Είναι από τις περιπτώσεις εκείνες που η συγγραφέας σέβεται τους ήρωές της, που τους επιλέγει προσεκτικά, γνωρίζοντας πως ο καθένας φέρει τα πάθη του και τις αδυναμίες του, τα λάθη του παρελθόντος και ωστόσο δεν τους κρίνει, δεν τους δικάζει, δεν τους χωρίζει σε καλούς και κακούς, αλλά τους προσφέρει τη δυνατότητα για λύτρωση ουσιαστική και όχι καθαρά λειτουργική -μόνο για τους σκοπούς της πλοκής. Τέσσερις γυναίκες, από διαφορετικές γενιές, είναι στο επίκεντρο της ομολογουμένως πυκνής ιστορίας που ξεδιπλώνεται, με τις ζωές των δευτεραγωνιστών που τις πλαισιώνουν να αναλύονται επίσης σε βάθος.
Η γραφή είναι καλή, όπως και το λεξιλόγιο που χρησιμοποιείται είναι επίσης προσεγμένο. Δεν είναι από τα βιβλία που διαβάζονται απνευστί, χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει πως πρόκειται για ένα δύσκολο βιβλίο, αφού σε πολλά σημεία η διδακτική χροιά που αποκτά απαιτεί απ’ τον αναγνώστη να σταθεί και να σκεφτεί, όπως επίσης, εξαιτίας της πυκνότητας των γεγονότων που εκτυλίσσονται, μερικοί αναγνώστες θα χρειαστούν χρόνο για να συνδέσουν τα πολλά ονόματα και τις μετατοπίσεις απ’ το παρόν στο παρελθόν και τούμπαλιν.
Θέματα όπως η απιστία, ακόμα και σε πλατωνικό επίπεδο σε μια από τις περιπτώσεις, ο γυναικείος ανταγωνισμός, η άμβλωση, η υιοθεσία, οι μακροχρόνιες ασθένειες και η δωρεά οργάνων, η υιοθεσία, οι δεύτερες ευκαιρίες και η συγχώρεση άνευ όρων, οι επιδράσεις του πολέμου, η ψυχική αστάθεια, η μοναξιά, η εκδίκηση διαπραγματεύονται σε αυτό το μυθιστόρημα.
Η κοινωνική ευαισθησία της Χίου είναι δεδομένη και η ανάγκη της να επεκταθεί σε πολλά κοινωνικά θέματα έχει ως αποτέλεσμα να έχουμε στα χέρια μας αυτό το πυκνογραμμένο βιβλίο, ωστόσο θεωρώ πως αν περιοριζόταν σε μικρότερη κλίμακα τραγικών γεγονότων και ιστοριών, το συνολικό αποτέλεσμα θα ήταν πιο αληθοφανές.
Κλείνοντας το βιβλίο, ένιωσα ένα βάρος. Το βάρος της ανθρώπινης φύσης. Με τα ελαττώματά της και τις δυσκολίες της. Αυτή τη βαριά αλυσίδα που σε δυσκολεύει να κάνεις ένα βήμα μπροστά. Ωστόσο ανέτρεξα στις νότες αισιοδοξίας που ήταν αρκετές ώστε να διαπιστώσω το μεγαλείο της ίδιας φύσης όταν αποφασίσει να υψώσει το ανάστημά της.
Την αυταπάρνηση, την αγάπη, τη συγχώρεση. Και το βήμα, αν και βαρύ, μόνο μπροστά μπορεί να μας οδηγήσει.
Το μυθιστόρημα της Μαρίας Χίου, Ο κήπος της μοναξιάς, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Έξη. Περισσότερα για το βιβλίο δείτε εδώ!
Περισσότερα από/για τη Μαρία Χίου:
