Για το έργο...
Ο Φεντερίκο Γκαρσία Λόρκα θρηνεί το χαμό του φίλου του, Ιγνάθιο Σάνσεθ Μεχίας, παίζει τους ρόλους των ηρώων του, συνοδεύεται από χορό και τραγούδι -όπως εκείνος έβαζε στα έργα του- αντανακλώντας την ανδαλουσιανική του φύση. Η σκηνή φορτίζεται από έρωτες και ανθρώπους που διεκδικούν το δικαίωμα στην αγάπη, να αγαπήσουν και να αγαπηθούν, ενώ η ατμόσφαιρα παραπέμπει στην Ισπανική κουλτούρα μέσα από ανάλογες μουσικές συνθέσεις, εκρηκτικές χορευτικές φιγούρες και άρωμα εποχής. Τρία διαφορετικά πάθη ξεδιπλώνονται στην παράσταση από τα έργα του, Μαριάνα Πινέδα, Γέρμα και Ματωμένος γάμος, με σκοπό να δικαιωθεί το πάθος που έχει αφετηρία του τον έρωτα και να σβηστούν οι τύψεις.
Στην παράσταση...
Παρακολουθούμε τις κορυφώσεις τριών εκ των πιο σημαντικών έργων του Λόρκα όπου οι ήρωες παλεύοντας με την ύπαρξή τους, και με αφετηρία ένα διαφορετικό πάθος για τον καθένα, φτάνουν στην έκρηξη. Στη σκηνή ανεβαίνει ο ίδιος ο συγγραφέας για να (ξανα-)ζήσει τις σκηνές εκείνες με τους ήρωές του, να (συμ-)πονέσει μαζί τους, να τους παρασταθεί... να τους δικαιώσει εντέλει.
Η Φωτεινή Νταφοπούλου κάνει σπουδαία δουλειά μεταφέροντας όλο το ισπανικό ηχόχρωμα εποχής, την ένταση των συναισθημάτων, ενώ συνθέτει ένα αξιοπρόσεκτο κείμενο σπουδής πάνω στη ζωή και το έργο του Λόρκα, αφού σε μία παράσταση μπορούμε να γνωρίσουμε ή να ξαναθυμηθούμε και τα συμπονέσουμε τους αγαπημένους του ήρωες. Και να μη ξεχάσουμε πως, σ' ό,τι κι αν μας συμβαίνει, η τελετουργία του πάθους και του έρωτα είναι η πρωτόγονη δύναμη που μας κάνει να νοιώθουμε -ακόμα- Άνθρωποι.* Χαρακτηριστικό του κειμένου, πέρα από τα προαναφερθέντα, η αναφορά που γίνεται σε ένα σχετικά άγνωστο έργο του Λόρκα, Τα μάγια της πεταλούδας, γραμμένο το 1919 πριν από οτιδήποτε άλλο και χαρακτηρισμένο ως αποτυχία του ίδιου. Μια παράσταση που περιέχει και πολλή ανδαλουσιάνικη μουσική, φιγούρες φλαμένγκο και ταλαντούχους ηθοποιούς που στέκονται με ευθύνη δίπλα στον ποιητή και τα πρόσωπα των έργων του.
Μιλώντας για τους ηθοποιούς, δε μπορώ να μη σχολιάσω την επιτυχημένη διανομή καθώς τόσο τα πάθη όσο και οι ερωτικές ιστορίες -κυρίως τα δράματα- απαιτούν μια στάλα περισσότερο ταλέντο στη δραματουργία ενώ οι ερωτικές ιστορίες θέλουν επιτυχημένη σκηνική χημεία. Κι αν κάποιος υποστηρίξει ότι στο πρώτο μπορεί να βοηθήσει μία έμπειρη σκηνοθέτιδα, όσο αφορά το δεύτερο είναι καθαρά θέμα σωστής επιλογής. Κι εδώ συναντάμε και τις δύο συνθήκες.
