Περιφέρεται με τον κίνδυνο να «κολλήσει» την επιδημία των καιρών μας, την έλλειψη ανθρωπιάς που αλλοτριώνει το έλλογο ον.
Οι έξι χαρακτήρες επί σκηνής (Σταμάτης Τζελέπης, Βασιλική Δέλιου, Θοδωρής Θεοδωρίδης, Δημήτρης Μαμιός, Αμαλία Νίνου, Τατιάνα-Άννα Πίττα) αριστοτεχνικά χορογραφημένοι, «μόνοι», «οχυρωμένοι» μέσα στις δικές τους εμμονές, ιδιοτροπίες, ονειρώξεις, επιθυμίες, ανάγκες, αδυναμίες, φοβίες, πάθη, «υψώνουν» τα τείχη που συμβολίζουν την αντίστασή τους, «εντός» και «εκτός». Άλλοτε τα «καταλύουν» με σκοπό να «ανοιχτούν», να διεκδικήσουν τη θέση τους στη δική τους ζωή. Άλλοτε πάλι τα «διασταυρώνουν» για να συγκρουστούν ή/και να διαμαρτυρηθούν και άλλοτε κινούνται παράλληλα σε διαφορετικούς κόσμους με διάθεση να συν-λογιστούν και να μας συν-κινήσουν.
Το έργο μέσα σε «υπόγειες» και «υπέργειες» διαδρομές διαπραγματεύεται δίπολα όπως: φως-σκοτάδι, όνειρο-πραγματικότητα, αγάπη-μίσος, ζωή-θάνατος, θόρυβος-σιωπή, νιότη-γήρας, μνήμη-λήθη, εμπιστοσύνη-δυσπιστία, παλιό-καινούριο, κρίση-ευκαιρία, απελπισία-ελπίδα, μερικό-ολόκληρο, αλήθεια-ψέμα, λογική-παράνοια.
Το δίπολο "αρχή-τέλος" απουσιάζει αφού ο θεατής «εισχωρεί» στην αέναη κίνηση και μεταβολή μιας πόλης που δεν κοιμάται ποτέ, στην αέναη κίνηση και μεταβολή της φύσης.
Οι έξι χαρακτήρες μέσα από την «επινοημένη» υπόθεση «Τι θα γινόταν αν» ξεγυμνώνουν τις ψυχές τους και μας υπενθυμίζουν πως μέσα από τη σχέση μας με τη φύση… στην άνεση της σκιάς ενός δέντρου, την ανάσα ενός ξέφωτου, την ανάπαυλα σε μια πλατεία, όταν βρεθούν στο «κέντρο» τους μπορούν να συναντηθούν.
«Στέκονται αντίκρυ, σα να πρόκειται να αγκαλιαστούν».
Τα σκηνικά και τα κουστούμια της Ολυμπίας Σιδερίδου, η μουσική της Violet Louise, και η χορο-κίνηση της Κικής Μπάκα ολοκληρώνουν την μοναδική αίσθηση ενός «ταξιδιού» στα ενδότερα της ψυχοσύνθεσης του καθένα μας.
Η παράσταση είναι μία αισιόδοξη πρόταση στα αδιέξοδα της εποχής μας.
