koukidaki: Το κάλεσμα της Λορίν

Η Ρόζα και ο Πέδρο είναι παντρεμένοι τρία χρόνια. Αυτός είναι δημόσιος υπάλληλος και αυτή νοικοκυρά. Ο γάμος τους βρίσκεται σε τέλμα και η σκληρή και ανιαρή καθημερινότητα τους έχει πλήξει. Δεν κάνουν έρωτα συχνά, δεν βγαίνουν πολύ έξω να διασκεδάσουν. Είναι απόκριες, η Ρόζα γυρίζει στο σπίτι και την περιμένει μια έκπληξη: ο Πέδρο ντυμένος γυναικεία, της προτείνει να μεταμφιεστούν για το καρναβάλι: αυτός ως Λορίν Μπακόλ και αυτή ως Χάμφρει Μπόγκαρτ. Αρχικά η Ρόζα ενθουσιάζεται αφού το βρίσκει ως μια ευκαιρία να διασκεδάσουν και να έρθουν πιο κοντά. Αυτό όμως που ξεκινά ως απλό καρναβάλι, μεταμορφώνεται πολύ γρήγορα σε κάτι άλλο: ο Πέδρο θέλει να ντύνεται γυναικεία. Μέσα του κρύβει μια άλλη φύση, κρυφή έως τώρα από τη γυναίκα του. Για αυτόν δεν είναι απλά μια μασκαράτα, αλλά μια κρυμμένη επιθυμία. Θα της προτείνει να παίξουν ένα σεξουαλικό παιχνίδι αλλά αυτή θα αντιδράσει αρνητικά, αντιλαμβανόμενη την αλήθεια θα νιώσει άσχημα, θα φοβηθεί, θα παραξενευτεί.

Είναι γεγονός ότι από πολύ μικρή ηλικία καλούμαστε να παίξουμε ρόλους σύμφωνα με το φύλο μας: τα αγοράκια παίζουν με αυτοκινητάκια ενώ τα κοριτσάκια με κούκλες, τα αγοράκια φοράνε παντελόνια ενώ τα κοριτσάκια φορέματα κ.ο.κ. Είναι επίσης γεγονός πως κατά καιρούς υπάρχουν παιδιά που νιώθουν άβολα με αυτά τα κατεστημένα και θέλουν να δοκιμάσουν κάτι άλλο. Τέλος πολλοί ομοφυλόφιλοι αναγκάζονται, ακόμα και στις ημέρες μας, να κάνουν συμβατικούς γάμους επειδή ντρέπονται να αντιμετωπίσουν την αληθινή φύση τους. Δεν ξέρω ποιος από τους δύο είναι ο πιο δυστυχισμένος: ο Πέδρο που κρύβει από την κοινωνία και τη γυναίκα του τις επιθυμίες του ή η Ρόζα που ανακαλύπτει μετά από τρία χρόνια γάμου ότι ο άντρας της αρέσκεται σε κάτι άλλο, ασχέτως αν την αγαπάει.

Πολύ πετυχημένα τα πρότυπα των ηθοποιών που διαλέγει η συγγραφέας: η Λορίν Μπακόλ για πολλές δεκαετίες υπήρξε το είδωλο πολλών αντρών: το απόλυτο θηλυκό. Και ο Μπόγκαρτ, σύζυγός της στην πραγματική ζωή, ήταν το ίνδαλμα των γυναικών και το σημείο αναφοράς του ανδρισμού. Ο Πέδρο δεν μπορεί να μένει άλλο κρυμμένος στην ντουλάπα! Η γυναικεία φύση του τον καλεί να απελευθερωθεί. Επιθυμεί διακαώς να νιώσει την απελευθέρωση αυτή μαζί με τη Ρόζα, γιατί ασχέτως φύλων, την αγαπάει και είναι ο άνθρωπός του. Όταν όμως η Ρόζα αρνηθεί να παίξει αυτό το παιχνίδι, ο Πέδρο δεν θα διστάσει να πάει μόνος του στο καρναβάλι.

Η Ισπανίδα Παλόμα Πεδρέρο έχει σπουδάσει Κοινωνική Ανθρωπολογία και Ψυχολογία, είναι ηθοποιός, σκηνοθέτις και θεατρική συγγραφέας. Έχει γράψει πάνω από τριάντα έργα που έχουν ανέβει σε σκηνές ανά τον κόσμο. Τα πιο γνωστά της έργα είναι: Το Κάλεσμα της Λορίν, Το Χρώμα του Αυγούστου, Το Κίτρινο Νησί, Τρελά ερωτευμένες, Ένα αστέρι κ.α.

Είδαμε την παράσταση στην Μικρή Σκηνή του Θεάτρου Αργώ, ένα φιλόξενο υπόγειο με άβολα καθίσματα. Το προσωπικό του θεάτρου ευγενέστατο σε όλα, αλλά αυτό με τα καθίσματα πρέπει να διορθωθεί: δεν έχουν πλάτη και τα μαξιλαράκια στους πάγκους είναι τόσο λεπτά που είναι σαν να κάθεσαι απευθείας στον πάγκο.

Η μικρή σκηνή ήταν γεμάτη και ο κόσμος χειροκρότησε με ενθουσιασμό, και δικαίως θα έλεγα, τόσο για την δύσκολη σκηνοθετική προσέγγιση ενός ευαίσθητου θέματος όσο και για τις δύο ερμηνείες του ζευγαριού. Η Φένια Αποστόλου αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία χρησιμοποιώντας τα μεγάλα πορτρέτα των δύο ειδώλων της δεκαετίας του 1950, έναν ολόσωμο καθρέπτη (αποκαλυπτικό της προσωπικότητας των ηρώων και ιδιαίτερα της κρυμμένης φύσης του Πέδρο) και πέντε σκάλες που βοηθάνε το ζευγάρι να εκφραστεί: οι σκάλες τους ενώνουν, οι σκάλες τους χωρίζουν, στις σκάλες εκφράζουν την οργή τους. Πολύτιμη βοηθό της, η κυρία Αποστόλου στο έργο της, είχε την αρχιτέκτονα και σκηνογράφο Άση Δημητρολοπούλου, υπεύθυνη και για τα λιτά αλλά ταυτόχρονα επιβλητικά σκηνικά αλλά και για κουστούμια. Κλασική, μαύρη τουαλέτα για τον Πέδρο, κλασικό ριγέ παντελόνι, λευκό πουκάμισο και καπέλο για τη Ρόζα.

Πέδρο είναι ο Ιωάννης Αθανασόπουλος και Ρόζα η Βιργινία Ταμπαροπούλου, αναλαμβάνουν και οι δύο και βγάζουν εις πέρας ένα δύσκολο και απαιτητικό έργο: οι δύο ηθοποιοί ξεγυμνώνονται πάνω στη σκηνή κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και το ψυχικό γδύσιμο είναι πιο αποκαλυπτικό και πιο επώδυνο από το πραγματικό. Τέλειο υποκριτικό ψυχοθεραπευτικό μέσο αλλά ιδιαίτερα κουραστικό για τους ερμηνευτές.

Να σημειώσω τέλος ότι η παράσταση δεν ενδείκνυται για οικογενειακή έξοδο με μικρά παιδιά. Είναι κατάλληλη για άτομα άνω των 16 ετών. Όχι τόσο για την έκθεση του γυμνού ανθρώπινου σώματος αλλά για τα σεξουαλικά υπονοούμενα. (Αν και μεταξύ μας, έχω την αίσθηση ότι πλέον και οι κάτω των 16 γνωρίζουν πολύ καλά τι σημαίνει σεξ και επιθυμία!!)