Ο άνθρωπος πίσω από τις πινελιές εκφράζεται ζωγραφίζοντας. Τον "συνάντησα" σερφάροντας στα κοινωνικά δίκτυα και με κάποιο μαγικό τρόπο εγκλώβισε τη ματιά μου. Όχι ο ίδιος, τα έργα του... με τα έντονα φωτεινά χρώματα, τις ατίθασες πινελιές του, τις εκφραστικές προσωπογραφίες, τα χαρακτηριστικά μαύρα περιγράμματα που χρησιμοποιεί οριοθετώντας τα θέματα, τα γυναικεία σώματα που τον ενδιαφέρουν...
Αναζητώντας έργα του Διογένη Παπαδόπουλου, πραγματικά δεν ήξερα τί να πρωτοκρατήσω και ποιο μου αρέσει περισσότερο ενώ ο κυρίαρχος άνθρωπος (περισσότερο η γυναίκα) εκφράζεται σε όλες τις μελανές του αποχρώσεις, μέσα από τις πιο έντονα ψυχικά στιγμές του και υπό το πρίσμα κάθε πόνου, πάθους, κρίσης... ενώ οι πίνακές του χαρακτηρίζονται από τη μονοχρωματική διάθεση (το πολύ δύο κυρίαρχα χρώματα στον καμβά) και τις αντιθέσεις (μαύρο με λευκό, κίτρινο με πράσινο ή κόκκινο, μαύρο με κίτρινο, πράσινο με κόκκινο) προς το παρόν, φυσικά, και με βάση τα έργα που μας έχει δείξει. Εκείνο που δε θα αλλάξει ποτέ είναι η καλλιτεχνική δημιουργική του φύση, η αναζήτηση, το ξέσπασμα στα χρώματα, τα σχήματα, τις μορφές...
Γιατί ζωγραφίζετε;
Δ.Π.: Ο λόγος που με οδηγεί είναι διαφορετικός κάθε φορά. Άλλοτε από ανάγκη να χαλαρώσω, να σκεφτώ, να παίξω με τα χρώματα και τις γραμμές και άλλοτε γιατί μου καρφώνεται μια εικόνα στο μυαλό, κάτι σαν εμμονή, η οποία με οδηγεί στο να την αποτυπώσω. Φυσικά, δεν είναι λίγες οι φορές που ζωγραφίζω καθαρά για να ακούσω μουσική.
Από που αντλείτε έμπνευση;
Δ.Π.: Από την οικογένειά μου, το περιβάλλον μου, τα βιβλία, τη μουσική και το διαδίκτυο.
Ποια είναι η αγαπημένη σας τεχνική; (δεδομένου ότι εκφράζεστε με ποικίλους τρόπους και μέσα: μελάνι, σπάτουλα, τέμπερα, νερόχρωμα...)
Δ.Π.: Τις αγαπώ όλες και τις βαριέμαι με την ίδια συχνότητα.
Ο άνθρωπος είναι ο απόλυτος κυρίαρχος των έργων σας, τουλάχιστον εκείνων που μπορούμε να βρούμε εύκολα στο διαδίκτυο. Έχετε ασχοληθεί με άλλα θέματα όπως τοπία, still life, μη συγκεκριμένα έργα, κ.ο.κ. ή θα θέλατε να ασχοληθείτε και με άλλους πυρήνες;
Δ.Π.: Δεν θέλω να είμαι δογματικός, ούτε να το αποκλείσω αλλά προς το παρόν δεν είναι κάτι που με ενδιαφέρει.
Ποιος είναι ο στόχος σας καλλιτεχνικά;
Δ.Π.: Το ΜοΜΑ, φυσικά.[1]
Είμαι πολιτικός μηχανικός. Ζω και εργάζομαι στην Ξάνθη. Η ζωγραφική είναι ο τρόπος που επιλέγω να εμπλουτίζω την καθημερινότητα μου. Θα έλεγε κανείς ότι είναι η αυτοψυχανάλυσή μου.
Ζωγραφίζω από τότε που έμαθα να κρατώ το μολύβι. Το ενδιαφέρον μου για τα “κόμιξ” ήταν η πρώτη μου επαφή με την τέχνη, η οποία με οδήγησε να ανακαλύψω άλλα κινήματα της ζωγραφικής όπως η ποπ-αρτ, ο σουρρεαλισμός, ο εξπρεσιονισμός.
Ζωγραφίζω πολλά και διαφορετικά πράγματα. Αυτά που ζωγραφίζω κάθε φορά είναι κάτι σαν εμμονή για μένα. Ζωγραφίζω ένα θέμα μέχρι να το βαρεθώ ή να νιώσω ότι έχει κάνει τον κύκλο του. Τα θέματα αλλάζουν κάθε φορά ανάλογα με τα ερεθίσματα μου, αυτό όμως που με παρακινεί είναι η επιθυμία μου να γεμίσω ένα λευκό χαρτί ή έναν καμβά.
Η πηγή της έμπνευσής μου είναι το ανθρώπινο σώμα, καθώς κάθε μέρα διαπιστώνω ότι είναι ατέρμονο. Κυρίως όμως, ο αισθησιασμός που αποπνέει το γυναικείο σώμα.
Η εκφραστικότητα και η αισθαντικότητα είναι πράγματα που με παρακινούν να ζωγραφίζω άλλοτε ρεαλιστικά και άλλοτε φαντασιακά.
Πειραματίζομαι με διάφορα υλικά όπως το μελάνι, τα ακρυλικά χρώματα, τα λάδια, οι τέμπερες σε χαρτί ή καμβά.
Διογένης Παπαδόπουλος
[1] Όπου ΜοΜΑ αναφέρεται στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης (Museum of Modern Art)
