Για να ζήσεις τον αιώνιο έρωτα, θα πρέπει πρώτα να είσαι
Ικανός στο να μπορείς να
Αγαπήσεις.
Ποτέ μη δοκιμάσεις να
Αναζητήσεις το «άγιο δισκοπότηρο» που παρουσιάζει αυτή η
Νουβέλα, αν πρώτα δεν εξαλείψεις εντελώς την
Τέφρα που βαραίνει την ψυχή σου, ώστε να μπορείς να παραδοθείς στην
Αγαλλίαση που θα σου προσφέρει αυτό που πάντοτε αναζητούσες.[1]
Στο οπισθόφυλλο γράφει:
Όταν μνήμες του παρελθόντος ξυπνάνε με ένα άγγιγμα...
Τότε τα όνειρα τους μπλέκονται και γίνονται μοίρα.
Όταν τα αισθήματα παραμένουν άσβεστα
στο βάθος των αιώνων...
Τότε το «μαζί» γίνεται η πυξίδα των ερωτευμένων.
Όταν σε συνάντησα, με θυμόσουν... Κι όταν, μετά από
εκατοντάδες χρόνια με ξανασυνάντησες, θα σε θυμάμαι...
Για πάντα...
«Δε θέλω όρκους... Ας είναι κι ένα ψέμα.
Μόνο την αδειανή μου ζωή θέλω να γεμίσεις.»
Ωρέλια
«Δε θέλω όρκους, θέλω εσένα και μόνο εσένα,
σε αυτή, στην επόμενη και σε κάθε ύπαρξή μου!»
Έσπερος
[1] Ο Μάριος Καρακατσάνης συμπληρώνει την ακροστιχίδα του τίτλου του βιβλίου. Η ακροστιχίδα είναι ένα παλαιό ποιητικό παιχνίδι στο οποίο τα αρχικά γράμματα των στίχων αν διαβαστούν από πάνω προς τα κάτω δίνουν μια λέξη ή φράση. Στην δική μου εκδοχή τα αρχικά γράμματα δίνουν τον τίτλο του έργου εκείνου που γράφει το παζλ και, εφόσον είναι ελεύθερος να συμπληρώσει τα αρχιγράμματα με όποιον τρόπο θέλει (μονολεκτικά, ποιητικά, περιγραφικά, κ.ο.κ. ακόμα και μονοσύλλαβα) ονόμασα την στήλη Ακρότιτλο. Περισσότερα σαν και αυτό θα δείτε εδώ.
