δίσκων
Ή αλλιώς, πώς η βιομηχανία της μουσικής κατέστρεψε τον συνθέτη.
Ή γιατί το δημιουργικό τμήμα των δισκογραφικών οφείλει να έχει μουσικές γνώσεις και καλαισθησία. Μαζί.
Πριν από λίγες μέρες είχα συγκεντρώσει μερικά άστοχα-άτοπα εξώφυλλα βιβλίων -λογοτεχνικών κατά κύριο λόγο που μπορείς να τα απολαύσεις εδώ- κι έτσι, να 'μαστε πάλι, παρεούλα, με κάτι αντίστοιχο περί δίσκων τούτη τη φορά. Αλλά προτού βγάλω την κακίστρω από μέσα μου σχολιάζοντας τα παρακάτω, λέω να κάνω μια εισαγωγή για να εξηγήσω το πνεύμα μου.
Βασικά, τα εξώφυλλα των βινυλίων και αργότερα των CD προσφέρονται πολύ περισσότερο για τέτοιες αναρτήσεις αφού, για κάποιο λόγο, υπάρχουν πάμπολλα περίεργα εξώφυλλα και άσχημα. Άρα, είναι και πολύ πιο εύκολο να δημιουργήσεις μια μικρή συλλογή με μερικά από δαύτα και να προσθέσεις και πέντε ατάκες από κάτω να βγάλουν γέλιο. Στο παρόν όμως, είχα ως κριτήριό μου τα κακόγουστα.
Στην πρώτη σειρά έχουμε:
Το τέλος του ρομαντισμού. Τον σκότωσε αιφνιδίως και ακαριαία τούτο το εξώφυλλο. Τουλάχιστον, θα πεις, δε πόνεσε (ο ρομαντισμός) αλλά δε θα έλεγα το ίδιο για τα ματάκια μου.
Ακολουθεί το πιο αποτυχημένο ρετούς έβερ και αμέσως μετά το πιο άγουστο κακοφτιαγμένο κολάζ. (Τι να είχαν στο μυαλό τους;)
Μιλώντας για θανάτους, το τέταρτο στη σειρά έγινε η αιτία που χάσαμε την αισθητική (Θεός σχορέστην κι αυτήν) ενώ για το τέλος, άφησα μια κουλαμάρα όταν κάποιος κάπου κάποτε αποφάσισε να τυπώσει τη μούρη του τραγουδιστή ακριβώς στο σημείο της τρύπας. (Αυτό το εξώφυλλο μπορεί να έγινε η αφορμή να καταργηθούν οι τρύπες στα βινύλια)
Στη δεύτερη σειρά... θα γελάσουμε.
Ορκίζομαι ότι έτσι ακριβώς κυκλοφόρησαν αυτοί οι δίσκοι -που είναι μουσικοί και όχι εξωγήινοι, αν και οι δεύτεροι αποκλείεται να ήταν τόσο μπιπ. Στις εικόνες 1, 3 και 5 βλέπετε τη μόδα του κολάζ, όπου παίρνουμε ένα αντικείμενο ή ένα ζώο και το κολλάμε πάνω σε ένα ανθρώπινο σώμα και το αντίστροφο (δεν υπάρχει ούτε λόγος, ούτε λογική... απλά το κάνουμε) με την ελπίδα ότι το σύνολο θα τραβήξει τα βλέμματα. (Τα τραβάει όντως!)
Στη δεύτερη εικόνα της σειράς βλέπουμε την απομυθοποίηση των ηρώων (εκτός όλων των άλλων... μη ξαναλέω τα ίδια κι επαναλαμβάνομαι) και στο τέταρτο εξώφυλλο της ίδιας σειράς (με την ευγενική χορηγία των ταχυδρομείων) έχουμε ένα εμπνευσμένο ζευγάρωμα λύκων (κοίτα καλύτερα τη φάτσα του επιβήτορα) που κοστίζει 69 σεντς (τυχαίο; δε νομίζω)
Συνεχίζοντας...
Και μια που μιλήσαμε για θανάτους... οι συντελεστές του εν λόγω άλμπουμ σκέφθηκαν να πρωτοτυπήσουν (και σκότωσαν και την πρωτοτυπία μαζί) με ένα νεκροταφείο (μη σκεφθείς πώς τους ήρθε, διάβασε τον τίτλο του δίσκου) ενώ στο αμέσως επόμενο, αυτό το ασπρόμαυρο (σικ) τελείωσε και το σαβουάρ βιβρ. (Όχι που θα τη γλίτωνε)
Προχωράμε με δύο περιπτώσεις τύπου Γρέις Ανάτομι (δεν υπήρχαν τότε αυτά τα σίριαλ να χορταίνει ο κόσμος αίμα και εκτονώνονταν στα άλμπουμς -δεν εξηγείται αλλιώς) και ολοκληρώνουμε με τον πολυχεριούχο ήλιο (ή αλλιώς: τώρα που το έμαθα το φοτοσόπι, ποιός με πιάνει) και ένα μεταλλαγμένο κορίτσι-σκύλο που δεν είναι καν νόστιμο.
Κι εκεί που λέω το τερμάτησαν... προσέχω ότι η μουσική βιομηχανία πέρασε (και) το σύνδρομο των διδύμων. Ξέρετε, εκείνη την "πάθηση" που τα δίδυμα έπρεπε να ντύνονται πανομοιότυπα (για να αναδεικνύεται η ομοιότητά τους) και, ψάχνοντας εδώ κι εκεί, με ιδιαίτερη ευκολία θα μπορούσα να πω, ξετρύπωσα δεκάδες τέτοιες περιπτώσεις. (το γεγονός ότι κάποια ανήκουν σε δίσκους εκκλησιών δε προσφέρει ικανοποιητικό άλλοθι)
Υ.Γ.: Αν έχεις στη συλλογή σου πιο κακόγουστο από τα παραπάνω, μπράβο σου! Ειλικρινά, δηλαδή, ψάξου.
Πηγή: το αχανές διαδίκτυο
Tipάκι: οι εικόνες ανοίγουν στην οθόνη με κλικ για καλύτερη εμπειρία
