Γράφει η Καλλιόπη Δημητροπούλου
Ψιθύρους ακούω του σύμπαντος κόσμου,
βουβά μυστικά, κραυγαλέες σιωπές
και τότε αγγίζω
το πόμολο της γραφής
για σε ποίηση.
Οι λέξεις τυλιγμένος χιτώνας,
άλλοτε κωπηλατούν και πνίγονται
κι άλλοτε συνδαιτυμόνες
μ΄ ένα σχέδιο διάσωσης,
τρεκλίζουν αλώβητες να υπάρξουν.
Στους άσπρους τοίχους
γράφονται ποιήματα,
στο κορμί με αιχμηρά μολύβια
γράφονται ποιήματα.
Στις ανηφόρες με το δάκρυ γυναίκας,
λυγμός που πνίγεται
σε καλογυαλισμένα σαξόφωνα,
χαράσσεται τ' ασύνορο τ' ανθρώπου.
.
Η Αντιγόνη δεν έπαψε
να μάχεται τον τύραννο,
να πονά για την ύβρη,
φλόγα στο χρόνο
μεταμφιέζεται και ξαγρυπνά
πίσω από τις κακόβουλες μάσκες.
📕
Copyright © Καλλιόπη Δημητροπούλου, All rights reserved, 6/6/2017
Η συνοδευτική φωτογραφία είναι επιλογή της ίδιας
Της ίδιας:
