Με τσάκισε.
Η χρήση αυτής της φράσης νομίζω είναι αρκετή για να περιγράψει την αναγνωστική μου εμπειρία με το «Μικρό Λευκό Κοχύλι» της συγγραφέως Κατερίνας Χλωροκώστα, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης.
Ένα βιβλίο μικρής έκτασης, μόλις 119 σελίδων, που όμως ο εσωτερικός του όγκος, ασήκωτος, λύγισε την αναγνωστική μου υπόσταση, καθώς σεργιάνησα στα σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού αυτής της μάνας.
Ένας σπαραχτικός εσωτερικός μονόλογος.
Μία τελευταία, απελπιστική κραυγή της μάνας που αναζητά μέσα από την αναδρομή σε περασμένες σκέψεις, σε φωτεινές, αλλά και σκοτεινές, παρελθοντικές μνήμες, μέσα από αβάσταχτες αλήθειες, ξεγυμνώνοντας το σώμα του ψυχισμού της, τους λόγους, που οδήγησαν σε ναυάγιο την ευτυχία της οικογένειας της.
Τους λόγους-φταίχτες που διαδραμάτισαν καταλυτικό ρόλο γράφοντας με τον πιο απάνθρωπο τρόπο τον επίλογο στην σύντομη ζωή της μονάκριβης κόρης της.
Με λέξεις απλές, καθημερινές, που σε πολλά σημεία πλέκονται λυρικά και δίνουν πνοή σε εικόνες και συναισθήματα που ξεπηδούν απ’ τις σελίδες του βιβλίου και ζωντανεύουν εμπρός στα μάτια του αναγνώστη και ύφος προσιτό, που αποπνέει συμπόνια και ζεστασιά, η Κατερίνα Χλωροκώστα καταφέρνει να πλάσει μία επιβλητική ατμόσφαιρα μέσα στην οποία εκτυλίσσει τον μύθος της.
Λέξεις που ξάφνου μεταλλάσσονται σε καρφιά που σε τρυπούν με την αιχμηρή τους αλήθεια.
Ματώνεις.
Από μέσα σου αναβλύζει αίμα αναμειγμένο με πίκρα κι απέραντο πόνο.
Τα δάκρυα ποτίζουν το πρόσωπο σου, το καίνε.
Τα χέρια σου ανοίγουν ασυνείδητα για να κουρνιάσει μέσα στην θαλπερή αγκαλιά τους η μάνα αυτή που βουλιάζει σε έναν ατέρμονο αγώνα αναζήτησης των δικών της ευθυνών για τον χαμό της κόρης της.
Και σιγά-σιγά μέσα από την αφήγηση-εξομολόγηση σε πρώτο ενικό πρόσωπο, εξομολόγηση που εναλλάσσεται, άλλοτε μέσα από τα μάτια της μάνας, κι άλλοτε απ’ αυτά της κόρης, η συγγραφέας ξετυλίγει, δίνοντας ταυτόχρονα δύο εντελώς διαφορετικές οπτικές, το γαϊτανάκι μιας φθαρμένης οικογενειακής καθημερινότητας, βουλιαγμένης στον εγωισμό και την έλλειψη ενσυναίσθησης.
Συνιστώσες που οδηγούν στην διόγκωση του χάσματος μεταξύ μάνας και κόρης.
Κι έτσι, ο αναγνώστης γίνεται θεατής του σκληρού προσώπου της ζωής, των αδικιών που επιφυλάσσει σε μερικούς ανθρώπους η μοίρα, αλλά και της διάβρωσης του οικογενειακού θεσμού ύστερα από την εμφάνιση του θανάτου, που απλώνει τα αδίστακτα πλοκάμια του…
Πραγματικά, μέσα από τις σελίδες του πονήματος της, η κυρία Χλωροκώστα τσαλάκωσε δίχως δισταγμό την αναγνωστική μου οντότητα.
Με πόνεσε.
Με λύγισε με τη θλίψη αυτής της μάνας, την οποία συμπόνεσα με όλη μου την ψυχή.
Με έσπασε σαν αδύναμο κλαδάκι, βορά στον μανιασμένο άνεμο.
Πάνω από όλα όμως, νομίζω πως κατάφερε να μου αλλάξει τον τρόπο θέασης κάποιων απλών, καθημερινών πραγμάτων και να μου μεταγγίσει, παρόλη την σκοτεινιά που επικρατεί καθ’ όλη την έκταση του πονήματος της, μία λεπτή, άκρως δυνατή ωστόσο δεσμίδα αισιοδοξίας που φωτίζει τις τελευταίες του σελίδες.
Ολοκληρώνοντας, λοιπόν, το «Μικρό Λευκό Κοχύλι» είναι ένα βιβλίο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως εγχειρίδιο σωστής γονεϊκής πρακτικής.
Είναι ένα πόνημα δωρικό, φορτισμένο με αμέτρητα συναισθήματα που θα σας αλλάξει ως ανθρώπους προς το καλύτερο, αν φυσικά καταφέρετε να συντονιστείτε στις συχνότητες μέσα απ’ τις οποίες σας προσκαλεί η συγγραφέας για να σας διηγηθεί μία δυνατή ιστορία.
Άλλωστε, αυτός δεν είναι ο σκοπός της Λογοτεχνίας;
Το Μικρό Λευκό Κοχύλι της Κατερίνας Χλωροκώστα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης.
