω το μαγικό βοτάνι της λήθης που μου είπαν ότι υπάρχει κάπου εδώ μέσα και κρέμασα πάνω του τις ελπίδες μου όλες; Και δεν είναι μόνο ο ζόφος που βασιλεύει εδώ, που κάνει δύσκολο το ψάξιμο είναι και η σπανιότητα του φυτού. Οι πληγές των ανθρώπων βλέπεις πολλές, έπεσαν κατά πάνω του σαν ακρίδες και το αφάνισαν. Ευτυχώς είναι από τα φυτά εκείνα που μια ρίζα τους κόβεις και δύο καινούριες γεννιούνται και χώνονται βαθιά στη γη με αποτέλεσμα γρήγορα να απλώνει ξανά τη ζωογόνο του βλάστηση και να σώζει ζωές. Το δυσάρεστο για μένα είναι όπως με πληροφόρησαν, ότι έπεσα στην εποχή της αναγέννησης του φυτού και θα μου πάρει χρόνο να βρω κάποιο εναπομείναν ΒΟΤΑΝΙ από την προηγούμενη σοδειά!

Σκιές, τι σκιές και πώς τις φοβάμαι! Στείλε Θεέ μου τους κεραυνούς σου να τις κάψει όλες αυτές τις απαίσιες σκιές, να κάψει ό,τι με πόνεσε τόσο... Στείλε και μία μπόρα από τις δυνατές που διαθέτει ο ουρανός Σου να ξεπλύνει την γκρίζα σκόνη που έχει επικαθήσει σαν δέρμα πάνω στα φυτά, παντού και κυρίως πάνω στην ψυχή μου. Στείλε τον ήλιο Σου να διαπεράσει με τη φλόγα του τη μαυρίλα, δεν την αντέχω άλλο. Θέλω φως, φως, ΦΩΣ.

Κάνε να γίνουν όλα όπως πριν, παρέα με τη μοναξιά μου έστω. Συγκρίνεται η όποια μοναξιά με τούτον εδώ τον πάγο γύρω μου και ΜΕΣΑ ΜΟΥ;

Αλλά Κύριε, το μόνο που βλέπω είναι ότι βυθίζομαι όλο και πιο βαθιά σε τούτη τη Ζούγκλα. Ούτε Εσύ μ’ ακούς. Σε λίγο θα αρχίζουν να με απειλούν και οι μόνιμοι κάτοικοι της περιοχής τα άγρια θηρία που θα βγουν για την ανεύρεση τροφής. Μια μπουκιά θα με κάνουν. Θα παλέψω το ξέρω, μου έχει απομείνει, παρά την κούραση, αρκετή δύναμη ακόμη, είναι αυτή της απελπισίας. Δεν θα αφεθώ να νικηθώ χωρίς να παλέψω. Άνιση η πάλη το γνωρίζω, μα δεν ξέρεις καμιά φορά τι μπορεί να γίνει.

Οι σειρήνες σιώπησαν, οι πληγές πονούν αλλά έπαυσαν να αιμορραγούν και αχνοφαίνεται μια ακτίνα ΕΛΠΙΔΑΣ. Το θέμα είναι όμως ΤΗΝ ΘΕΛΩ;;;


Copyright © Λένα Μαυρουδή Μούλιου All rights reserved, Ιούλιος 2016
Το συνοδευτικό κολάζ δημιουργήθηκε με λεπτομέρειες πίνακα από το debiriley.com. Μικτή τεχνική.

Περισσότερα της ίδιας:
Ο βράχος
Το γκρίζο παλτό