Το όνομα αυτής: Αγγέλα. Μας συστήνεται μάλιστα εξαρχής πληροφορώντας μας πως πρόκειται για μία απόφοιτο του Παιδαγωγικού, η οποία είναι χωρισμένη με τον Κωνσταντίνο και έχει μια μικρή κόρη.
Μες στην καθημερινότητά της μάλιστα, οι μέρες της περνούν δίχως όνειρα, στάσιμες, άχρονες, θανατερές, σέρνονται με ηχηρή σιωπή ανάμεσα στο ξημέρωμα και τη δύση. Οι αναδρομές της πρωταγωνίστριας στο παρελθόν, δεν αποσκοπούν σε τίποτε περισσότερο από το να βρει πάλι εκείνη την ζεστή, στοργική αγκαλιά της αγάπης.
Γιατί σαν έχασε τον έρωτα ο φόβος θέριεψε, βρήκε το χώρο αδειανό για ν’ απλωθεί κι ύστερα στριφογύρισε και μάζεψε ώσπου έγινε μια πέτρα βαριά και μικρή για να πλακώνει την καρδιά της.
Στην ροή της ιστορίας μαθαίνουμε για τα όσα αντιμετωπίζει, έχοντας ως αφετηρία τα φοιτητικά της χρόνια. Τότε που έρχεται αντιμέτωπη μες από την εισαγωγή της στο νοσοκομείο, με την σκλήρυνση κατά πλάκας.
Μας περιγράφει με το δικό της τρόπο όλα τα συμπτώματα και τις δυσκολίες που βιώνει, τόσο με όσα συμβαίνουν μέσα της όσο και στον κοινωνικό περίγυρο.
Ανάμεσα στ’ άλλα όμως, η συγγραφέας μας μεταδίδει πλήθος από θετικά μηνύματα σχετικά με την στάση ζωής που αξίζει να τηρούμε: Τη ζωή σας την αφήνετε να προχωρά ανώφελα, την παραμερίζετε για να προλάβετε, τι να προλάβετε; Η νιότη δεν έρχεται ξανά, μια φορά στη ζωή καθενός έρχεται και μια φορά έχετε την ευκαιρία να χτίσετε τα κάστρα του φωτός.
Στην αφήγηση της ιστορίας παρεμβάλλονται επίσης στίχοι ποιημάτων, ενώ στο τέλος του έργου μας παραθέτονται και ολόκληρα τα ποιήματα τα οποία και αποτελούν έργα της συγγραφέως Δέσποινας Μουζουράκη.
Επίσης, το κείμενο χρωματίζουν και πολλοί ιδιωματισμοί όπως οι φράσεις: Δεν κάνεις τίποτα για να καινουριώσει η ζωή σου και θέτω εδωνά στην κοιμητέ μου.
Στην διάρκεια της ανάγνωσης με γοήτευσε και ξεχώρισα για την γλαφυρότητά του, το κεφάλαιο με τον τίτλο «Το γράμμα». Εκεί όπου η Αγγέλα ξεγυμνώνει τη ψυχή της, γράφοντας συνάμα ένα εξομολογητικό γράμμα στη μητέρα της.
Ακόμη, στο τέλος του έργου μας προσμένουν και μερικές εκπλήξεις. Αυτά έχουν να κάνουν με 3 ποιήματά της, ένα άρθρο της για την σκλήρυνση κατά πλάκας και μία σημείωση της συγγραφέως.
Ιδιαίτερα, είναι πολλά τα σημεία όπου ο πεζός λόγος της προσδοκά ν’ αγκαλιάσει με αρμονία την ποίηση. Δείγμα αυτού, είναι και το παρακάτω απόσπασμα: Σιμώνει ακάτεχο το όνειρο στου νου την ανυδριά, στριμώχνεται ανάμεσα στις πραμάτειες, ζει και πεθαίνει μια στιγμή και πάλι μένει κρυμμένο, ωσάν το αυγό της πεταλούδας, για να φτερουγίσει στην πρώτη αχτίδα καλωσόρισμα ζωής.
Τα μοναδικά μείον που συνάντησα κατά την διάρκεια της ανάγνωσης, δεν είχαν να κάνουν τόσο με την πλοκή της ιστορίας, μα με την επιμέλεια του βιβλίου. Συγκεκριμένα, δεν υπάρχουν αριθμοί πάνω στις σελίδες, κάτι που πραγματικά πρώτη φορά συναντώ σε λογοτεχνικό βιβλίο. Κατά δεύτερον κάπου λείπουν οι τελείες, υπάρχουν μεγάλα κενά μεταξύ λέξεων, ενώ εντόπισα περίπτωση όπου ξεκινά πρόταση με μικρό γράμμα.
Ωστόσο η δική μου διάθεση είναι να σταθώ στην ουσία της ιστορίας που βίωσα, καθώς πιστεύω πως τα θετικά που απορρέουν από την πένα της συγγραφέως είναι και αυτά που έχουν την κυριότερη σημασία.
Έτσι, φτάνοντας στο τέλος, αυτά που μας προικεύει στη καρδιά είναι πως στην περίπτωση της Αγγέλας, η δύναμη του έρωτα μετατράπηκε σε βαθιά αγάπη για τους ανθρώπους. Η προδομένη αγάπη, έγινε δυνατή αγάπη για τη ζωή, έγινε πάθος και τόλμη που χρειάζεται για ν’ αντισταθεί ενάντια στην επερχόμενη φθορά της αρρώστιας, αλλά και σε μια κοινωνία που δεν της χαρίζεται παρά πρέπει να την κατακτήσει πολεμώντας.
Καλή σας ανάγνωση Φίλοι μου!
Βρείτε τον Θεόφιλο Γιαννόπουλο στη σελίδα του βιβλίου του στο facebook
Το μυθιστόρημα της Δέσποινας Μουζουράκη, Τον καιρό της νοτιάς, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παράξενες μέρες. Περισσότερα για το βιβλίο θα βρείτε εδώ
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα του βιβλίου.
