koukidaki: Η Μπάμπα Γιαγκά, το σκοτεινό τρυγόνι και ο γλάρος

Η παράσταση με "το περίεργο όνομα" όπως κρυφάκουσα να λέει μια νεαρή κοπέλα στη συνοδό της, αποτελείται από μια εμπνευσμένη συρραφή κειμένων πρωτοπόρων της ρώσικης λογοτεχνίας και λαϊκών παραμυθιών. Κοινός παρονομαστής όλων το παιδί και η θέση του στο κοινωνικό σύνολο.

Η παραστασιοποίηση αυτών έγινε με την εκμετάλλευση όλων των εκφραστικών μέσων και "πατάει" πάνω σε κάθε είδος θεάτρου δημιουργώντας ως αποτέλεσμα ένα θέαμα που άνετα μπορεί να χαρακτηριστεί και ως vaudville show -όσο τραβηγμένο κι αν ακούγεται αυτό- αφού η ποικιλία του περιλαμβάνει από πρόζα ως μπαλέτο και από θέατρο των σκιών ως παντομίμα, κουκλοθέατρο και αρκετά άλλα. Οι συντελεστές δημιούργησαν ένα άψογα συντονισμένο θέαμα -κάτι όχι και τόσο απλό ή εύκολο και ειλικρινά πρέπει να τους συγχαρώ για το αποτέλεσμα- με πολλές εναλλαγές, γρήγορα περάσματα από τη μία κατάσταση στην άλλη ή από μια εικόνα στην επόμενη, έβαλαν κι έβγαλαν αρκετά κοστούμια ενώ χρησιμοποίησαν και βιντεοπροβολές σε καίρια σημεία. Τα έξυπνα σκηνικά της παράστασης βοήθησαν εξαιρετικά στην υλοποίηση, τα κοστούμια ήταν απίθανα και τα υπέροχα μουσικά χαλιά ολοκλήρωναν την εμπειρία.

Στο τέλος μού έμεινε η συνειδητοποίηση ότι όσο οι δυσκολίες και τα εμπόδια της ζωής μάς ταλαιπωρούν τόσο πρέπει να προχωράμε με πείσμα ώστε να τα ξεπεράσουμε. Κι έτσι, παρά τις σκληρές στιγμές που βιώνουν οι ήρωες -κακοποίηση, εκμετάλλευση, κ.ά.- δεν λυγίζουν, κοιτούν μπροστά με στόχο την εξέλιξη· ακόμα και το όνειρο, γιατί όχι;

Μια πολύ καλή ευκαιρία να βρούμε τους χαρακτήρες της ρώσικης παράδοσης κι όσο αφορά τα παιδιά, ποια άλλη καλύτερη ευκαιρία για να προσεγγίσουν τα διηγήματα του Τσέχωφ, του Γκόρκι, του Αντρέγιεφ...

Υστερόγραφο με μια φράση από το δελτίο τύπου:

Στην σκηνή συναντιέται το όνειρο με τον εφιάλτη, οι αναμνήσεις με το παρόν και ο χρόνος διαθλάται συμπαρασύροντας και το χώρο.