Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Χ.Π.: Θέλησα να προσκαλέσω τους αναγνώστες μου στις αναζητήσεις μου, οι οποίες εύχομαι να αποτελέσουν αφορμή για τα δικά τους ταξίδια...
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Χ.Π.: «Απόδραση».
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Χ.Π.: Να διαβάσει πρώτα το οπισθόφυλλο, έπειτα τον πρόλογο και μετά τις ενότητες με την σειρά που υπάρχουν στο βιβλίο. Δεν συνηθίζεται σε ποιητική συλλογή, γι’ αυτό και το διευκρινίζω.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, πού θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Χ.Π.: Μα, πρόκειται για ένα ταξίδι. Στο βιβλίο περιγράφεται το ταξίδι -και οι περιπέτειες κατ’ αυτό- στον κόσμο, στην ζωή -που μπορεί να διαρκέσει... πάρα πολύ- καθώς και η επιστροφή από αυτό το ταξίδι, η απόδραση...
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Χ.Π.: Κλείνω με το ποίημα «Το νερό του βράχου».
Κυλούν τα δάκρυά του μες στις ρωγμές.
Ξεπηδούν από τα σπλάγχνα του, βαθιά,
κατρακυλούν στην γρανιτένια όψη.
Αέναα.
Μικρά ρυάκια, βαθιές πληγές.
Μόνος.
Απρόσιτος.
Όταν ο ήλιος
πίσω απ' τα σύννεφα κρύψει το πρόσωπο του,
παγώνουνε τα δάκρυα.
Παγώνουν τα δάκρυά του μες στις ρωγμές
κι ο βράχος σπάει.
Περισσότερες μικρές συνεντεύξεις μεγάλων βιβλιοταξιδιών εδώ
Η ποιητική συλλογή του Χρήστου Παπουτσή, Δάκρυα σε ουράνιες θάλασσες, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άνεμος.
Δείτε την εδώ!
Δείτε την εδώ!
Στο οπισθόφυλλο λέει:
Δακρύζουν τα πλάσματα, στις θάλασσες του Σύμπαντος. Δακρύζει και το Σύμπαν. Κρύσταλλοι –οι ιστορίες, τα πάθη, οι εμπειρίες, η Αγωνία, η Ζωή– μέσα στα δάκρυα που τόσο ζουν όσο ζει και το Σύμπαν. Και όταν από το παλιό ένα καινούργιο Σύμπαν γεννηθεί, καινούργια πλάσματα εκεί, καινούργια Κρύσταλλα, μα ο Πόνος ίδιος.
Στα Κρύσταλλα διάβασε ο Ταξιδευτής την ιστορία των Κουρελιών, που προσπάθησαν να αποδράσουν από την Πολιτεία των Ίσκιων – τη χώρα της επιθυμίας, των παθών και των συναισθημάτων. Και ένα βράδυ, η ιστορία αυτή κύλησε μέσα σε τούτο το βιβλίο.
Ο Ταξιδευτής ταξιδεύει ακόμη, μακριά, στο παρελθόν. Προσπαθεί, απ’ τον ανάποδο τον δρόμο, να επιστρέψει στην Πατρίδα του.
Δεν πρόλαβα να του το πω: δίχως Ενδύματα πρέπει να επιστρέψει. Δεν πρόλαβα, διότι κι εγώ το θυμήθηκα τώρα, που διαβάζω την ιστορία μέσα σε τούτο το βιβλίο...
Περισσότερα από/για τον Χρήστο Παπουτσή:
