Ήλπιζα, κάθε φορά, σε μια διάγνωση, σε ένα συμπέρασμα, πως έπασχα από κατάθλιψη, διπολική διαταραχή, σχιζοφρένεια, ή οτιδήποτε που θα με απάλλασσε από τις τύψεις της αέναης αυτοκαταστροφής μου. Είχα ανάγκη ν’ ακούσω πως είχα απλά μια ασθένεια, και πως με ένα ή δύο χάπια όλα θα διορθώνονταν, θα γινόμουν ένας φυσιολογικός, ευδιάθετος νεαρός.
Μέσα από τα μάτια του Παύλου, ο συγγραφέας προσπαθεί να μας μυήσει στα άδυτα της εφηβικής ψυχολογίας. Ο ήρωας του βιβλίου είναι ένας έφηβος που αντιμετωπίζει τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης μέσα στο ίδιο του το σπίτι διαβαίνοντας την πιο κρίσιμη ηλικία της ζωής του. Μεγαλώνει και δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα με τον καταθλιπτικό εαυτό του, αδυνατεί να αισθανθεί οτιδήποτε θετικό και αισιόδοξο.
Βλέπει τη ζωή του να αλλάζει άρδην με την ξαφνική ανεργία του πατέρα του, αναγκάζεται να αλλάξει σχολείο, παρέες και ελάχιστα πια του θυμίζουν ποιος είναι και από πού προέρχεται. Καλείται να αντεπεξέλθει σε μια νέα τάξη πραγμάτων όμως το σκοτάδι τον τραβάει βαθιά στα πλοκάμια του κι εκείνος δεν έχει τη δύναμη ν΄αντισταθεί.
Μια αχτίδα φωτός στην μαυρίλα είναι ο πρώτος του έρωτας, μόνο τότε αφήνεται να πληγωθεί και τελικά αυτός ο ρομαντισμός του θα τον προδώσει.
Οι ακραίοι δεσμοί φιλίας που αναπτύσσονται στην εφηβεία, ο ρατσισμός, το χάσμα που εν δυνάμει χωρίζει κάθε οικογένεια, η απογοήτευση από το οικτρό σύστημα εκπαίδευσης που παιδεύει τα παιδιά τόσα χρόνια είναι όλα όσα πραγματεύεται τούτο το βιβλίο.
Ο λόγος του συγγραφέα απλός, θυμίζει τον τρόπο που μιλούν οι έφηβοι σήμερα κι έτσι σε βοηθάει να ταυτιστείς μαζί τους και να ξαναζήσεις την δική σου εφηβεία και τον τρόπο που έβλεπες τότε τη ζωή. Σκοτεινή... Περίπλοκη... Άσκοπη...
Το καμπανάκι της κατάθλιψης είναι πλέον η μάστιγα της σύγχρονης εποχής, μπορεί να χτυπήσει κάθε πόρτα, μπορεί να σβήσει κάθε χαμόγελο. Η κατάθλιψη δεν κάνει διακρίσεις, δεν επιλέγει μόνο εφηβικά πρόσωπα αλλά είναι δίπλα σε όλους μας και παραφυλάει ένα στραβοπάτημα της ψυχής μας κι ο συγγραφέας απέδωσε πολύ σκωπτικά και άμεσα αυτή τη μονομαχία.
Γιατί η εποχή μας είναι που μας κάνει να αισθανόμαστε από μέσα πεθαμένοι…
Είχα καταλήξει στο ότι η ευτυχία είναι μια άρνηση. Η κατάργηση της επιθυμίας, και η -εθελούσια- άγνοια του πόνου. Όμως εγώ ποτέ δεν ήμουν καλός σε τίποτα από αυτά τα δύο.
Κυριακή Κοντογιάννογλου
Το μυθιστόρημα του Γιάννη Κυζιρόπουλου, Από μέσα πεθαμένοι, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Όστρια.
Οι πλαγιογραμμένες εκφράσεις είναι αποσπάσματα του βιβλίου.