Με εντυπωσίασε η Μαρία Θεοφιλάτου με το μπρίο της, ταίριαξε ως φιγούρα με την ισπανική ιδιοσυγκρασία και κέρδισε άνετα τόσο ως Μαρσέλ όσο και ως δούλα. Άψογη και υπόγεια δραματική με εκείνον τον λυγμό του υπέρτατου πόνου η Ειρήνη Τζαβάρα ως μάνα και υπέροχος ο Πέτρος Μπένος στο ρόλο του Λόρκα. Η Αθηνά Νιαβή που ολοκληρώνει το θίασο πραγματικά εγκλωβίζει το θεατή, ζωντανεύει θριαμβευτικά τις ηρωίδες της από την Πεταλούδα των πρώιμων χρόνων του Λόρκα ως την άτεκνη Γέρμα, ανεβάζει την ένταση και προκαλεί συγκίνηση. Μαζί τους η χορογράφος και χορεύτρια Ελένη Σολδάτου. Τίποτα δε θα ήταν το ίδιο χωρίς εκείνη. Αισθαντική και δραματική, συμπληρώνει υπογραμμίζοντας με τον καλύτερο τρόπο τα δρώμενα και ανεβάζει την ένταση. Η υπέροχη φιγούρα της σαρώνει την σκηνή προσθέτοντας στο θέαμα. Οι χορογραφίες της παράστασης αποτελούνται από κλασικά παραδοσιακά στοιχεία της ισπανικής κουλτούρας μπλεγμένα μαζί με μεταμοντέρνες φόρμες που συνδέουν την εποχή του Λόρκα με τη δική μας ως γέφυρα θαρρείς να μας θυμίζει ότι ο έρωτας είναι πάντα έρωτας, οι άνθρωποι είναι πάντα άνθρωποι και τα ανθρώπινα πάθη δεν έχουν εποχές ούτε τοπικές διαφοροποιήσεις -ούτε οι κοινωνικές συμβάσεις τελικά.
Ο Φεντερίκο Γκαρσία Λόρκα θρηνεί το χαμό του φίλου του, Ιγνάθιο Σάνσεθ Μεχίας, παίζει τους ρόλους των ηρώων του, συνοδεύεται από χορό και τραγούδι -όπως εκείνος έβαζε στα έργα του- αντανακλώντας την ανδαλουσιανική του φύση. Η σκηνή φορτίζεται από έρωτες και ανθρώπους που διεκδικούν το δικαίωμα στην αγάπη, να αγαπήσουν και να αγαπηθούν, ενώ η ατμόσφαιρα παραπέμπει στην Ισπανική κουλτούρα μέσα από ανάλογες μουσικές συνθέσεις, εκρηκτικές χορευτικές φιγούρες και άρωμα εποχής. Τρία διαφορετικά πάθη ξεδιπλώνονται στην παράσταση από τα έργα του, Μαριάνα Πινέδα, Γέρμα και Ματωμένος γάμος, με σκοπό να δικαιωθεί το πάθος που έχει αφετηρία του τον έρωτα και να σβηστούν οι τύψεις.
Παρακολουθούμε τις κορυφώσεις τριών εκ των πιο σημαντικών έργων του Λόρκα όπου οι ήρωες παλεύοντας με την ύπαρξή τους, και με αφετηρία ένα διαφορετικό πάθος για τον καθένα, φτάνουν στην έκρηξη. Στη σκηνή ανεβαίνει ο ίδιος ο συγγραφέας για να (ξανα-)ζήσει τις σκηνές εκείνες με τους ήρωές του, να (συμ-)πονέσει μαζί τους, να τους παρασταθεί... να τους δικαιώσει εντέλει.
Η Φωτεινή Νταφοπούλου κάνει σπουδαία δουλειά μεταφέροντας όλο το ισπανικό ηχόχρωμα εποχής, την ένταση των συναισθημάτων, ενώ συνθέτει ένα αξιοπρόσεκτο κείμενο σπουδής πάνω στη ζωή και το έργο του Λόρκα, αφού σε μία παράσταση μπορούμε να γνωρίσουμε ή να ξαναθυμηθούμε και τα συμπονέσουμε τους αγαπημένους του ήρωες. Και να μη ξεχάσουμε πως, σ' ό,τι κι αν μας συμβαίνει, η τελετουργία του πάθους και του έρωτα είναι η πρωτόγονη δύναμη που μας κάνει να νοιώθουμε -ακόμα- Άνθρωποι.* Χαρακτηριστικό του κειμένου, πέρα από τα προαναφερθέντα, η αναφορά που γίνεται σε ένα σχετικά άγνωστο έργο του Λόρκα, Τα μάγια της πεταλούδας, γραμμένο το 1919 πριν από οτιδήποτε άλλο και χαρακτηρισμένο ως αποτυχία του ίδιου. Μια παράσταση που περιέχει και πολλή ανδαλουσιάνικη μουσική, φιγούρες φλαμένγκο και ταλαντούχους ηθοποιούς που στέκονται με ευθύνη δίπλα στον ποιητή και τα πρόσωπα των έργων του.
Μιλώντας για τους ηθοποιούς, δε μπορώ να μη σχολιάσω την επιτυχημένη διανομή καθώς τόσο τα πάθη όσο και οι ερωτικές ιστορίες -κυρίως τα δράματα- απαιτούν μια στάλα περισσότερο ταλέντο στη δραματουργία ενώ οι ερωτικές ιστορίες θέλουν επιτυχημένη σκηνική χημεία. Κι αν κάποιος υποστηρίξει ότι στο πρώτο μπορεί να βοηθήσει μία έμπειρη σκηνοθέτιδα, όσο αφορά το δεύτερο είναι καθαρά θέμα σωστής επιλογής. Κι εδώ συναντάμε και τις δύο συνθήκες.
Με εντυπωσίασε η Μαρία Θεοφιλάτου με το μπρίο της, ταίριαξε ως φιγούρα με την ισπανική ιδιοσυγκρασία και κέρδισε άνετα τόσο ως Μαρσέλ όσο και ως δούλα. Άψογη και υπόγεια δραματική με εκείνον τον λυγμό του υπέρτατου πόνου η Ειρήνη Τζαβάρα ως μάνα και υπέροχος ο Πέτρος Μπένος στο ρόλο του Λόρκα. Η Αθηνά Νιαβή που ολοκληρώνει το θίασο πραγματικά εγκλωβίζει το θεατή, ζωντανεύει θριαμβευτικά τις ηρωίδες της από την Πεταλούδα των πρώιμων χρόνων του Λόρκα ως την άτεκνη Γέρμα, ανεβάζει την ένταση και προκαλεί συγκίνηση. Μαζί τους η χορογράφος και χορεύτρια Ελένη Σολδάτου. Τίποτα δε θα ήταν το ίδιο χωρίς εκείνη. Αισθαντική και δραματική, συμπληρώνει υπογραμμίζοντας με τον καλύτερο τρόπο τα δρώμενα και ανεβάζει την ένταση. Η υπέροχη φιγούρα της σαρώνει την σκηνή προσθέτοντας στο θέαμα. Οι χορογραφίες της παράστασης αποτελούνται από κλασικά παραδοσιακά στοιχεία της ισπανικής κουλτούρας μπλεγμένα μαζί με μεταμοντέρνες φόρμες που συνδέουν την εποχή του Λόρκα με τη δική μας ως γέφυρα θαρρείς να μας θυμίζει ότι ο έρωτας είναι πάντα έρωτας, οι άνθρωποι είναι πάντα άνθρωποι και τα ανθρώπινα πάθη δεν έχουν εποχές ούτε τοπικές διαφοροποιήσεις -ούτε οι κοινωνικές συμβάσεις τελικά.
Συντελεστές:
Κείμενα, δραματουργική επεξεργασία, σκηνοθεσία: Φωτεινή Νταφοπούλου
Φωτισμοί: Γιώργος Κουρμούζας
Χορογραφίες, χορός: Ελένη Σολδάτου
Κλασική κιθάρα, τραγούδι: Χρυσόστομος Καλογριδάκης
Σύνθεση: "Τραγούδι της νύφης" Χρυσόστομος Καλογριδάκης
Παίζουν:
F.G. Lorca: Πέτρος Μπένος
Μαρσέλ, Δούλα: Μαρία Θεοφιλάτου
Πεταλούδα, Μαριάνα Πινέδα, Γέρμα, Νύφη: Αθηνά Νιαβή
Μάνα: Ειρήνη Τζαβάρα
Δείτε το στο θέατρο Αλκμήνη (Αλκμήνης 8, Πετράλωνα, 2103428650) κάθε Τετάρτη στις 19:00 για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.
* Απόσπασμα σημειώματος της Φωτεινής Νταφοπούλου στο πρόγραμμα της παράστασης
